Οδοιπορικό στα μυστήρια της California

02/09/2009

“Η γνώση είναι η δύναμη, αλλά ο ενθουσιασμός είναι η σπίθα…”
-Bob Larrangag

Υαλοποιημένες αρχαίες πόλεις, Ινδιάνικοι γρίφοι, υπόγειοι ποταμοί και χαμένοι ήπειροι κατέκλυζαν τη σκέψη μου καθώς βάδιζα για πρώτη φορά στα εδάφη της California. Συνεπαρμένος από τις μελέτες μου για τη μυθική ήπειρο Μου και την εμφάνιση της στις τοπικές παραδόσεις όδευα σ’ έναν νέο, αρχαιολογικά απάτητο κόσμο. Τα παράξενα μυστήρια της California βρίσκονταν μπροστά μου και ήμουν αποφασισμένος να τα εξερευνήσω.
Κοιτώντας μαζί με τα παιδιά της UFO Society του κοσμοπολίτικου San Francisco, έξω από το παράθυρο του μικρού μας βαν, το ερημικό τοπίο που απλωνόταν γύρω μας, δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ σχετικά με την αρχαιότητα αυτής της γης και των μακρινών πλέον προγόνων, που βάδισαν πάνω της. Η διάσημη κοιλάδα του Θανάτου της California θα μπορούσε άνετα να υπήρξε το απομεινάρι ενός υπερτεχνολογικού πολιτισμού του παρελθόντος, σπάραγμα μίας μεγάλης καταστροφής, όπως θα έγραφε και ο Erich von Daniken.
Δίχως να χάσω περαιτέρω χρόνο σε αφηρημένες προσεγγίσεις ανοίγω το εκπληκτικό βιβλίο “Secrets of the Lost Races” (Rene Noorbergen, Barnes & Noble, 1977) και διαβάζω το εξής χωρίο, “Τα περισσότερα σημάδια υαλοποιήσεων λόγω ασυνήθιστα υψηλής θερμότητας (σημείωση: σύμφωνα με τους ενασχολούμενους με τη θεωρία των αρχαίων αστροναυτών, αρκετές πόλεις της αρχαιότητας δεν κάηκαν από κάποιο φυσικό αίτιο αλλά με τη χρήση πυρηνικών όπλων) παρατηρούνται στις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Το 1850 ο εξερευνητής και αρχαιοδίφης Ives Walker υπήρξε ο πρώτος που εντόπισε παρόμοια δείγματα καταστροφής στη κοιλάδα του Θανάτου. Ανακάλυψε μία πόλη μήκους ενός μιλίου, η οποία ακόμα μπορούσε να φανερωθεί στο γυμνό μάτι κυρίως λόγω της μερικής αν και κατεστραμμένης λιθοδομής των τειχών της. Στο κέντρο της πόλης εγείρεται ένας τεράστιος ορθόλιθος εμφανώς λιωμένος εξαιτίας ασυνήθιστα υψηλής θερμοκρασίας. Ο Walker υπέθεσε, πως κάποια έκρηξη ηφαιστείου ήταν υπεύθυνη αυτής της παραδοξότητας. Όμως στη συγκεκριμένη τοποθεσία δεν υπάρχει κανένα ενεργό ηφαίστειο…. Ολόκληρη η περιοχή μεταξύ των ποταμών Gila και San Juan είναι γεμάτη από ολοσχερώς καταπατημένα ερείπια, ερείπια μιας τρομερής καταστροφής… άλλες περιπτώσεις υαλοποίησης συναντούμε σε Νότια California, Arizona και Colorado”.
Όλες αυτές οι επισημάνσεις ακούγονται εντυπωσιακές αλλά όντως ισχύουν;
Στο περιβόητο Titus Canyon (στη κοιλάδα του Θανάτου, της California) πετρογλυφικά κι επιγραφές έχουν χαραχθεί σχεδόν παντού από ένα άγνωστο αρχαίο χέρι. Το χέρι των μακρινών προγόνων, όπως το αποκαλούν οι σημερινοί Navajo ινδιάνοι.
Ο συγγραφέας και περιηγητής Cyrus Gordon σημειώνει στο έργο του “Before Columbus” (Crown, 1971), “οι θρύλοι των Navajo κάνουν λόγο για μια υπόγεια πολιτεία, την Shin-au-av, κάτω ακριβώς από τη κοιλάδα του Θανάτου. O Tom Wilson, ένας Ινδιάνος ιχνηλάτης του 1920 ισχυρίστηκε, πως κατάφερε να βρει αυτή τη πόλη, διανύοντας έναν υπόγειο λαβύρινθο σπηλαίων… τελικά ο Wilson ύστερα από μία ιδιαίτερη κοπιαστική πορεία φθάνει σε μια ολόφωτη πολιτεία ανθρώπων. Μπορεί αυτή η αμφισβητούμενη ανακάλυψη να πέθανε μαζί με τον Wilson αλλά η θύμηση της επέζησε μέσω του αριστοκράτη Walter Scott, ενός ευγενούς με την πλέον παράδοξη ιστορία. Κατά τη περίοδο του 1940 ο διάσημος πλέον ως Death Valley Scotty ισχυρίστηκε πως η συγκεκριμένη πολιτεία υπάρχει και πως ο χρυσός, τον οποίο εξήγαγε ο ίδιος από τη συγκεκριμένη τοποθεσία ήταν δώρο των υπόγειων κατοίκων ”.

Η υψηλή παραδοξότητα της Κοιλάδας του Θανάτου

Μέσα καλοκαιριού στο άδειο τοπίο της Κοιλάδας. Η ομάδα μας φθάνει πάνοπλη αν και ασφαλώς κουρασμένη από το μεγάλο ταξίδι. Ύστερα από μια γρήγορη στάση για φαγητό, ο Dave δίνει το σύνθημα της εξερεύνησης.
Η συζήτηση φουντώνει. Ο Dave με τον John κάνουν λόγο για την ύπαρξη φυλής γιγάντων στο παρελθόν κι εδώ ακριβώς. Τα στοιχεία πέφτουν στο τραπέζι.
Σκελετοί γιγάντων έχουν ανευρεθεί στη California. Το 1833 στρατιώτες στη προσπάθεια τους να σκάψουν αναχώματα ανακαλύπτουν σε μεγάλο βάθος το σκελετό ενός γίγαντα ύψους τριών μέτρων! Το σώμα ήταν στολισμένο με μια πορφυρίτη ενδυμασία, γεμάτη από δυσμετάφραστα σύμβολα (“Stranger than Science”, Frank Edwards, Bantam Books, 1959).
Ψάχνοντας λίγο στα χαρτιά που είχαμε κουβαλήσει μαζί μας από το San Francisco, η προσοχή μου έπεσε σε μία εκπληκτική είδηση, δημοσιευμένη στην εφημερίδα της Nevada, “Hot Citizen”. Το κείμενο ήταν ένα γρήγορο flashback του αρθρογράφου στα γεγονότα της δεκαετίας του 1950. Ο υπέρτιτλος της ιστορίας, “Αποστολή επιβεβαιώνει την ανακάλυψη σκελετών, ύψους δυόμιση μέτρων!”, “Μία ομάδα ερασιτεχνών αρχαιολόγων ανακοίνωσε σήμερα, ότι ανακάλυψε έναν αρχαίο πολιτισμό γιγάντων. Ο Howard Hill, υπεύθυνος της ομάδας ισχυρίζεται, ότι αυτή είναι η αρχή εύρεσης της πραγματικής Ατλαντίδας!”. Σύμφωνα προς ολόκληρο το κείμενο, η έρευνα διεξήχθη σε σπηλαιολογικό συγκρότημα κάτω από τη κοιλάδα, όπου και βρέθηκαν ανθρώπινα εργαλεία ηλικίας 80.000 ετών. Η ακριβής τοποθεσία των σπηλαίων βρίσκεται στα νότια σύνορα μεταξύ California και Nevada.Αν και σαφώς η επίσημη αρχαιολογική κοινότητα κράτησε αποστάσεις από το θέμα, ωστόσο το Los Angeles County Museum διεξήγαγε αργότερα έρευνα στη τοποθεσία φέρνοντας στην επιφάνεια ίχνη ενός πολιτισμού ηλικίας 3000 ετών, άγνωστου μέχρι τότε.
Πραγματικά εκπληκτική ιστορία, αλλά δεν είναι η μοναδική άξια λόγου!
Το 1961 οι Wally Lane, Mike Mikesell και Virginia Maxey, λάτρεις των πολύτιμων λίθων μεταβαίνουν στα όρη Coso, όπου και αναζητούν παράξενα πετρώματα. Σε ύψος 4.300 μέτρων εντοπίζουν ένα απολιθωμένο “κέλυφος”, όπως το αποκάλεσαν οι ίδιοι, εντός του οποίου υπήρχε τεχνητός, μεταλλικός πυρήνας. Το εν λόγω αντικείμενο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο βιβλίο “Strangest of all” του Frank Edwards προκαλώντας σάλο στην αρχαιολογική κοινότητα. Κι ευτυχώς δεν ήταν μόνο αυτό!

Έχοντας τελειώσει με το δείπνο και με τις αρχαιολογικές συζητήσεις μας ξεκινάμε για μια γρήγορη εξερεύνηση στη περιοχή Joshua Tree. Μία άνυδρη έκταση το τοπίο μας, αλλά όποιος έχει διαβάσει τα έργα του Carlos Castaneda αμέσως θα αισθανθεί ένα δέσιμο μ’ αυτό τον φαινομενικά αφιλόξενο τόπο.
Η αφόρητη ζέστη ενοχλεί μόνο αρχικά καθώς αμέσως συλλαμβάνω στο οπτικό μου πεδίο τα περιβόητα ερειπωμένα ορυχεία της περιοχής. Ο θρύλος που τα σκεπάζει, ξεπερνά τις προσδοκίες μας.
Σύμφωνα με τις μελέτες στα ορυχεία, το μετάλλευμα που εξαγόταν σε μεγάλες ποσότητες, δεν ήταν άλλο από τον ημιπολύτιμο νεφρίτη. Η πρώτη χρήση του ορυχείου χρονολογείται πίσω στο 1500 π.Χ. . Πού είναι όμως το μυστήριο; Πολύ απλά ο νεφρίτης αυτός εντοπίζεται στα ιερά των Τολτέκων και των Μάγια. Η Αμερική ως ήπειρος διαθέτει μονάχα δύο κύριες πηγές εξόρυξης νεφρίτη. Εδώ που στεκόμαστε τώρα, στο Joshua Tree καθώς και στη Motagua της Guatemala. Επίσης ο πολιτισμός των Ανασάζι, ειδικά στο Pueblo Bonito κατεργάστηκε τον ημιπολύτιμο λίθο, προσδίδοντας του θρησκευτικές προεκτάσεις.
Πέρα όμως από τις ακαδημαϊκές προεκτάσεις, ο συγγραφέας David Chandler, στο έργο του “100 Tons of Gold” (doubleday, 1978) παρουσιάζει μια μοναδική ιστορία για τα συγκεκριμένα ορυχεία. Σύμφωνα με το θρύλο, κάτω από το νότιο μέρος του ορυχείου τρέχει υπόγειο ρεύμα με τις όχθες του να είναι πλούσιες σε αποθέματα χρυσού.
Το συμβάν ξεκινά το 1927, όταν ο τυχοδιώκτης Earl Dorr εξοπλισμένος μ’ ένα χάρτη της τοποθεσίας, σχεδιασμένου από κάποιον γεωλόγο ονόματι Morton, εξορμά προς εύρεση χρυσού. Ίσως και με τη βοήθεια της τύχης, ανακαλύπτει μια μικρή χαραμάδα στη νότια πλευρά των ψηλών βράχων που κατακλύζουν την περιοχή. Από κει και μετά ξεκινά μια δυσχερής αλλά σταθερή κατάβαση μέχρι που ανοίχθηκε μπροστά τους ένα μεγάλο σπήλαιο, το οποίο διαχωριζόταν από ένα καταρράκτη, που σχημάτιζε ένα ρηχό ποταμάκι. Όπως ανέφερε αργότερα στο περιοδικό Sun και στον δημοσιογράφο Jim Webb, το σπήλαιο κατέρρευσε λίγα χρόνια μετά τη πρώτη κάθοδό του σ’ αυτό, κάνοντας έτσι αδύνατη τη πρόσβαση.
Μύθος ή πραγματικότητα; Προσωπικά και με τη βοήθεια των παιδιών προσπάθησα να εντοπίσω το υποτιθέμενο άνοιγμα προς τον ποταμό του χρυσού, δίχως όμως κάποια επιτυχία. Σαφέστατα εντόπισα κατολισθήσεις στο χώρο αλλά δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι ικανές να οδήγησαν σε απόκρυψη ενός υπογείου συγκροτήματος σπηλαίων. Σίγουρα πάντως μου προξένησε μεγάλη έκπληξη το γεγονός, πως στο βιβλίο “Legends of the Lost” του Peter Brookesmith, βιβλίο του 1984, αναφέρεται ξανά ο θρύλος και μάλιστα παρατίθενται αντικείμενα, που ανακαλύφθηκαν στη περιοχή. Χρυσά αντικείμενα, σκαλισμένα με γραφικούς χαρακτήρες αρκετά όμοιους με ιδεογράμματα!
Κατασκηνώνοντας λίγο πριν την αυγή, πετώ ακόμα ένα ξύλο στη φωτιά αναρωτώμενος για την αλήθεια όλων αυτών των ιστοριών της κοιλάδας του θανάτου. Υπάρχουν όντως ίχνη ενός άγνωστου πολιτισμού στην ερημιά της ανατολικής California; Ποταμοί χρυσού, ιδεογράμματα, απομεινάρια γιγάντων, ιστορίες επί ιστοριών ξεσαλώνουν στο θυμικό μου. Κι όμως η αλήθεια είναι εκεί έξω…

Επιστροφή στο χθες

Έχοντας ολοκληρώσει τις έρευνες μας στη κοιλάδα του θανάτου επιστρέφουμε στο San Francisco, όπου πρέπει να καταστρώσουμε τα σχέδια μας για τις επόμενες εξορμήσεις. Η γιγαντιαία αυτή πόλη κρύβει τα δικά της αρχαιολογικά μυστήρια. Μυστήρια, που αν και υποφέρουν υπό το βάρος τόνων μπετόν, φασαρίας και συνεχούς κοσμοσυρροής, ωστόσο αποπνέουν ακόμα τη δική τους γοητεία.
Μιλώντας με το προσωπικό φίλο και άριστα κατηρτισμένο γνώστη της αρχαιολογίας, Michael Richards κατάφερα να πληροφορηθώ μια εντελώς άγνωστη λεπτομέρεια, σχεδόν απαρατήρητη ακόμα και στον “υποψιασμένο” αναζητητή. Τόσο ανατολικά όσο και δυτικά του San Francisco bay έχουν διασωθεί ψήγματα αρχαίων τειχών κατασκευασμένων από ευμεγέθεις λίθους βασάλτη. Μερικοί εξ αυτών των λίθων ζυγίζουν άνω του ενός τόνου βάρους ενώ το ύψος του τείχους σε ορισμένα σημεία σήμερα ξεπερνά τα δύο μέτρα.
Ο αρχαιολόγος Russell Swanson, ο οποίος και ανακάλυψε πρώτος τα τείχη, κάνει λόγο για ένα από τα σημαντικότερα τεχνουργήματα παγκοσμίως, με σκοπό τη καταπολέμηση της πειρατείας.
Πραγματικά απόρησα με το συγκεκριμένο συμπέρασμα καθώς δεν έχει παρατηρηθεί διαχρονικά κάποιο έντονο πρόβλημα πειρατείας στη περιοχή. Κι άλλωστε η κατασκευή ενός ογκώδους αλλά σχετικά χαμηλού τείχους δεν είναι με κανένα τρόπο ένα ικανοποιητικό οχυρωματικό έργο κατά των πειρατών.
Μη καταφέρνοντας να αντισταθώ στο κάλεσμα του αγνώστου ξεκινώ για τη διάσημη pier 39, όπου πέρα από τις δεκάδες καφετέριες και τα πολυάριθμα restaurants, υπάρχουν και δείγματα του τείχους. Σαφέστατα δεν πρόκειται για φυσικούς σχηματισμούς-κάτι το οποίο φοβόμουν-καθώς πέραν του γεγονότος ότι οι λίθοι διαθέτουν το ίδιο σχήμα, ταυτόχρονα παρατήρησα πως είναι σαφέστατα διαχωρισμένοι μεταξύ τους και σε ίσα διαστήματα. Με σιγουριά επίσης πιστεύω, πως δεν αποτελούν μέρος κάποιου κατεστραμμένου κτιρίου. Είναι κάτι πολύ περισσότερο!
Παρατηρώντας το βράδυ και από τη λοφοπλαγιά των Twin Peaks τα εκτυφλωτικά φώτα της πόλης είδα τη πιθανή λύση στο μυστήριο! Τα τείχη δε είναι ούτε οχυρωματικά έργα, ούτε λείψανα καταβυθισμένων πολιτισμών, μήτε τα ίχνη μυθικών ηπείρων, όπως της Λεμουρίας και της Μου. Αντιθέτως είναι το τελευταίο σημάδι ενός μεγαλειώδους πολιτισμού, που γεννήθηκε βορείως της πόλης, στο περίφημο όρος Shasta…

Το όρος της γνώσης

Το όρος Shasta υπήρξε για αρκετές γενιές-ακόμα και σήμερα- πηγή παραφυσικών θεάσεων για αρκετούς μελετητές. Άλλωστε δεν είναι τυχαίος και ο χαρακτηρισμός που του έχει αποδοθεί, ως η “Μέκκα των αναζητητών”. Ιστορίες και θρύλοι που έχουν αποδοθεί στη περιοχή κυμαίνονται από τη διαβίωση κάποιων αρχαίων, παγκόσμιων εξουσιαστών στο εσωτερικό του όρους (η θεωρία αυτή πηγαίνει πίσω μέχρι τη δεκαετία του 1980, δηλαδή πολύ προτού “εφευρεθούν” αντίστοιχες σημερινές θεωρίες ) έως τη συχνή εμφάνιση UFO.
Μπορεί οι περισσότεροι εξ αυτών των θρύλων να ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας αλλά κάποιοι άλλοι βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Τα περίτεχνα οικοδομήματα που έχουν ανασκαφεί στη περιοχή υποδεικνύουν την ύπαρξη ενός άγνωστου παρελθόντος.
Η μοναχική κορυφή των ποιητών, όπως το χαρακτηρίζει ο Joaquin Miller (1841-1913) υψώνεται στα 4000 μέτρα προσφέροντας μία από τις μαγευτικότερες θέες στην υφήλιο. Αν και σκληροτράχηλο όρος, ωστόσο στην ανατολική πλευρά του φιλοξενεί ένα υπέροχο αλσύλλιο, το οποίο αποτελεί και τη γενέτειρα της φυλής Siskiyou. Η μυθολογία της φυλής αναφέρει ως θεούς-προγόνους, τους “κατοίκους της κορυφής” (δηλαδή αυτούς που έζησαν στον αρχαίο οικισμό κοντά στη κορυφή). Στους θρύλους της φυλής Wintun η κορυφή του όρους θεωρείται άβατο, καθώς φυλάσσεται από τους αόρατους προγόνους, μία φυλή ανθρώπων ανώτερη από τη σημερινή ανθρωπότητα (Bruce Walton, “Mount Shasta, Home of the Ancients”, Health Research, 1985).
Ακόμα και η ονομασία του όρους αντηχεί περισσότερο ως Ινδικής προέλευσης κι όχι Αμερινδικής. Είναι όμως απλά μία επιπόλαια παρατήρηση;
Σαφώς όχι. Η γλωσσολογική καταγωγή των λέξεων California και Shasta δεν μπορεί να εντοπιστεί σε συνάφεια με τις τοπικές διαλέκτους. Άλλωστε τη μόνη ιστορική αναφορά σ’ αυτές τις λέξεις συναντάμε στο Ισπανικό βιβλίο “Las Sergas de Esplandian”του Garcia Ordonez de Montalvo (1500 μ.Χ.). Σύμφωνα με τον συγγραφέα και καθηγητή αρχαιολογίας του πανεπιστημίου της Βομβάης, Lal Chaman και οι δύο ονομασίες οφείλονται σε πολιτισμικά δάνεια του Ινδικού πολιτισμού. Μάλιστα ισχυρίζεται, πως η λέξη California προέρχεται από τη λατρεία της θεάς Kali καθώς και της ανέγερσης ναών αφιερωμένων στη θεά (“Hindu America?”, Bharatiya Vidya Bhavan, 1960)! Της ίδιας γνώμης είναι και ο συγγραφέας Barry Fell.
Εφόσον εξετάσουμε τις αρχαίες εμπορικές διαδρομές της Ινδίας σε σχέση με τα έθιμα και τις συνήθειες που αποκτήθηκαν από τους τελικούς προορισμούς των υλικών ή πνευματικών αγαθών του εμπορίου, μπορούμε να εντοπίσουμε με σχετική ακρίβεια τη θέση των προορισμών αυτών. Πιο συγκεκριμένα, η κατανάλωση της Ινδικής πιπερόριζας από τις φυλές των Navajo και των Wintun δεν αποτελεί ένα σύγχρονο γεγονός αλλά συνδέεται και με μοτίβα των μυθολογιών τους.
Ανεβαίνοντας την πλουμιστή από τα δεκάδες χρώματα των λουλουδιών πλαγιά του όρους κοιτάζω τη χιονοσκέπαστη κορυφή του. Πώς είναι δυνατόν να γεννήθηκε ένας “μαγικός” πολιτισμός σ’ ένα τόσο δυσχερές “πεδίο των ανέμων και του χιονιά”; Το μυστήριο είχε μόλις ξεκινήσει…

Η χαμένη γνώση
Με κομμένη αναπνοή από τη δύσκολη ανάβαση σταματώ, για να απολαύσω τη θεσπέσια θέα της απόκρημνης κορυφής του όρους. Παρόλο που είναι καλοκαίρι και η θερμοκρασία στις παρυφές του όρους ακουμπά του 30 βαθμούς Κελσίου, ωστόσο εδώ ψηλά ένα κρύο αεράκι κουρνιάζει σε κάθε βήμα μας. Η πνοή του μοχθηρού πνεύματος…
Σύμφωνα με τοπικό θρύλο των Ινδιάνων, προτού δημιουργηθεί η ανθρωπότητα το πνεύμα του Coyote “γέννησε” τα ζώα και τους χάρισε όλο το κόσμο να τον κατοικούν ελεύθερα, με τον περιορισμό να μη διαβούν επί της γης του όρους Shasta (σαφώς και ο θρύλος ομοιάζει με το κήπο της Εδέμ και το δένδρο της γνώσης. Άλλωστε οι τηλεοπτικοί ευαγγελιστές διέστρεψαν το συγκεκριμένο θρύλο καταλήγοντας σε απύθμενης ανακρίβειας συμπεράσματα, βλ. God TV). Η ρητή διαταγή υποσκελίστηκε από την απληστία των ζώων, τα οποία και κατέλαβαν το όρος. Η τιμωρία τους ήλθε από το μοχθηρό πνεύμα, το οποίο κατοικώντας εκεί, ξεσπά με τη μορφή άγριας χιονοθύελλας θανατώνοντας τους καταπατητές…
Εδώ όμως πρέπει να προσέξουμε αρκετά. Συνήθως με το άκουσμα των λέξεων “αρχαίος θρύλος” δεν προσφεύγουμε στη μέθοδο της ιστορικής ανάλυσης έκαστου θρύλου, απλά τον αποδεχόμαστε. Μεγάλο λάθος.
Η μάχη των δύο αντιπάλων, στη πραγματικότητα δεν είναι μια αρχαία παράδοση των Ινδιάνων. Η εξάπλωση του θρύλου οφείλεται στον διάσημο για το έργο του σχετικά με την Ατλαντίδα, Harvey Lewis. Στο παρασκήνιο των μελετών του συνέθεσε κι ένα σχεδόν άγνωστο έργο για την ιστορία της ηπείρου Lemuria και των κατοίκων της. Το βιβλίο κατάφερα να το βρω σ’ ένα μικρό βιβλιοπωλείο μεταχειρισμένων του San Francisco, παραμελημένο από τους προκατόχους του βρέθηκε τελικά στα χέρια μου. Εκεί καταγράφεται, πως το Coyote αντικατοπτρίζεται στα μάτια των Λεμουρίων κατοίκων που μετοίκησαν στο όρος Shasta, ενώ το μοχθηρό πνεύμα δεν είναι άλλο από τη καταστροφική δύναμη του όρους (χιονοθύελλες και δυσχερείς συνθήκες διαβίωσης).
Λογική η ερώτησή μου. Ποιος ο λόγος της παραμονής τους σ’ ένα τόσο ακατάλληλο έδαφος;
Καθώς συνέχιζα την ανάβαση μου, ο καλός φίλος Dave μου υπενθύμισε, πως κρυφά σπήλαια βρίσκονται διασκορπισμένα καθ’ όλη τη δεξιά λοφοπλαγιά, κάτι που είχα διαπιστώσει αρχικά κι εγώ. Ο συλλογισμός του έγκειται στο γεγονός της σταθερής θερμοκρασίας στο εσωτερικό των σπηλαίων, καθιστώντας τα ιδανικά μέρη ως κρησφύγετα. Αν και απλοϊκός ο συλλογισμός, ωστόσο η διαπίστωση αυτή ίσως οδηγήσει σ’ ένα νέο Κουμράν!
Η ιστορία μας ξεκινά στα 1924, όταν ο καθηγητής Edgar Larkin πρωτοαναφέρει την ύπαρξη παράξενων ερειπίων στη κορυφή του όρους. Κατά τη διάρκεια μετρήσεων του, χρησιμοποιώντας ένα φορητό τηλεσκόπιο κάνει λόγο για δύο φωτεινούς τρούλους δίπλα σ’ ένα μεγάλο σπήλαιο. Παραμένει στο χώρο για σχεδόν ένα χρόνο και με συνεχόμενες αποστολές εξερευνεί τα άγνωστα ερείπια. Αν και δεν γνωρίζω προσωπικά κάποια εργασία του σχετικά με τα ευρήματά του, ο προαναφερθείς Harvey Lewis στο appendix του βιβλίου του “Lemuria-The Lost Continent of the Pacific” σημειώνει, ότι ο καθηγητής Larkin ήταν πεπεισμένος για την ανακάλυψη των οικημάτων των μετοίκων της Lemuria (εδώ μια μικρή αλλά πολύ σημαντική υποσημείωση. Η αναφορά θέασης UFO στη περιοχή είναι απλά μια αντιγραφή και παραχάραξη των “φωτεινών τρούλων” του καθηγητή Larkin. Επίσης συγγραφείς, όπως ο William Henry δανείστηκαν την ίδια αναφορά για να καταλήξουν στη θεωρία των Stargates)…
Υπάρχει όμως κάτι στα σπήλαια αυτά; Ο γνώστης των τοπικών παραδόσεων και συγγραφέας Abraham Mansfield επιμένει στο έργο του “The King of the Lemurians”, πως μία κάστα απογόνων των Λεμουριανών συνεχίζει να επιζεί στη μυστική υπόγεια πόλη Telos (στο βάθος του όρους Shasta). Αν και είμαι δύσπιστος απέναντι σε τέτοιου είδους αυθαίρετες εξιστορήσεις πρέπει να παραδεχθώ, ότι όντως τα συγκεκριμένα σπήλαια στη κορυφή του όρους κρύβουν το δικό τους μυστήριο.
Φθάνοντας σ’ ένα από τα πρώτα σπήλαια κατά την ανάβαση μας, διαπίστωσα πως η είσοδος τους ήταν σαφώς λαξευμένη σε αρκετά σημεία από ανθρώπινα χέρια. Το εσωτερικό είχε χρησιμοποιηθεί με κάθε βεβαιότητα. Σαφώς και θα μπορούσαν να είναι σημάδια σύγχρονων περιηγητών αλλά ο χώρος απέπνεε μια ξεχωριστή αίσθηση αρχαίου μεγαλείου. Το έδαφος ήταν παράδοξα ομαλό για σπήλαιο ενώ όλως τυχαίως τα δύο υπεράνω σπήλαια βρίσκονταν ακριβώς στην ίδια κάθετη γραμμή. Άραγε το 1924 είχαν να επιδείξουν κάτι περισσότερο;
Μπορεί η πόλη Talos να μην υπάρχει αλλά ένα είναι αναμφισβήτητο γεγονός. Ο βασιλιάς του κόσμου της Σαμπάλα ως μύθος γεννήθηκε εδώ υπό την ονομασία Sharula. Στο σπάνιο βιβλίο “Lemuria the Incomparable, the answer ” γίνεται για πρώτη φορά λόγος για τη βασίλισσα του κόσμου Sharula. Η βασίλισσα αποθέωσε κι έβγαλε από τα έγκατα της Γης το γένος των ανθρώπων με τη βοήθεια του μυθικού ιερέα της Adama (πολύ πιθανή σύνδεση με τη τηλεοπτική σειρά Battlestar Galactica. Η ανθρωπότητα ανυψώνεται στον ουρανό από τον αντίστοιχο Adama, ενώ έρχεται στο φως της μητέρας Γης υπό τη καθοδήγηση μιας θεία χαρισματικής γυναίκας) …
Καθώς ο ουρανός σκοτεινιάζει και η έρευνα μας φθάνει σ’ ένα τέλος αναρωτιέμαι μονάχα. αν η χαμένη γνώση έχει επιζήσει κάπου, σε κάποιο χαμένο χειρόγραφο, καλά καταχωνιασμένο στα εδάφη, που διαβαίνω τώρα. Πρέπει να επανέλθω στο μέλλον…η έρευνα πρέπει να συνεχιστεί και θα συνεχιστεί.