26/05/2009
Πενήντα χιλιόμετρα βόρεια της πόλης του Μεξικού ορθώνεται το μεγαλύτερο ανθρώπινο “θαύμα” της αρχαιότητας.
Κατά την περίοδο της μεγαλύτερης ακμής της Τεοτιχουακάν, δηλαδή περίπου δεκατέσσερις αιώνες πριν, η «μητέρα των πόλεων» (Joanne de Guerrero, “Is There Pre-Columbian Writing at Teotihuacan?”) αριθμούσε άνω των τριακοσίων χιλιάδων πολιτών, καθιστώντας την ως τη μεγαλύτερη πόλη του παρελθόντος. Ακόμα και οι επυλίδες κονκισταδόρες έμειναν άναυδοι μπροστά στο μεγαλείο της. Η Τεοτιχουακάν καλύπτει το εκπληκτικό μέγεθος των δώδεκα τετραγωνικών χιλιομέτρων ενώ σημαντικότερο έκθεμα της, δεν είναι άλλο από την πασίγνωστη πυραμίδα του Ηλίου. Υπολογίζεται, πως το συνολικό βάρος των λίθων που χρησιμοποιήθηκαν για τη κατασκευή, ξεπερνούν το βάρος των τριών μεγάλων πυραμίδων της Γκίζα!
Ο κλασικός, πλέον, ερευνητής Augustus Le Plongeon δεν κατάφερε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του μόλις πρωτοείδε τη πυραμίδα του Ηλίου. Στο έργο του “”Maya – Atlantis” γράφει χαρακτηριστικά, «…η ομοιότητα με τη πυραμίδα του Χέοπα είναι ασφαλώς πρωτοφανής…». Έχει όμως δίκιο; Σε μία πρώτη ματιά, σαφέστατα δεν παρατηρούμε κάποια ομοιότητα με τη Μεγάλη πυραμίδα. Ωστόσο προτού βγάλουμε γρήγορα αποτελέσματα, καλό είναι να εξετάσουμε κάποιες χαρακτηριστικές ομοιότητες, αφανείς στο γυμνό μάτι. Η βάση της πυραμίδας του Ηλίου διαφέρει μονάχα κατά 2 μέτρα περίμετρο σε σχέση μ’ αυτή του Χέοπα ενώ και o αριθμός Π μπορεί να εντοπιστεί στη δομική κατασκευή των δύο μεγαλουργημάτων. Και οι δύο πυραμίδες είναι προσανατολισμένες μ’ αυτό τον τρόπο, ώστε κατά τη διάρκεια της εαρινής και φθινοπωρινής ισημερίας, η σκιά τους δεν εμφανίζεται, γεγονός που μας οδηγεί σε μία ευσύνοπτη μυθολογική- συγκριτική μελέτη των δύο παραδόσεων. Στην αιγυπτιακή μυθολογία, ο πρώτος λόφος απ’ όπου γεννήθηκε η ζωή κατονομάζεται ως «ο αφιερωμένος στον Ρα», τον Θεό του Ηλίου. Τώρα αντιστοίχως η μεγάλη πυραμίδα της Τεοτιχουακάν είναι αφιερωμένη στον Ήλιο. Τυχαίο γεγονός;
Συνεχίζοντας να εξετάζουμε τα δύο τεχνουργήματα, εξακριβώνουμε μία ομοιότητα δυστυχώς άγνωστη στο ευρύ κοινό. Κάτω από την πυραμίδα του Ηλίου υπάρχει ένας “διάδρομος” ενενήντα ενός μέτρων μήκος που διακλαδώνεται σε μικρούς χώρους. Ως τώρα οι γεωλόγοι συνεχίζουν να υποθέτουν, ότι πρόκειται για φυσική διεργασία κι όχι για ανθρώπινο κατασκεύασμα. Αυτό είναι μεν αλήθεια αλλά υπάρχει μία μικρή λεπτομέρεια. Τα μικρά δωμάτια που προαναφέραμε διαθέτουν διαφορετικό πέτρωμα απ’ ότι ο υπόλοιπος χώρος. Ουσιαστικά τα δωματιάκια αυτά, είναι τεχνητώς διακοσμημένα από το συγκεκριμένο πέτρωμα, όπως ακριβώς ο θάλαμος της βασίλισσας στη Μεγάλη πυραμίδα της Αιγύπτου. Μάλιστα και στις δύο περιπτώσεις, η κλίμακα- διάδρομος σταματούν στο κέντρο των πυραμίδων ενώ το άνω μέρος αυτών παραμένει μυστήριο.
Τώρα θυμηθείτε τις θεωρίες των Christopher Dunn και David Childress για τα πιεζοηλεκτρικά φαινόμενα στη πυραμίδα του Χέοπα καθώς και τη χρήση της προς παραγωγή ενεργείας. Ναι όντως σε πρώτο άκουσμα, παρουσιάζονται υπερβολικές. Ωστόσο μη βιαστείτε να κρίνετε! Υπάρχουν οι αρχαιολογικές αποδείξεις στη πυραμίδα του Ηλίου. Στα εσωτερικά, ανώτερα στρώματα της εν λόγω πυραμίδας υπήρχε κατά την αρχαιότητα και ως την περίοδο του 1980, μεγάλη ποσότητα από μία ποιότητα ορυκτών, με τις ονομασίες Βιοτίτης και Λεπιδόλιθος αντίστοιχα. Τα συγκεκριμένα ορυκτά βρίσκονταν επικαλυμμένα στα υπόλοιπα πετρώματα που συντελούσαν στ δομή της πυραμίδας. Η αξία τους, χρηματικά, είναι μεγάλη καθώς η συγκομιδή τους και η χρήση τους στη σημερινή βιομηχανία είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία των πυκνωτών (αποθηκευτές ηλεκτρικής ενέργειας). Σε κανένα αρχαίο χρονικό δεν καταγράφεται κάποια λατρευτική χρήση των συγκεκριμένων υλικών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως, ότι με την επέλαση των “βαρβάρων” κονκισταδόρων τα σπουδαιότερα γραπτά των Μεσοαμερικάνικων πολιτισμών καταστράφηκαν ολοσχερώς. Όπως καταλαβαίνουμε, είναι δυνατόν η θεωρία των powerplants να ισχύει πλήρως. Στο πρωτότυπο έργο “Opening The Ark of Covenant” , ο συγγραφέας Frank Joseph παρουσιάζει τη μεγάλη πυραμίδα ως έναν πυκνωτή ενεργείας κατασκευασμένο εξωτερικά από υλικά αντίστοιχα της πυραμίδας του Ηλίου. Πέρα όμως από τις τεχνολογικής υφής, ερμηνείες των πυραμίδων, ενυπάρχουν και κάποιες καλά κρυμμένες λεπτομέρειες, που μπορούν να διαλευκάνουν το μυστήριο. Όπως θα δούμε παρακάτω, εμφανίζονται μερικά στοιχεία, που μπορούν, να μας οδηγήσουν, μέσω ενός διαφορετικού μονοπατιού, στη σύνδεση των δύο πυραμίδων και της πιθανής Ατλάντειας καταγωγής τους.
Όπως γνωρίζουμε, παρόλο που η Τεοτιχουακάν απέχει περίπου διακόσια χιλιόμετρα από την κοντινότερη θαλάσσια ακτή, ωστόσο κατακλύζεται από θαλάσσια σύμβολα. Βωμοί και ορθόλιθοι κοσμούνται με αναπαραστάσεις οστράκων και κοχυλιών. Στρέφοντας για λίγο την προσοχή μας στον θυσιαστήριο βωμό της πυραμίδας της Σελήνης, ακριβώς δίπλα στην αντίστοιχη του Ηλίου (το επαναλαμβάνω και το τονίζω, οι πυραμίδες των Μάγια δεν χρησιμοποιήθηκαν εξ αρχής ως τοποθεσίες ανθρωποθυσιών αλλά ως αστρονομικές καταγραφές του ουράνιου στερεώματος. Για περισσότερες πληροφορίες βλ. εδώ) παρατηρούμε ότι δημιουργήθηκε με τη μορφή ενός γιγαντιαίου οστράκου. Πώς γίνεται μία πόλη, η οποία απέχει τόσα χιλιόμετρα από τη θάλασσα, να είναι γεμάτη από τέτοιου είδους αναπαραστάσεις;
Ο Ατλάντειος χαρακτήρας της Τεοτιχουακάν αποδεικνύεται και από τον συγκεκριμένο προσανατολισμό των πυραμίδων της. Το σύνολο των μνημείων της αρχαίας πόλης είναι προσανατολισμένο προς τον αστερισμό των Πλειάδων. Προχωρώντας προς μία τολμηρή σύνδεση, μπορούμε να ισχυριστούμε, ότι οι Πλειάδες, γνωστές στη μυθολογία και ως κόρες του Άτλαντα (Ατλαντίδες) επιβεβαιώνουν τη συνάφεια Ατλαντίδας και Τεοτιχουακάν. Μάλιστα, ο Τιτάνας Άτλας παρουσιάζεται ελάχιστα διαφορετικός και στη πετρογλυφική παράδοση της πόλης. Δίπλα στη πυραμίδα του Ηλίου έχουν ανασκαφεί σπαράγματα ενός αγάλματος από βασάλτη, της Θεάς των πλημμυρών, όπως παρουσιάζεται στη διάσημη κοσμογονία των Μάγια, Popol Vuh, Chalchiuhtlicue. Τοιχογραφίες της εν λόγω θεότητας εμφανίζονται τόσο στη πυραμίδα του Ηλίου όσο και σ’ αυτή της Σελήνης, στις οποίες φέρεται να κρατά τον ουρανό! Λίγο παρακάτω και ειδικότερα σε τοιχογραφία μπροστά στο αρχαίο παλάτι Tetitla εμφανίζεται η μορφή του θεού της βροχής Tlaloc, ο οποίος, από μυθολογική σκοπιά, έφερε τον κόσμο στη πλάτη του. Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας, σταματάμε μπροστά στο ναό του Quetzalcoatl. Ίσως η ύπαρξη ναού αφιερωμένου στον θεό αυτό, να μην είναι τυχαίο γεγονός. Ο Quetzalcoatl σύμφωνα με τον θρύλο είναι ο λευκός γενειοφόρος άνδρας, που κατέφθασε από την Ανατολή στη γη των Μάγια (βέβαια εδώ υπάρχουν και ορισμένες αμφιβολίες, τι οποίες οφείλω να παρουσιάσω. Ίσως το μοτίβο του λευκού ανδρός από την Ανατολή, να μην ισχύει εδώ, καθότι προγενέστερες μορφές, ομοιάζουσες αρκετά με τον Quetzalcoatl έχουν εντοπιστεί στις βόρειες επαρχίες του Mexico). Διαβάζοντας το βιβλίο “Edgar Cayce’s Atlantis” παρατηρούμε, πως εν μέσω των προφητειών του Cayce, τα κτίρια της Ατλαντίδας, παρουσιάζονται να έχουν δημιουργηθεί από κόκκινο, μαύρο και λευκό ηφαιστειογενές υλικό, όπως ακριβώς η Τεοτιχουακάν. Το ίδιο αναφέρει και ο Πλάτωνας στον διάλογο “Κριτίας”(εδώ να προσθέσουμε, ότι η πατρότητα του έργου αυτού αμφισβητείται από πλειάδα πανεπιστημιακών).
Η δυσκολία μας τώρα εντοπίζεται σε μία επιστημονική θεώρηση σύνδεσης μεταξύ της πυραμίδας του Ηλίου και της Μεγάλης πυραμίδας της Αιγύπτου καθότι η χρονική διαφορά κατασκευής τους είναι αρκετά μεγάλη. Η σύγχρονη αρχαιολογία εντοπίζει την ανέγερση της Μεγάλης πυραμίδας 4500 χρόνια πριν των ημερών μας, ενώ η αντίστοιχη του Ηλίου 2000 χρόνια πριν. Ωστόσο ίσως να υπάρχει λύση. Οι γνώμες των πανεπιστημιακών διίστανται καθώς αρκετοί εξ αυτών τοποθετούν την ανέγερση της πυραμίδας του Ηλίου στο 1450 π.Χ. Ακόμα όμως και μ’ αυτή τη χρονολόγηση, η απόσταση με τη πυραμίδα του Χέοπα εξακολουθεί να μη γεφυρώνεται.
Έφθασε η στιγμή προς μελέτη του δομικού χάρτη της πόλης. Παρόλο, που ομολογείται από δεκάδες έγκυρους αρχαιολόγους , ότι η πόλη ήταν ικανή να φιλοξενήσει ως και τριακόσιες χιλιάδες πολίτες, κάτι τέτοιο δεν βασίζεται σε στέρεο έδαφος. Εξετάζοντας τις πηγές σίτισης της πόλης, παρατηρούμε πως δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου καλλιεργήσιμα εδάφη ενώ και η πανίδα της περιοχής είναι πάμφτωχη. Για να σιτιστεί, ένας τόσου πλήθους όχλος, απαιτείται και το ανάλογο τροφικό πλάνο. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει αλλά και ούτε υπήρξε ποτέ η Τεοτιχυακάν κέντρο διακίνησης εμπορικών συναλλαγών. Όλα τα παραπάνω στοιχεία μας αναγκάζουν, να αναζητήσουμε πιο επισταμένα την καταγωγή του μνημείου. Μελετώντας τα χαμηλότερα, ευρεθέντα πολιτισμικά στάδια, που έφερε στην επιφάνεια η αρχαιολογική σκαπάνη, αναγνωρίστηκε ένα πολύ σπουδαίο γεγονός. Η πόλη, που προυπήρχε (;) της Τεοτιχουακάν δέχθηκε ένα πλήγμα αντίστοιχο μ’ αυτό της Θύρας. Η ηφαιστειακή έκρηξη του όρους Mitli κατέστρεψε, εν ριπή οφθαλμού, τον ανθοφορούντα, προυπάρχοντα πολιτισμό. Ταυτόχρονα με τον πολιτισμό καταστράφηκαν πανίδα και χλωρίδα της περιοχής. Η έκρηξη τοποθετείται κοντά στο 2000 π.Χ. . Όπως καταλαβαίνουμε, η δημιουργία των πυραμίδων της Τεοτιχουακάν μπορεί να οφείλεται, με τις ίδιες πιθανότητες στο προηγούμενο πολιτισμικό μοντέλο και η σύνδεση της με τον Αιγυπτιακό πολιτισμό, να καθίσταται εφικτή. Άλλωστε μη ξεχνάτε, ότι η λέξη “Τεοτιχουακάν” μεταφράζεται και ως “πόλη των Θεών”…
Κατά την περίοδο της μεγαλύτερης ακμής της Τεοτιχουακάν, δηλαδή περίπου δεκατέσσερις αιώνες πριν, η «μητέρα των πόλεων» (Joanne de Guerrero, “Is There Pre-Columbian Writing at Teotihuacan?”) αριθμούσε άνω των τριακοσίων χιλιάδων πολιτών, καθιστώντας την ως τη μεγαλύτερη πόλη του παρελθόντος. Ακόμα και οι επυλίδες κονκισταδόρες έμειναν άναυδοι μπροστά στο μεγαλείο της. Η Τεοτιχουακάν καλύπτει το εκπληκτικό μέγεθος των δώδεκα τετραγωνικών χιλιομέτρων ενώ σημαντικότερο έκθεμα της, δεν είναι άλλο από την πασίγνωστη πυραμίδα του Ηλίου. Υπολογίζεται, πως το συνολικό βάρος των λίθων που χρησιμοποιήθηκαν για τη κατασκευή, ξεπερνούν το βάρος των τριών μεγάλων πυραμίδων της Γκίζα!
Ο κλασικός, πλέον, ερευνητής Augustus Le Plongeon δεν κατάφερε να συγκρατήσει τον ενθουσιασμό του μόλις πρωτοείδε τη πυραμίδα του Ηλίου. Στο έργο του “”Maya – Atlantis” γράφει χαρακτηριστικά, «…η ομοιότητα με τη πυραμίδα του Χέοπα είναι ασφαλώς πρωτοφανής…». Έχει όμως δίκιο; Σε μία πρώτη ματιά, σαφέστατα δεν παρατηρούμε κάποια ομοιότητα με τη Μεγάλη πυραμίδα. Ωστόσο προτού βγάλουμε γρήγορα αποτελέσματα, καλό είναι να εξετάσουμε κάποιες χαρακτηριστικές ομοιότητες, αφανείς στο γυμνό μάτι. Η βάση της πυραμίδας του Ηλίου διαφέρει μονάχα κατά 2 μέτρα περίμετρο σε σχέση μ’ αυτή του Χέοπα ενώ και o αριθμός Π μπορεί να εντοπιστεί στη δομική κατασκευή των δύο μεγαλουργημάτων. Και οι δύο πυραμίδες είναι προσανατολισμένες μ’ αυτό τον τρόπο, ώστε κατά τη διάρκεια της εαρινής και φθινοπωρινής ισημερίας, η σκιά τους δεν εμφανίζεται, γεγονός που μας οδηγεί σε μία ευσύνοπτη μυθολογική- συγκριτική μελέτη των δύο παραδόσεων. Στην αιγυπτιακή μυθολογία, ο πρώτος λόφος απ’ όπου γεννήθηκε η ζωή κατονομάζεται ως «ο αφιερωμένος στον Ρα», τον Θεό του Ηλίου. Τώρα αντιστοίχως η μεγάλη πυραμίδα της Τεοτιχουακάν είναι αφιερωμένη στον Ήλιο. Τυχαίο γεγονός;
Συνεχίζοντας να εξετάζουμε τα δύο τεχνουργήματα, εξακριβώνουμε μία ομοιότητα δυστυχώς άγνωστη στο ευρύ κοινό. Κάτω από την πυραμίδα του Ηλίου υπάρχει ένας “διάδρομος” ενενήντα ενός μέτρων μήκος που διακλαδώνεται σε μικρούς χώρους. Ως τώρα οι γεωλόγοι συνεχίζουν να υποθέτουν, ότι πρόκειται για φυσική διεργασία κι όχι για ανθρώπινο κατασκεύασμα. Αυτό είναι μεν αλήθεια αλλά υπάρχει μία μικρή λεπτομέρεια. Τα μικρά δωμάτια που προαναφέραμε διαθέτουν διαφορετικό πέτρωμα απ’ ότι ο υπόλοιπος χώρος. Ουσιαστικά τα δωματιάκια αυτά, είναι τεχνητώς διακοσμημένα από το συγκεκριμένο πέτρωμα, όπως ακριβώς ο θάλαμος της βασίλισσας στη Μεγάλη πυραμίδα της Αιγύπτου. Μάλιστα και στις δύο περιπτώσεις, η κλίμακα- διάδρομος σταματούν στο κέντρο των πυραμίδων ενώ το άνω μέρος αυτών παραμένει μυστήριο.
Τώρα θυμηθείτε τις θεωρίες των Christopher Dunn και David Childress για τα πιεζοηλεκτρικά φαινόμενα στη πυραμίδα του Χέοπα καθώς και τη χρήση της προς παραγωγή ενεργείας. Ναι όντως σε πρώτο άκουσμα, παρουσιάζονται υπερβολικές. Ωστόσο μη βιαστείτε να κρίνετε! Υπάρχουν οι αρχαιολογικές αποδείξεις στη πυραμίδα του Ηλίου. Στα εσωτερικά, ανώτερα στρώματα της εν λόγω πυραμίδας υπήρχε κατά την αρχαιότητα και ως την περίοδο του 1980, μεγάλη ποσότητα από μία ποιότητα ορυκτών, με τις ονομασίες Βιοτίτης και Λεπιδόλιθος αντίστοιχα. Τα συγκεκριμένα ορυκτά βρίσκονταν επικαλυμμένα στα υπόλοιπα πετρώματα που συντελούσαν στ δομή της πυραμίδας. Η αξία τους, χρηματικά, είναι μεγάλη καθώς η συγκομιδή τους και η χρήση τους στη σημερινή βιομηχανία είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία των πυκνωτών (αποθηκευτές ηλεκτρικής ενέργειας). Σε κανένα αρχαίο χρονικό δεν καταγράφεται κάποια λατρευτική χρήση των συγκεκριμένων υλικών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως, ότι με την επέλαση των “βαρβάρων” κονκισταδόρων τα σπουδαιότερα γραπτά των Μεσοαμερικάνικων πολιτισμών καταστράφηκαν ολοσχερώς. Όπως καταλαβαίνουμε, είναι δυνατόν η θεωρία των powerplants να ισχύει πλήρως. Στο πρωτότυπο έργο “Opening The Ark of Covenant” , ο συγγραφέας Frank Joseph παρουσιάζει τη μεγάλη πυραμίδα ως έναν πυκνωτή ενεργείας κατασκευασμένο εξωτερικά από υλικά αντίστοιχα της πυραμίδας του Ηλίου. Πέρα όμως από τις τεχνολογικής υφής, ερμηνείες των πυραμίδων, ενυπάρχουν και κάποιες καλά κρυμμένες λεπτομέρειες, που μπορούν να διαλευκάνουν το μυστήριο. Όπως θα δούμε παρακάτω, εμφανίζονται μερικά στοιχεία, που μπορούν, να μας οδηγήσουν, μέσω ενός διαφορετικού μονοπατιού, στη σύνδεση των δύο πυραμίδων και της πιθανής Ατλάντειας καταγωγής τους.
Όπως γνωρίζουμε, παρόλο που η Τεοτιχουακάν απέχει περίπου διακόσια χιλιόμετρα από την κοντινότερη θαλάσσια ακτή, ωστόσο κατακλύζεται από θαλάσσια σύμβολα. Βωμοί και ορθόλιθοι κοσμούνται με αναπαραστάσεις οστράκων και κοχυλιών. Στρέφοντας για λίγο την προσοχή μας στον θυσιαστήριο βωμό της πυραμίδας της Σελήνης, ακριβώς δίπλα στην αντίστοιχη του Ηλίου (το επαναλαμβάνω και το τονίζω, οι πυραμίδες των Μάγια δεν χρησιμοποιήθηκαν εξ αρχής ως τοποθεσίες ανθρωποθυσιών αλλά ως αστρονομικές καταγραφές του ουράνιου στερεώματος. Για περισσότερες πληροφορίες βλ. εδώ) παρατηρούμε ότι δημιουργήθηκε με τη μορφή ενός γιγαντιαίου οστράκου. Πώς γίνεται μία πόλη, η οποία απέχει τόσα χιλιόμετρα από τη θάλασσα, να είναι γεμάτη από τέτοιου είδους αναπαραστάσεις;
Ο Ατλάντειος χαρακτήρας της Τεοτιχουακάν αποδεικνύεται και από τον συγκεκριμένο προσανατολισμό των πυραμίδων της. Το σύνολο των μνημείων της αρχαίας πόλης είναι προσανατολισμένο προς τον αστερισμό των Πλειάδων. Προχωρώντας προς μία τολμηρή σύνδεση, μπορούμε να ισχυριστούμε, ότι οι Πλειάδες, γνωστές στη μυθολογία και ως κόρες του Άτλαντα (Ατλαντίδες) επιβεβαιώνουν τη συνάφεια Ατλαντίδας και Τεοτιχουακάν. Μάλιστα, ο Τιτάνας Άτλας παρουσιάζεται ελάχιστα διαφορετικός και στη πετρογλυφική παράδοση της πόλης. Δίπλα στη πυραμίδα του Ηλίου έχουν ανασκαφεί σπαράγματα ενός αγάλματος από βασάλτη, της Θεάς των πλημμυρών, όπως παρουσιάζεται στη διάσημη κοσμογονία των Μάγια, Popol Vuh, Chalchiuhtlicue. Τοιχογραφίες της εν λόγω θεότητας εμφανίζονται τόσο στη πυραμίδα του Ηλίου όσο και σ’ αυτή της Σελήνης, στις οποίες φέρεται να κρατά τον ουρανό! Λίγο παρακάτω και ειδικότερα σε τοιχογραφία μπροστά στο αρχαίο παλάτι Tetitla εμφανίζεται η μορφή του θεού της βροχής Tlaloc, ο οποίος, από μυθολογική σκοπιά, έφερε τον κόσμο στη πλάτη του. Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας, σταματάμε μπροστά στο ναό του Quetzalcoatl. Ίσως η ύπαρξη ναού αφιερωμένου στον θεό αυτό, να μην είναι τυχαίο γεγονός. Ο Quetzalcoatl σύμφωνα με τον θρύλο είναι ο λευκός γενειοφόρος άνδρας, που κατέφθασε από την Ανατολή στη γη των Μάγια (βέβαια εδώ υπάρχουν και ορισμένες αμφιβολίες, τι οποίες οφείλω να παρουσιάσω. Ίσως το μοτίβο του λευκού ανδρός από την Ανατολή, να μην ισχύει εδώ, καθότι προγενέστερες μορφές, ομοιάζουσες αρκετά με τον Quetzalcoatl έχουν εντοπιστεί στις βόρειες επαρχίες του Mexico). Διαβάζοντας το βιβλίο “Edgar Cayce’s Atlantis” παρατηρούμε, πως εν μέσω των προφητειών του Cayce, τα κτίρια της Ατλαντίδας, παρουσιάζονται να έχουν δημιουργηθεί από κόκκινο, μαύρο και λευκό ηφαιστειογενές υλικό, όπως ακριβώς η Τεοτιχουακάν. Το ίδιο αναφέρει και ο Πλάτωνας στον διάλογο “Κριτίας”(εδώ να προσθέσουμε, ότι η πατρότητα του έργου αυτού αμφισβητείται από πλειάδα πανεπιστημιακών).
Η δυσκολία μας τώρα εντοπίζεται σε μία επιστημονική θεώρηση σύνδεσης μεταξύ της πυραμίδας του Ηλίου και της Μεγάλης πυραμίδας της Αιγύπτου καθότι η χρονική διαφορά κατασκευής τους είναι αρκετά μεγάλη. Η σύγχρονη αρχαιολογία εντοπίζει την ανέγερση της Μεγάλης πυραμίδας 4500 χρόνια πριν των ημερών μας, ενώ η αντίστοιχη του Ηλίου 2000 χρόνια πριν. Ωστόσο ίσως να υπάρχει λύση. Οι γνώμες των πανεπιστημιακών διίστανται καθώς αρκετοί εξ αυτών τοποθετούν την ανέγερση της πυραμίδας του Ηλίου στο 1450 π.Χ. Ακόμα όμως και μ’ αυτή τη χρονολόγηση, η απόσταση με τη πυραμίδα του Χέοπα εξακολουθεί να μη γεφυρώνεται.
Έφθασε η στιγμή προς μελέτη του δομικού χάρτη της πόλης. Παρόλο, που ομολογείται από δεκάδες έγκυρους αρχαιολόγους , ότι η πόλη ήταν ικανή να φιλοξενήσει ως και τριακόσιες χιλιάδες πολίτες, κάτι τέτοιο δεν βασίζεται σε στέρεο έδαφος. Εξετάζοντας τις πηγές σίτισης της πόλης, παρατηρούμε πως δεν υπάρχουν σχεδόν καθόλου καλλιεργήσιμα εδάφη ενώ και η πανίδα της περιοχής είναι πάμφτωχη. Για να σιτιστεί, ένας τόσου πλήθους όχλος, απαιτείται και το ανάλογο τροφικό πλάνο. Κάτι τέτοιο δεν υπάρχει αλλά και ούτε υπήρξε ποτέ η Τεοτιχυακάν κέντρο διακίνησης εμπορικών συναλλαγών. Όλα τα παραπάνω στοιχεία μας αναγκάζουν, να αναζητήσουμε πιο επισταμένα την καταγωγή του μνημείου. Μελετώντας τα χαμηλότερα, ευρεθέντα πολιτισμικά στάδια, που έφερε στην επιφάνεια η αρχαιολογική σκαπάνη, αναγνωρίστηκε ένα πολύ σπουδαίο γεγονός. Η πόλη, που προυπήρχε (;) της Τεοτιχουακάν δέχθηκε ένα πλήγμα αντίστοιχο μ’ αυτό της Θύρας. Η ηφαιστειακή έκρηξη του όρους Mitli κατέστρεψε, εν ριπή οφθαλμού, τον ανθοφορούντα, προυπάρχοντα πολιτισμό. Ταυτόχρονα με τον πολιτισμό καταστράφηκαν πανίδα και χλωρίδα της περιοχής. Η έκρηξη τοποθετείται κοντά στο 2000 π.Χ. . Όπως καταλαβαίνουμε, η δημιουργία των πυραμίδων της Τεοτιχουακάν μπορεί να οφείλεται, με τις ίδιες πιθανότητες στο προηγούμενο πολιτισμικό μοντέλο και η σύνδεση της με τον Αιγυπτιακό πολιτισμό, να καθίσταται εφικτή. Άλλωστε μη ξεχνάτε, ότι η λέξη “Τεοτιχουακάν” μεταφράζεται και ως “πόλη των Θεών”…
0 comments:
Post a Comment