Ο Βασιλιάς της Σαμπάλα Επιστρέφει;

29/04/2009

- ΓΙΕΧΙ -
Ο Αληθινός Βασιλιάς της Σαμπάλα
Μία Αρχαιογνωστική Έρευνα

Πόσο Πραγματικός είναι ο Θρύλος της Σαμπάλα;
Πότε Επιστρέφει ο Βασιλιάς του Κόσμου;

Γράφει ο Αλέξανδρος Γιαννακός

Οι πρόγονοί μας διατρανώνανε πως τα ονόματα των ιερών τόπων ή προσώπων εκλύουν απόκρυφη μαγικομυητική δύναμη (βλέπε και το σχετικό μύθο επίκλησης του αληθούς ονόματος του Ρα από την Ίσιδα).
Ένα από τα ιερά αυτά ονόματα είναι και αυτό της Σαμπάλα, του μαγικού εκείνου τόπου που η γοητεία του μυστηρίου καλύπτει αιώνες τώρα.

Πολλοί λοιπόν είναι αυτοί που στο άκουσμα της λέξης Σαμπάλα (bde 'byung στα Θιβετανικά), οραματίζονται έναν κόσμο άπειρης σοφίας, μία ουτοπική πολιτεία, όπου οι «φωτισμένες» ελπίδες και επιθυμίες της ανθρωπότητας προσαράζουν σε απάνεμο λιμάνι. Αυτή η ουράνια Σαμπάλα, τόσο όμοια πραγματικά με το μύθο των Ηλυσίων Πεδίων, δέχεται στους κόλπους της όλους τους Buddha, τους φωτισμένους γνώστες, εξασφαλίζοντας τοιουτοτρόπως την αέναη συνέχιση του πνευματικού διαφωτισμού της επίγειας ανθρώπινης κοινωνίας.
Γι’ άλλους αναζητητές πάλι, η Σαμπάλα, ορθώνεται ως μία υπόγεια πολιτεία, εξίσου ουτοπική με την προηγούμενη, η οποία συντηρεί στα έγκατά της, όντα ανώτερης συνειδητότητας και ταυτόχρονα ενορχηστρώνει κατάλληλα το βίο των υπέργειων θνητών.
Στους παραπάνω ισχυρισμούς, ένας ψυχολόγος θα διέβλεπε την ανάγκη προς μία κατάδυση στο αβυσσαλέο συλλογικό ασυνείδητο της πανανθρώπινης ψυχής (υπόγεια Σαμπάλα). Ένας θεολόγος στον αντίποδα, θα αναζητούσε το τρανό βλέμμα του Θεού, που μέσα στην απέραντη καλοσύνη του θα εναγκαλιζόταν τα περιούσια τέκνα του (ουράνια Σαμπάλα).
Εμείς ζητώντας προκαταβολικά συγγνώμη από τις παραπάνω ψυχολογικές και θεολογικές… σκεπτομορφές, θα καταδυθούμε άφοβα στο αρχαιολογικό, μυθιστορικό και λαογραφικό υπόβαθρο του πλανήτη μας και θα εξετάσουμε διεξοδικά τις παράδοξες όσο και ξεχασμένες αναφορές που υποδεικνύουν πως η Σαμπάλα μπορεί τελικά και να ανήκει στο δικό μας υλικό πεδίο ύπαρξης...

Ο Βασιλιάς που Κατέβηκε από τ’ Άστρα
Ο θρύλος της Σαμπάλα γνωρίζει την απαρχή της ύπαρξής του στα υψίπεδα του Θιβέτ και στην προφορική παράδοση των κατοίκων του.
Σύμφωνα λοιπόν με τους περιοίκους της περιοχής, ο Γιεχί (Yehi) υπήρξε ο πρώτος βασιλιάς του Θιβέτ και ο δημιουργός της ανθρωπότητας. Σ’ αυτές τις λαϊκές αναφορές, παρουσιάζεται ως επιβαίνων επί ενός ουρανίου «αυγού» ή κατ’ άλλους επί ενός κοχυλιού! Η ακριβής περιγραφή αυτού του αντικειμένου έχει ως εξής:
«Μέσα από το διαυγές φως εγείρεται ένα πλήρες αυγό. Στην εξωτερική του όψη είναι λαμπρό, ολοστρόγγυλο κι ενώ δεν διαθέτει ούτε χέρια ούτε πόδια, κινείται, δεν έχει φτερά κι όμως πετά, δεν έχει στόμα κι όμως ένας διαπεραστικός ήχος ακούγεται από τα βάθη του. Ύστερα από πέντε μήνες, το αυγό εκκολάφθηκε και έξω βγήκε ένας άνθρωπος».
Είναι πολύ απλό και φευγαλέο, να αποδώσουμε σ’ αυτό το γεγονός τη χλαμύδα του μύθου. Απαιτείται μία πιο εναλλακτική όσο και σύγχρονη ματιά στο συμβάν.
Στα έκπληκτα μάτια των απλών ανθρώπων της θιβετανικής κοινότητας, ένα τόσο καταπληκτικό γεγονός, όπως είναι η ξαφνική εμφάνιση ενός διαστημοπλοίου, σίγουρα θα επέφερε κοσμογονικές αλλαγές.
Μην έχοντας παρατηρήσει ξανά τέτοιο σκάφος οι λαϊκοί άνθρωποι προέβησαν σε μία περιγραφή, στηριζόμενοι σε οικεία τους πράγματα, όπως το αυγό (καθώς το σχήμα του σκάφους προσιδιάζει στο αντίστοιχο σχήμα του αυγού).
Αυτό δεν μας προξενεί εντύπωση καθότι, ανάλογες περιστάσεις έχουν λάβει μέρος στους καιρούς μας (θυμηθείτε την ανεύρεση χαμένης φυλής Ινδιάνων στα σύνορα Βραζιλίας-Περού και την αντίδρασή τους απέναντι στα αεροπλάνα που τους φωτογράφιζαν, mystery τ. 42).
Ένας «υποψιασμένος» ερευνητής της παγκόσμιας μυθολογίας δύναται να εντοπίσει επίσης κοινά στοιχεία μεταξύ του κοσμικού αυγού των Ορφικών και της αντίστοιχης θιβετανικής παράδοσης του Γιεχί …
Όσον αφορά τώρα το ρόλο του κοχυλιού, στο οποίο αναφέρθηκα παραπάνω ως μέσο «μετακίνησης» του Γιεχί, ανάλογη μυθολογική περίπτωση συναντάμε στο πρόσωπο της θεάς Αφροδίτης, με την ανάδυσή της από τον ωκεανό, σε πλείστα συγγραφικά όσο και καλλιτεχνικά έργα, να επιβαίνει ένα κοχύλι.
Στο μύθο της Αφροδίτης μάλιστα υπάρχει κι ένα στοιχείο που θα μπορούσε να υποδείξει και την αληθινή ύπαρξη της Σαμπάλα! Ο ρόλος της Αφροδίτης καθ’ όλη την αρχαιότητα υπήρξε διττός. Λατρευόταν ως ουράνια θεά όσο και ως πάνδημη θεότητα. Αντιστοίχως η Σαμπάλα παρουσιάζεται, όπως έχουμε πει, τόσο ως ουράνια πολιτεία όσο και ως υπόγεια πολιτεία…

Το Μυστικό της Ερήμου Γκόμπι & η Ατλαντίδα
Υπόνοιες για την εμφάνιση του βασιλιά της Σαμπάλα Γιεχί, δεν περιορίζεται στο Θιβέτ και στις μεσογειακές παραδόσεις αλλά επεκτείνεται και σε ινδικές αναφορές για την έρημο Γκόμπι και την παρουσία του θεού με την ονομασία Γιεχί – Σουνατκουμάρα (Yehi – Sunatkumara).
Ο θρύλος αναφέρει πως η Γκόμπι (μην ξεχνάτε πως και η Έλενα Μπλαβάτσκι κάνει συχνά λόγο για τον πολυσήμαντο ρόλο αυτής της ερήμου) προ αιώνων ήταν θάλασσα κι ένα δασοσκεπές νησί καταλάμβανε εκεί χώρο.
Σύμφωνα πάντα με τις ινδικές παραδόσεις, ένα ιπτάμενο «τέθριππο» προσεδαφίστηκε στην επιφάνεια του νησιού. Και από εκεί εξήλθε ο Yehi – Sunatkumara με συνοδεία άλλων πλασμάτων του είδους του. Τα ευεργετήματά του προς τον εκείθεν λαό υπήρξαν αξιοζήλευτα. Διδάσκει κυρίως τη γεωργία καθώς και την ιατρική επιστήμη.
Θα πρέπει για ακόμα μία φορά να προστρέξουμε στην ελληνική γραμματεία και να ανακαλύψουμε το συμβάν που θα διαφωτίσει ακραιφνώς αυτόν τον ινδικό μύθο.
Προσέξτε: Η θεά Δήμητρα χαρίζει στον Τριπτόλεμο ένα ιπτάμενο άρμα, χάρη στο οποίο θα μπορούσε αυτός ο μυθικός άνδρας, να σπείρει τάχιστα την ελληνική γη.
Δεν χρειάζεται να ερμηνεύσουμε ψυχολογικά ή φιλολογικά τούτη την περίπτωση παρά μονάχα να αποδεχθούμε την πιθανότητα ύπαρξης τέτοιων υπερτεχνολογικών σκαφών στην αρχαιότητα. Άλλωστε τα ευρήματα στην Αίγυπτο με το παιχνίδι-πουλί ή αυτά στη νότιο Αμερική με τα αρχαία χρυσά ιπτάμενα «ψάρια» δεν αφήνουν περιθώρια λάθους!
Οι παγκόσμιοι μύθοι αυτής της μορφής, απ’ ό,τι φαίνεται, έχουν κοινή πηγή προέλευσης και κατά την ταπεινή μου γνώμη αυτή η πηγή δεν είναι άλλη από την ύπαρξη μίας επίγειας Σαμπάλα με καθοδηγητή έναν υπερουράνιο βασιλιά…
Μπορούμε όμως να βρούμε κάποια άλλη παράδοση που να δύναται να συνδυαστεί με το «τέθριππο» της ερήμου Γκόμπι;
Ανατρέχουμε γρήγορα στον Τίμαιο του Πλάτωνα όπου ρητά αναφέρεται η ύπαρξη ενός ουρανίου τεθρίππου άρματος στην είσοδο του κυρίου ναού του Ποσειδώνα, στην Ατλαντίδα (αντίστοιχες αναφορές θα βρείτε και στα έργα του Edgar Cayce).
Ακόμη μια τυχαία ομοιότητα; Δεν νομίζω, αν αναλογιστούμε πως ίσως η καταβύθιση της Ατλαντίδας και των θησαυρών της, έλκει την καταγωγή της από το ακόμα αρχαιότερο συμβάν της ερήμου Γκόμπι…
Όπως γίνεται πλέον εμφανές η παγκόσμια μυθολογία όντως διαθέτει κοινή καταγωγή.
Κι αυτή είναι ο μύθος του βασιλιά Γιεχί και της επίγειας πολιτείας του, της Σαμπάλα, η οποία όπως όλα δείχνουν, στο απώτατο παρελθόν, υπήρξε υπερμεγέθης και καλύπτουσα (ως είδος βασιλείου) σχεδόν το σύνολο του νοτίου ημισφαιρίου του Ειρηνικού Ωκεανού. Το κέντρο ενός λησμονημένου απώτατου πολιτισμού.

Παράξενες Ιστορίες από την Αυστραλία
Ο ινδικός πολιτισμός όμως διέσωσε ακόμα μια ιστορική περιήγηση για το άγνωστο παρελθόν του πλανήτη μας. Στo χειρόγραφο Rgyal Rabs (13ος αιώνας), περιγράφεται, πέραν αμφιβολίας, η ουράνια καταγωγή των ηγεμόνων της Σαμπάλα!
Εμφανίζεται η αποκαλούμενη «σκάλα του Θεού» (βλ. τη σκάλα του οράματος του Δανιήλ), η οποία συνενώνει τον αιθέριο με το γήινο κόσμο. Επτά εκ των ηγεμόνων της Σαμπάλα κατέρχονται εξ αυτής στον κόσμο μας και αναλαμβάνουν την εξύψωση της πνευματικής στάθμης των θνητών.
Μετά τη διεκπεραίωση του έργου τους, σύμφωνα πάντα με το χειρόγραφο, χάθηκαν όλοι σε υπόγεια σπήλαια του Έβερεστ…
Συνεπώς ο μύθος της υπόγειας Σαμπάλα έλκει την καταγωγή του από το άνωθεν χειρόγραφο, όπου και στοιχειοθετείται η ύπαρξη των βασιλέων αυτής της πολιτείας!
Προσέξτε όμως κάτι: η επίδραση αυτής της πολιτείας διακλαδώνεται μέχρι και τις ακτές της Αυστραλίας. Οι Αβοριγίνες της terrae incognitae Αυστραλίας, διατηρούν μία παράδοση ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα για τη Σαμπάλα και τον Γιεχί.
Σύμφωνα με το μύθο δημιουργίας του Ayres Rock (ορθότερα Uluru), ένα ευμέγεθες φωτεινό «αυγό» προσέκρουσε στην έρημο της Αυστραλίας. Εν συνεχεία, ένα πλήθος λευκών όντων εξήλθαν εκ του «αυγού», εκ των οποίων οι περισσότεροι δυστυχώς δεν κατάφεραν να εγκλιματιστούν στη γήινη ατμόσφαιρα και αυτοστιγμεί παρέδωσαν την τελευταία τους πνοή. Όσοι επέζησαν, έγιναν οι πρόγονοι των Αβοριγίνων!
Παράξενη ιστορία δεν νομίζετε; Δεν είναι όμως μοναδική: Οι Μαόρι της Νέας Ζηλανδίας ισχυρίζονται με τη σειρά τους πως οι πρόγονοί τους κατήλθαν εξ ενός ιπταμένου σκάφους που ομοίαζε με πτηνό!
Αν πιστέψουμε τα όσα ισχυρίζονται οι ιθαγενείς κάτοικοι της Αυστραλίας, τότε βέβαια ισχυροποιούμε ακόμα περισσότερο τη θέση μας για έναν κατελθόντα πολιτισμό (γήινη Σαμπάλα) από κάποια ουράνια κοινωνία (ουράνια Σαμπάλα).

Αρχαία Ιπτάμενα Σκάφη & Αινιγματικά Κτίρια
Με τα φτερά του μύθου στέρεα προσαρτημένα, ας περιπλανηθούμε τώρα σε μια άλλη μαγευτική τοποθεσία της μητέρας Γης, στο φαντασμαγορικό Νεπάλ.
Ίχνη της βασιλείας του Γιεχί ανακαλύπτονται και στη νεπαλιανή παράδοση. Στο κείμενο του 12ου αιώνα, Budhasvamin Brihat Katha Slokasamgraha, ενυπάρχει η ιστορία του Rumavnit και της απέλπιδος προσπάθειάς του για δημιουργία μίας ιπτάμενης μηχανής.
Ο Rumavnit πιεζόμενος από το βασιλιά του, που επιθυμούσε να δει το βασίλειό του από τον ουρανό, καταφέρνει να δημιουργήσει το αναγκαίο ιπτάμενο σκάφος. Στην επίτευξη αυτής του της δημιουργίας συνετέλεσαν αποφασιστικά οι Yavanas (έτσι ξεκίνησε η νεομυθολογία των Vimanas από τους Έλληνες «ερευνητές» – βέβαια στην πραγματικότητα το χειρόγραφο δεν κάνει καμία τέτοια νύξη), έξοχοι μηχανικοί αλλά αγνώστων λοιπών στοιχείων.
Σύμφωνα με σανσκριτικά κείμενα, οι Yavanas ήταν ημίθεας φύσης.
Επιστρέφοντας στην κοιτίδα των μύθων, το Θιβέτ, ένας νέος άγνωστος μύθος πέφτει στην αντίληψή μας. Νοτίως της οροσειράς Κουν Λουν, στο παρελθόν κατοικούσαν ανθρώπινα όντα, ικανά να κινούνται από και προς τα άστρα. Ο πολιτισμός τους επονομαζόταν Hsing Nu.
Την πρώτη περιγραφή του πολιτισμού αυτού την οφείλουμε στον Γάλλο εξερευνητή και κληρικό Duparc. Στην κατοχή του ήλθε μία παράξενη πινακίδα, πάνω στην οποία εμφανώς χαραγμένα υπήρχε πληθώρα άγνωστων στον πλανήτη μας ζώων και φυτών.
Η «σκάλα του ουρανού» παίρνει σάρκα και οστά και σ’ αυτή την παράδοση, μόνο που αυτή τη φορά έχει τη μορφή τρίπατου Ζιγκουράτ. Θιβετιανοί μοναχοί αποκαλύπτουν σήμερα το συμβολισμό αυτού του κτιρίου, ο οποίος εκπροσωπεί την κάθοδο των ουράνιων προπατόρων του Θιβέτ στον επίγειο κόσμο μας…

Ο Βασιλιάς του Κόσμου θα Επιστρέψει
Όπως προσπάθησα να σας δείξω μέχρι τώρα, η Σαμπάλα και ο βασιλιάς της φαίνεται να μην αποτελούν μυθεύματα κάποιας αλλοτινής εποχής αλλά κρυμμένες αλήθειες εντός των παγκοσμίων μύθων.
Μία ουσιαστική αναζήτηση της αλήθειας απαιτεί, σε πρώτη φάση, την ορθή κατεργασία των αρχαιολογικών και φιλολογικών δεδομένων κι έπειτα τη συρραφή αυτών των δεδομένων με τα γεγονότα του παρόντος (άλλωστε αυτό έγραφε και ο Θουκυδίδης στο πρώτο βιβλίο των Ιστοριών του).
Κι όντως σήμερα ο θρύλος της Σαμπάλα και του βασιλέως Γιεχί ξαναζούν! Ύστερα από το απαιτούμενο διάστημα λήθης, στο οποίο προσπίπτουν όλα τα ιστορικά γεγονότα, σήμερα αυτοί οι πανάρχαιοι θρύλοι επανέρχονται στο προσκήνιο.
Προσωπικά, υπήρξα μάρτυρας πολλών συζητήσεων κι ερευνών σε Ελλάδα και Αγγλία, σχετικών με το Βασιλιά του Κόσμου. Το παράδοξο ήταν πως όλη αυτή η αναζήτηση έλαβε χώρα σχεδόν στο ίδιο χρονικό διάστημα, σε διαφορετικά μέρη και από διαφορετικούς ερευνητές, σαν να είχε προκαθοριστεί η παράξενη αυτή εξέλιξη από κάτι υπερβατικό…
Το κίνημα του New Age, με τα καλά και με τα παράδοξα ως… κωμικοτραγικά του βήματα (αναφέρομαι κυρίως σ’ αυτό το κίνημα έτσι όπως το βίωσα, στην πόλη York της βόρειας Αγγλίας το 2005, όπου και σε μία σειρά πολύβουων σεμιναρίων, είχε γίνει εκτενής όσο και συγκεχυμένος λόγος για τον Γιεχί και για το υπόγειο βασίλειό του) έχει προσεταιριστεί και διατρανώνει σε μεγάλο βαθμό την ιδέα της επιστροφής του Παγκόσμιου Βασιλιά στον επίγειο θρόνο του καθώς και την επακόλουθη εξύψωση του πνευματικού γίγνεσθαι της ανθρωπότητας…
Όσο κι αν θεωρώ κάτι τέτοιο, απίθανο να συμβεί ωστόσο δεν το αποκλείω. Η ιστορία μάς έχει διδάξει να αναμένουμε την πιο αναπάντεχη τροπή των γεγονότων, ακόμα και στα πλέον ασήμαντα. Το ερώτημα όμως είναι: η επιστροφή του Βασιλιά του Κόσμου θα γίνει από τα άστρα ή από τα έγκατα του πλανήτη;
Ας ελπίσουμε παρόλα αυτά πως ό,τι και να σημαίνει αυτή η επάνοδος, ότι μία νέα περίοδος πνευματικής άνθησης βρίσκεται στο κατώφλι της ιστορίας μας…

Σημείωση: το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό mystery, τ. 48, το 2009.