tag:blogger.com,1999:blog-31651607966154190482024-03-12T16:26:06.280-07:00Alternative ArchaeologyΤο ελληνικό blog για την εναλλακτική αρχαιολογία.Νικόλαος Κουμαρτζήςhttp://www.blogger.com/profile/02319023659085390599noreply@blogger.comBlogger65125tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-25427744796204624742011-10-30T03:28:00.000-07:002011-10-30T03:28:00.896-07:00Οι Χαμένες Πόλεις του Αμαζονίου<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlHuXmQJ4H-wmkUKgt476ApxW2XEffBxKc65HOnDpf21LF8D76FyzMBUfgTw-H9-PB91otbY6IbJ1XDqWBb6u5YDP2KMX2EGELaxbAc2bIs8yUh5EEMJ6Db3-JfN5P9a-EUR1Fg1ZSNztb/s1600/fawcett1.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 218px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlHuXmQJ4H-wmkUKgt476ApxW2XEffBxKc65HOnDpf21LF8D76FyzMBUfgTw-H9-PB91otbY6IbJ1XDqWBb6u5YDP2KMX2EGELaxbAc2bIs8yUh5EEMJ6Db3-JfN5P9a-EUR1Fg1ZSNztb/s320/fawcett1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5657357632350846594" border="0" /></a><br />«Όμως βαθιά μέσα μου μια σιγανή φωνή με καλούσε. Αρχικά ήταν μόλις ακουστή, όμως επέμενε ώσπου δεν μπορούσα πια να την αγνοήσω. Ήταν η φωνή των αγριότοπων και ήξερα πως τώρα θα αποτελούσε για πάντα ένα κομμάτι του εαυτού μου»<br />Πέρσυ Χάρρισον Φώσεττ<br /><br />Η Χαμένη Πόλη είναι κάτι περισσότερο από πανάρχαια ερείπια χαμένα μέσα σε ζούγκλες, θαμμένα κάτω από άμμους ή βυθισμένα στον ωκεανό. Είναι ένα πανίσχυρο σύμβολο που ανέκαθεν ασκούσε τεράστια γοητεία τόσο στους τολμηρούς που ριψοκινδύνεψαν για να την ανακαλύψουν, όσο και στους απλούς αναγνώστες των σχετικών περιπετειών. Ένας σχεδόν αρχετυπικός εξερευνητής που ριψοκινδύνεψε –και χάθηκε- πασχίζοντας να ανακαλύψει την θρυλική «Ζ», τη Χαμένη Πόλη του Αμαζονίου ήταν και ο Βρετανός συνταγματάρχης Πέρσυ Χάρρισον Φώσεττ (1867-1925;). <br /><span class="fullpost">Οι σύγχρονοί του, με αρκετή δόση ειρωνείας, τον είχαν χαρακτηρίσει «μυστικιστή» και «ονειροπόλο». Όμως ο Φώσεττ θεωρούσε τους χαρακτηρισμούς αυτούς έπαινο. Και πραγματικά, μόνο ένας άνθρωπος που ονειρεύεται μπορεί να δει όσα δεν βλέπει ο «ορθόδοξος» και «προσγειωμένος». Μόνο ένας ονειρευτής έχει τη δύναμη να διασχίσει ανεξερεύνητες και αφιλόξενες περιοχές, να αντιμετωπίσει άγρια θηρία, εχθρικές φυλές ιθαγενών, μύριους όσους κινδύνους που ενεδρεύουν σε απόκρημνες βουνοκορφές, ποτάμια γεμάτα θάνατο, ανεμοδαρμένα οροπέδια και αδιαπέραστες ζούγκλες. Ο τολμηρός εξερευνητής πίστευε ακράδαντα ότι εκεί, στην «Πράσινη Κόλαση» της τροπικής ζούγκλας, κρύβονταν τα ερείπια πανάρχαιων πόλεων που είχε κτίσει ένας ξεχασμένος λαός. Όμως η ορθόδοξη επιστήμη χλεύαζε τέτοιες θεωρίες –ακόμα και την εποχή του Φώσεττ, όταν γνωρίζαμε πολύ λιγότερα για τους προκολομβιανούς πολιτισμούς. Χλεύαζε. Δεν χλευάζει πια.<br />Ο Φώσεττ συνδύαζε την ψυχοσύνθεση του τολμηρού εξερευνητή με την ευγένεια και τη μεγαλοψυχία του τζέντλεμαν. Μολονότι στρατιωτικός, πίστευε πως τα όπλα δημιουργούν περισσότερα προβλήματα απ’ όσα λύνουν. Ήταν εξαίρετος σκιτσογράφος και μηχανικός –σε ηλικία μόλις 25 ετών είχε ναυπηγήσει δυο κότερα αγώνων και πατεντάρει την «ιχθυοειδή καμπύλη» που άνοιξε νέους δρόμους στη ναυπηγική. Όμως είχε το «ελάττωμα» να ενδιαφέρεται για την ψυχομετρία και τα παραψυχικά φαινόμενα. Οι σύγχρονοί του –και πολλοί μοντέρνοι- τον κατέκριναν γι αυτό. Και οι μεν και οι δε διέπρατταν σφάλμα στενομυαλιάς: οι μεν απέρριπταν μυωπικά μια «αιρετική» μέθοδο που μπορούσε όμως να προσκομίσει αποφασιστικής σημασίας στοιχεία, οι δε διέπρατταν κλασικό σφάλμα ‘παροντισμού’ [δείτε <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Presentism_%28literary_and_historical_analysis%29">εδώ</a>], κρίνοντας το παρελθόν με τα κριτήρια του παρόντος. Την εποχή του Φώσεττ, αμέτρητοι σοβαροί θετικοί επιστήμονες ενδιαφέρονταν έντονα για τον Πνευματισμό και τα Ψυχικά Φαινόμενα.<br />Η εξιστόρηση των περιπετειών του Φώσεττ και των συναδέλφων του στις ζούγκλες και τις ερημιές της Νότιας Αμερικής των αρχών του 20ου αιώνα θα απαιτούσε ένα χοντρό βιβλίο. Στην πραγματικότητα το βιβλίο αυτό υπάρχει. Γράφτηκε σε πρώτο πρόσωπο από τον γιο του Φώσεττ, Μπράιαν, με βάση τις σημειώσεις και τα ημερολόγια του πατέρα του. Και βεβαίως συνιστάται ανεπιφύλακτα [δείτε <a href="http://www.locus7.gr/proddetail.asp?prod=0181">εδώ</a>] τόσο σαν πηγή στοιχείων, όσο και σαν σαγηνευτική εποποιία εξερεύνησης του αγνώστου. Οι αποστολές του Φώσεττ ξεκίνησαν το 1906 όταν του ανατέθηκε η χάραξη των συνόρων μεταξύ Βολιβίας και Βραζιλίας –αφιλόξενες και αδιάβατες περιοχές για τις οποίες κανείς δεν γνώριζε τίποτε. Δυο χρόνια μετά ξεκίνησε νέα εξερεύνηση στην Παραγουάη και τη Βραζιλία. Εκεί άκουσε πολλές παράξενες ιστορίες για σπηλιές με επιγραφές σε μια άγνωστη γλώσσα, και για τους θρυλικούς «λευκούς Ινδιάνους» στα βάθη της ζούγκλας. Ο σπόρος της αρχαιολογικής έρευνας φυτεύτηκε στο μυαλό του και τα επόμενα χρόνια θα βλάσταινε. Και αργότερα η εξιχνίαση των αρχαιολογικών μυστηρίων του Αμαζονίου θα εξελισσόταν σε έμμονη ιδέα. Ο Φώσεττ κατέληξε να πιστεύει ότι υπήρξε ένας πανάρχαιος νοτιοαμερικανικός πολιτισμός, δημιουργός των υπέροχων μεγαλιθικών μνημείων των Άνδεων και ότι τα ίχνη του κρύβονταν στις αδιαπέραστες ζούγκλες του Αμαζονίου. Αρχαιολογικά ευρήματα, ινδιάνικες παραδόσεις και ιστορίες ενισχύουν την άποψή του αυτή. Ένα από τα σημαντικότερα πειστήρια ήταν το περίεργο ημερολόγιο μιας ομάδας Πορτογάλων τυχοδιωκτών που προσπάθησαν να ανακαλύψουν τα θρυλικά χαμένα ορυχεία του Μουριμπέκα το 1743. Δεκαοκτώ τολμηροί άντρες περιπλανήθηκαν στο μυστηριώδες Μάτο Γκρόσσο της Βραζιλίας, αντιμετωπίζοντας θηρία, δηλητηριώδη φίδια, αιμοδιψή έντομα και νυχτερίδες, ακραίες κλιματικές συνθήκες και άγριους ιθαγενείς. Μετά από χρόνια κοπιαστικής πορείας και άκαρπης έρευνας, η ομάδα επέστρεφε στις αποικίες της ακτής, όταν συνάντησε μιαν άγνωστη οροσειρά. Φτάνοντας στην κορυφή, αντίκρισαν ένα ανέλπιστο θέαμα: μια μεγάλη πόλη με ισχυρά τείχη και χωρίς ίχνος ζωής. Όταν την πλησίασαν, επιβεβαίωσαν ότι ήταν παντέρημη. Πέρασαν την πύλη της, που αποτελείτο από τρεις αψίδες καμωμένες από πελώριους μονόλιθους. Εκεί υπήρχε μια επιγραφή με περίεργα γράμματα –πράγμα ακόμα πιο αλλόκοτο αν σκεφτεί κανείς ότι κανένας νοτιοαμερικανικός λαός δεν γνώριζε τη γραφή. Ερείπια κτισμάτων υπήρχαν παντού, αποτελούμενα από πελώριους ογκόλιθους που εφάρμοζαν τέλεια ο ένας με τον άλλον. Στην κεντρική τεράστια πλατεία της πόλης υπήρχε μια τεράστια στήλη από μαύρη πέτρα και στην κορυφή της το άγαλμα ενός άντρα που έδειχνε το βορρά. Δεξιά κι αριστερά υπήρχαν οβελίσκοι ενώ πιο πέρα ένα πελώριο, ερειπωμένο ανάκτορο με ίχνη από τοιχογραφίες. Πάνω όμως από την κεντρική είσοδο ήταν σκαλισμένη η μορφή ενός άντρα, μισόγυμνου, δαφνοστεφανωμένου, ο οποίος βαστούσε ασπίδα. Μια επιγραφή με περίεργα γράμματα υπήρχε κάτω από τα πόδια του. Σε ένα κοντινό ποτάμι υπήρχαν τα ερείπια μιας προκυμαίας. Πέρα από το ποτάμι ορθωνόταν ένα μοναχικό, πελώριο κτίριο. Η επιβλητική είσοδος οδηγούσε σε μια τεράστια αίθουσα με αγάλματα. Οι τυχοδιώκτες έμειναν εκεί για καιρό. Έφυγαν δίχως μάλλον να έχουν ανακαλύψει κανένα θησαυρό και μετά από κοπιαστική πορεία έφτασαν στον πολιτισμό.<br />Το περίεργο αυτό χειρόγραφο είναι υπαρκτό και βρίσκεται στη Εθνική Βιβλιοθήκη του Ρίο ντε Ζανέιρο. Ο Φώσεττ ονόμασε την χαμένη πολιτεία «Ζ» και σχεδίασε μια τελευταία εξερεύνηση το 1925. Ήταν πια 57 χρονών και παρά την σχεδόν δαιμονικά ισχυρή του κράση, είχε αρχίσει να κουράζεται και να απογοητεύεται, μην έχοντας πια ικανούς συνεργάτες. Τελικά ξεκίνησε με παρέα το μεγαλύτερο γιο του, Τζακ, και τον φίλο του, Ρέιλι Ρίμμελ. Τα μηνύματα της αποστολής έφταναν στον πολιτισμό μέσω ιθαγενών και άλλων ανθρώπων που συναντούσαν στην πορεία. Στις 29 Μαΐου 1925 ο Φώσεττ έστειλε μήνυμα στη γυναίκα του λέγοντας πως ήταν έτοιμοι να εισέλθουν σε ανεξερεύνητη επικράτεια. Ήταν και το τελευταίο του. Κανείς δεν ξαναείδε τον Πέρσυ Χάρισσον Φώσεττ, τον Τζακ και τον Ρέιλι Ρίμμελ.<br />Τα επόμενα χρόνια οργανώθηκαν πολλές αποστολές που προσπάθησαν να τον βρουν, αλλά χωρίς επιτυχία. Εκτιμάται ότι πάνω από εκατό άνθρωποι πέθαναν ή εξαφανίστηκαν στο πλαίσιο 13 αποστολών αναζήτησης του Φώσεττ! Κατά καιρούς υπήρξαν αναφορές ότι κάποιοι τον είχαν δει, αλλά καμία δεν επιβεβαιώθηκε. Η εξαφάνιση της αποστολής Φώσεττ είχε πλέον μετατραπεί σε πανίσχυρο θρύλο. Και οι αποστολές στα ίχνη του Φώσεττ συνεχίζονται μέχρι σήμερα –σε ένα εντελώς διαφορετικό τοπίο, όπου μεγάλα τμήματα της ζούγκλας έχουν αποψιλωθεί.<br />Από την εποχή του Φώσεττ πέρασαν πολλά χρόνια και οι γνώσεις μας τόσο για την Αμαζονία όσο και για τους προκολομβιανούς πολιτισμούς αυξήθηκαν θεαματικά. Ακόμα περισσότερο, η ίδια η αντίληψή μας για το παρελθόν και τους πολιτισμούς του έχει αλλάξει. Σε κάθε εποχή επικρατούν κάποιες «μόδες» οι οποίες παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των εκάστοτε αντιλήψεων, ακόμα και στις «σκληρές» και υποτιθέμενα αντικειμενικές επιστήμες –πόσο μάλλον σε πιο «ήπιες» όπως η αρχαιολογία και η ανθρωπολογία. Η κατανόηση αυτού του πολιτιστικού πλαισίου έχει πολύ μεγάλη σημασία.<br />Στις αρχές του 20ου αιώνα η τότε δημοφιλής αρχαιολογική αντίληψη περί Πολιτιστικής Διάχυσης (diffusion) ισχυριζόταν ότι, αν είχε υπάρξει ποτέ ένας προηγμένος αρχαίος πολιτισμός στη Νότια Αμερική, η προέλευσή του θα ήταν είτε από τη Δύση είτε από την Εγγύς Ανατολή (χαμένες φυλές του Ισραήλ, Φοίνικες, Αιγύπτιοι κλπ). Οι σχετικές θεωρίες και αντιλήψεις ήταν αρκετά δημοφιλείς τότε. Επιπλέον η αντίληψη περί υπεροχής της λευκής φυλής ήταν σταθερά παγιωμένη. Οι σκουρόχρωμοι Ινδιάνοι όφειλαν να είναι «υποδεέστεροι». Κάτι τέτοιο το ονομάζουμε σήμερα «ρατσισμό» και το θεωρούμε μεμπτό, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι κάθε εποχή έχει και τις μόδες της. Ακόμα και η δική μας. Έτσι οι ινδιάνικοι θρύλοι περί «λευκών εκπολιτιστών θεών» θεωρούνται σήμερα ως κατασκευάσματα που πλάστηκαν την εποχή της ισπανικής κατάκτησης. Ο Φώσεττ έκρινε πόσο «λευκή» ήταν μια ινδιάνικη φυλή για να την θεωρήσει ως πολιτισμένη ή απομεινάρι πανάρχαιου πολιτισμού, σύμφωνα με τα τότε ισχύοντα βικτοριανά κριτήρια.<br />Παρόλα αυτά, τα στοιχεία υπάρχουν. Το πορτογαλικό χειρόγραφο του 18ου αιώνα είναι υπαρκτό. Τα μεγαλιθικά αινίγματα και τα άλλα αινιγματικά ερείπια, διάσπαρτα σε όλη τη Νοτιοαμερικανική ήπειρο είναι υπαρκτά. Το ίδιο και οι παράξενες παραδόσεις και μυθολογίες. Όμως ο Φώσεττ μιλούσε για τη «Ζ», μια πόλη-απομεινάρι πανάρχαιου εξελιγμένου πολιτισμού στην καρδιά της βραζιλιάνικης ζούγκλας. Κάτι τέτοιο ερχόταν σε κατάφωρη αντίθεση με τις καθεστηκυίες αντιλήψεις. Στην Αμαζονία οι συνθήκες που επικρατούν είναι ανελέητες. Κι αυτό δημιούργησε κάτι που ονομάζεται «περιβαλλοντικός ντετερμινισμός». Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, η κοινωνία είναι δέσμια της γεωγραφίας: ακόμα κι αν κάποιοι πρώιμοι άνθρωποι κατάφερναν να επιβιώσουν σε μια περιοχή με τόσο σκληρές συνθήκες, δεν επρόκειτο να εξελιχθούν σε κάτι περισσότερο από μικρές πρωτόγονες φυλές με ελάχιστο «περιβαλλοντικό αποτύπωμα», και φυσικά με ελάχιστη τεχνολογία. Αν η «Ζ» ανακαλυπτόταν σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα έγραφε «κυριολεκτικά ένα νέο κεφάλαιο στην ανθρώπινη ιστορία», όπως είχε αναφέρει μια εφημερίδα λίγο πριν το ξεκίνημα της τελευταίας αποστολής του Φώσεττ.<br />Επιπλέον, η όλη ιστορία περί «Ζ» ουδέποτε αντιμετωπιζόταν ευνοϊκά από το αρχαιολογικό κατεστημένο επειδή ο Φώσεττ δυσφημίστηκε ως οπαδός της Θεοσοφίας της Μπλαβάτσκι, κοινωνός των μυστικιστικών θεωριών της περί Ατλαντίδας και φυσικά, «ρατσιστής». Είναι χαρακτηριστικό αυτό που είπε ο (πολύ μεταγενέστερος) εξερευνητής Τζων Χέμμινγκ (John Hemming) ο οποίος, πέφτοντας αναπόφευκτα στην παγίδα του παροντισμού και της πολιτικής ορθότητας, τον χαρακτήρισε ως «νιτσεϊκό εξερευνητή» που ξεστόμιζε «ανοησίες περί ευγονικής». Προσωπικά, τέτοιες απόψεις μου φέρνουν στο νου την τρομερή ρήση του Επιθεωρητή Κάλλαχαν [δείτε <a href="http://www.hark.com/clips/fjypnfvmqn-opinions-are-like-assholes">εδώ</a>]. Από την άλλη μεριά ο γνωστός Σουηδός εξερευνητής Έρλαντ Νόρντενσκιελντ (Erland Nordenskiöld, 1877-1932) που είχε γνωρίσει τον Φώσεττ, είχε πει ότι ήταν «αυθεντικός άντρας και απολύτως άφοβος», παρότι διακατεχόταν από «αχαλίνωτη φαντασία». Το πιθανότερο είναι πως όσο γερνούσε, ο Φώσεττ η ιδέα περί «Ζ» του είχε γίνει έμμονη. Αρχικά την περιέγραφε πολύ επιφυλακτικά στις σημειώσεις του. Όμως μέχρι το 1924 έγραφε για ένα μυστικό βασίλειο Ατλάντων που έμοιαζε με τον Κήπο της Εδέμ. Η «Ζ» είχε μεταμορφωθεί στο «λίκνο όλων των πολιτισμών», στο κέντρο μιας από τις Λευκές Στοές της Μπλαβάτσκι, όπου μια ομάδα ανώτερων πνευματικά όντων διευθύνουν τη μοίρα του σύμπαντος.<br />Άραγε αυτό σημαίνει ότι τα περί «Ζ» ήταν τελικά ανοησίες; Όχι βέβαια. Γελάει καλά όποιος γελάει τελευταίος. Και το 2005 έσκασε η βόμβα. Ο Αμερικανός αρχαιολόγος Michael Heckenberger ανακάλυψε τα ίχνη ενός πανάρχαιου πολιτισμού στην Αμαζονία! Η αποψίλωση του τροπικού δάσους είχε αποκαλύψει τεράστια χωματουργικά έργα μεγάλης ακρίβειας, ακόμα και λεωφόρους που εκτείνονταν σε απόσταση 250 χλμ στις δυτικές παρυφές της βραζιλιανής Αμαζονίας και στη βόρεια Βολιβία. Μέχρι σήμερα έχουν ανακαλυφθεί κάπου 260 τοποθεσίες με φαρδιές λεωφόρους και περιβόλους με ποικίλα γεωμετρικά σχήματα. Κάποιοι από αυτούς έχουν διάμετρο 300 μ και εκτιμάται ότι κατασκευάζονταν ακόμα και μέχρι το 13ο αιώνα. Άλλοι μοιάζουν εκπληκτικά με αντίστοιχα χωματουργικά κατασκευάσματα πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα στο βορρά, στο Οχάιο των ΗΠΑ! Πολλά κατασκευάσματα φαίνεται να είναι αστρονομικά ευθυγραμμισμένα. Σε ορισμένα σημεία υπάρχουν και μεγαλιθικά μνημεία! Το 2006 στη βόρεια βραζιλιανή Αμαζονία ανακαλύφθηκε ένα προϊστορικό αστεροσκοπείο με πελώριους γρανιτικούς λίθους ύψους 3μ και βάρους αρκετών τόνων –που ονομάστηκε μάλιστα «Στόουνχεντζ της Αμαζονίας». Ελάχιστα είναι γνωστά για τον μυστηριώδη πολιτισμό που τα δημιούργησε όλα αυτά. Προφανώς όμως κάτι πολύ αξιοσημείωτο συνέβαινε στην περιοχή πολύ πριν την άφιξη των Ευρωπαίων. Η Αμαζονία δεν είναι πια μια «αρχαιολογική μαύρη τρύπα». Η ηλικία μερικών ευρημάτων ξεπερνά τα 10.000 χρόνια. Όλα αυτά κλονίζουν ήδη συθέμελα τις ισχύουσες αντιλήψεις για το πώς κατοικήθηκε αρχικά η νοτιαμερικανική ήπειρος.<br />Η αντίληψη περί «πανάρχαιου» και «παρθένου» τροπικού δάσους αποδείχθηκε η πλέον παραπλανητική. Μεγάλο μέρος της ζούγκλας του Αμαζονίου είναι ηλικίας μόλις μερικών αιώνων. Δημιουργήθηκε μετά την καταστροφή των τοπικών κοινωνιών εξαιτίας της έλευσης των Ευρωπαίων. Πολλές φορές μάλιστα, η ανθρώπινη κατοίκηση μιας άγονης εδαφικά περιοχής συνέβαλε αποφασιστικά στην μετέπειτα εξάπλωση της ζούγκλας επειδή το χώμα εμπλουτιζόταν από ανθρώπινα απόβλητα και υπολείμματα (<a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Terra_Preta_do_Indio">terra preta do Indio</a>). Η Αμερική δεν ήταν ο παρθένος αγριότοπος που υποτίθεται ότι ήταν όταν έφτασαν οι λευκοί. Απεναντίας, οι ντόπιοι πληθυσμοί ήταν πολύ μεγαλύτεροι και άφηναν πολύ μεγαλύτερο «περιβαλλοντικό αποτύπωμα», έχοντας επηρεάσει σημαντικά το περιβάλλον που ζούσαν, κυρίως μέσω της φωτιάς. Μια νέα εικόνα της προκολομβιανής Αμερικής αναδύεται αργά αλλά σταθερά. Και πρωτοπόροι σαν τον συνταγματάρχη Φώσεττ αποδεικνύεται ότι είχαν προηγηθεί της εποχής τους. Είχαν καταφέρει να αντικρίσουν από μακριά τις επάλξεις της Χαμένης Πόλης…<br /><br /></span><div style="text-align: right;"><span class="fullpost"><span style="font-weight: bold;">Θανάσης Βέμπος</span></span><br /><span class="fullpost">Το παρών άρθρο αποτελεί μέρος της συνεργασίας του alt-arc με τον συγγραφέα-ερευνητή <a href="http://www.vembos.gr/">Θανάση Βέμπο</a>. Τα πνευματικά δικαιώματα, ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στον ίδιο τον συγγραφέα. Απαγορεύεται με οποιοδήποτε τρόπο η αναπαραγωγή του άρθρου!</span><br /></div>Γιώργος Ιωαννίδηςhttp://www.blogger.com/profile/16564180449415049423noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-50063233891819098382011-10-15T03:22:00.000-07:002011-10-15T03:22:00.405-07:00Ο «Αστροναύτης» του Παλένκε – και άλλες ιστορίες<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7A3kOZ5TAKQcCtqSl2zYHyOrp-5p2X74_ZBXKTbJn-rTRSP_JgWk5GWHPd6GcTO6q8CtcJSK6aC-aof0qXqeFmJXoBVrASnWLYNrH1e13aG3Tk_d5wQh4qdxv8VYbjQy4Q_bNfxCfAATj/s1600/Astronaut1.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 194px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7A3kOZ5TAKQcCtqSl2zYHyOrp-5p2X74_ZBXKTbJn-rTRSP_JgWk5GWHPd6GcTO6q8CtcJSK6aC-aof0qXqeFmJXoBVrASnWLYNrH1e13aG3Tk_d5wQh4qdxv8VYbjQy4Q_bNfxCfAATj/s320/Astronaut1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5657355412915519506" border="0" /></a><br />Η εικόνα που έχω καδραρισμένη απέναντι από το γραφείο μου έχει φιγουράρει αμέτρητες φορές σε βιβλία και άρθρα περί Αρχαίων Αστροναυτών». Είναι ο περίφημος «αστροναύτης του Παλένκε» -η επιτύμβια πλάκα στον ταφικό θάλαμο μιας από τις πλέον φημισμένες πυραμίδες των Μάγια, στο Μεξικό. Εκ πρώτης όψεως φέρνει στο νου στυλιζαρισμένο πυραυλοκίνητο σκάφος, ο πιλότος του οποίου φαίνεται να χειρίζεται διάφορα όργανα. Εδώ και δεκαετίες, το ανάγλυφο αυτό έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον ως «τεκμήριο» των επισκέψεων εξωγήινων στο παρελθόν. Κατά πόσον, όμως, στέκει; Ή τι άλλο μπορεί να «τεκμηριώνει»;<span class="fullpost"><br />Οι Ταράντ και Μιγιού θεώρησαν πως ο τάφος του «αστροναύτη του Παλένκε» ήταν τουλάχιστον 10.000 ετών –ένα καθαρά αυθαίρετο συμπέρασμα ακόμα και με τα τότε διαθέσιμα στοιχεία. Ωστόσο η αρχή είχε γίνει. Ήδη αρκετοί ερευνητές εκτός του αρχαιολογικού κατεστημένου, είχαν προτείνει ότι κάποια από τα αινίγματα της αρχαιολογίας και της προϊστορίας θα μπορούσαν να υπονοούν επισκέψεις εξωγήινων όντων κατά το παρελθόν. Διόλου τυχαία, η ακμή αυτών των θεωριών συνέπεσε χρονικά με την περίφημη κούρσα του διαστήματος προς τη Σελήνη η οποία θα κορυφωνόταν το 1969 με την αποβίβαση Αμερικανών αστροναυτών στο δορυφόρο μας. Δυο χρόνια πριν είχε προλάβει να εκδοθεί το σημαδιακό Chariots of the Gods (ελληνικός και γερμανικός τίτλος Αναμνήσεις από το Μέλλον) του Ελβετού Έριχ φον Νταίνικεν. Ο χρονισμός ήταν εκπληκτικός. Μέσα σε πέντε χρόνια το βιβλίο είχε γίνει παγκόσμιο μπεστ σέλερ, έχοντας πουλήσει πάνω από πεντέμισι εκατομμύρια αντίτυπα σε 26 γλώσσες και εδραιώνοντας έτσι γερά μια πολύ κλισαρισμένη και παραπλανητική εικόνα περί «αρχαίων αστροναυτών». Το δυστύχημα ήταν πως ο Νταίνικεν ανακάτευε πραγματικά στοιχεία με μισές αλήθειες, φαντασιώσεις και ανακρίβειες με αποτέλεσμα έναν αναξιόπιστο πλην όμως εμπορικότατο «αχταρμά». Οι Αναμνήσεις από το Μέλλον εγκαινίασαν ένα πραγματικό τσουνάμι σχετικών βιβλίων το οποίο κατάπνιξε τις επιφυλακτικές αλλά σοβαρότερες «αρχαιοαστροναυτικές» θεωρίες που είχαν διατυπωθεί μέχρι τότε. Ο Νταίνικεν «καπέλωσε» και τη θεωρία των Ταράντ και Μιγιού παρουσιάζοντας τον «αστροναύτη του Παλένκε» σαν δική του ανακάλυψη, χωρίς να μπει στον κόπο να κάνει μνεία στο όνομά τους.<br />Για να ξεμπερδεύουμε με το θέμα και να προχωρήσουμε σε κάποια πολύ πιο ενδιαφέροντα αινίγματα του Παλένκε, η απεικόνιση της πλάκας δεν έχει καμία σχέση με πυραύλους και εξωγήινους και αφορά αυτό που είχε εξαρχής προταθεί: αποτελεί την αναπαράσταση του βασιλιά Πακάλ που πηγαίνει στον Κάτω Κόσμο. Στα μάτια ενός άσχετου με την αρχαιολογία των Μάγια, η απεικόνιση του Πακάλ μετατρέπεται σε «τεστ Rorsach» στο οποίο προβάλλονται οι προσωπικές του αντιλήψεις. Η επιτύμβια πλάκα του Πακάλ είναι γεμάτη πασίγνωστα σύμβολα της εικονογραφίας των Μάγια. Οι υπέρμαχοι της θεωρίας του «αστροναύτη», παραθέτουν την επιτύμβια πλάκα οριζοντίως (για να μοιάζει περισσότερο με «πυραυλοκίνητο σκάφος») ενώ κανονικά πρέπει να παρατίθεται καθέτως. Επιπλέον σε πολλές αναπαραγωγές της εικόνας σε βιβλία, έχει γίνει ρετουσάρισμα ούτως ώστε να τονίζεται η εντύπωση του «πυραύλου». Ο «πύραυλος» δεν είναι παρά ένα στυλιζαρισμένο (και ιερό) φυτό αραβόσιτου, σύμβολο της αναγέννησης από το οποίο ο Πακάλ κόβει ένα καρπό (δεν «χειρίζεται μοχλούς»). Ο βασιλιάς κάθεται σε ένα θρόνο πάνω από τον στυλιζαρισμένο, τερατόμορφο Κυρίαρχο του Κάτω Κόσμου (Σιμπάλμπα) κι όχι πάνω από ένα «πυραυλοκινητήρα». Όταν η εικόνα εξεταστεί καθέτως, γίνεται ορατό και το ιερό πουλί κετσάλ που κάθεται στην κορυφή του δέντρου (ή στην «πλώρη» του «διαστημοπλοίου»). Και εν πάση περιπτώσει, ο Πακάλ κάθε άλλο παρά εξωγήινος είναι: πρόκειται για ένα καθαρόαιμο Ινδιάνο που δεν φοράει «κράνος» αλλά τυπικό βασιλικό διάδημα, ενδυμασία των Μάγια (και είναι και ξυπόλητος!). Και τέλος, παρόμοιες παραστάσεις έχουν βρεθεί τόσο στο Μεξικό όσο και στη Γουατεμάλα.<br />Ο καλύτερος τρόπος να εξετάζει κανείς το παρελθόν είναι να αποδεσμεύεται από τις προκαταλήψεις του (εκάστοτε) παρόντος. Από αυτή τη σκοπιά, ο «αστροναύτης του Παλένκε» αποτελεί χαρακτηριστικό πολιτιστικό φαινόμενο της δεκαετίας του 1960, απόρροια του πυρετού της διαστημικής κούρσας και της ατμόσφαιρας ενθουσιασμού που επικρατούσε τότε. Εμείς οι γήινοι ήμασταν (και εξακολουθούμε να είμαστε) στα πρώιμα στάδια της αστροναυτικής η οποία μπορεί να μας πήγε στη Σελήνη αλλά –για διάφορους λόγους- μας άφησε εκεί. Με βάση τη μακροπρόθεσμη προοπτική η διαστημική τεχνολογία μας είναι πρωτόγονη. Η αντίστοιχη διαστημική τεχνολογία όντων που γεφυρώνουν την άβυσσο μεταξύ των άστρων θα απέχει από τη δική μας όσο απέχει ένα F-16 από μια αρχαιοελληνική τριήρη. Πολύ απλά, δεν πρέπει να περιμένουμε ότι θα δούμε «πυραυλοκινητήρες», «χειριστήρια» και οποιοδήποτε έστω και κατά προσέγγιση αναγνωρίσιμο τεχνολογικό εξοπλισμό σε απεικονίσεις σκαφών αρχαίων αστροναυτών (αν υπήρξαν ποτέ). Όμως βλέπουμε πως ο «αρχαίος αστροναύτης» του Παλένκε (και όχι μόνο) δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα και ομοίωση των αστροναυτών των Apollo και των Soyuz, κατ’ εικόνα και ομοίωση της διαστημικής τεχνολογίας της δεκαετίας του 1960 και 1970! Οι απεικονίσεις «αρχαίων αστροναυτών» με «σκάφανδρα» και άλλα σχετικά αναγνωρίσιμα συμπράγκαλα φανερώνουν περισσότερα πράγματα για την εποχή στην οποία διατυπώθηκαν οι σχετικές θεωρίες, παρά για τα ίδια τα (πολλές φορές αινιγματικά) αρχαιολογικά ευρήματα. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο Colin Gauld (στο συλλογικό Some Trust in Chariots, 1972), «ο διαστημάνθρωπος του φον Νταίνικεν μπορεί να περιγραφεί ως ‘διαστημάνθρωπος των κενών’, αφού όλα τα προς το παρόν ανεξήγητα κενά στη γνώση μας [για το παρελθόν] μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως τεκμήρια για την ‘ύπαρξή’ του».<br />Κοιτάξτε, το θέμα είναι τεράστιο και οι «κάθετοι» αφορισμοί συνήθως λανθασμένοι. Όμως πολλές φορές πρέπει να πάει κανείς στο άλλο άκρο για να «ξεκολλήσει» από το τέλμα της καθεστηκυίας αντίληψης (ακόμα και η πλέον ριζοσπαστική σκέψη γίνεται καθεστηκυία κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις). Μια συναρπαστική προοπτική έρευνας του όλου θέματος των απεικονίσεων που θεωρείται ότι αφορούν αρχαίους αστροναύτες είναι η Αρχή του Simulacrum –κάτι για το οποίο ίσως το μέλλον μας δοθεί η ευκαιρία να πούμε περισσότερα. Αλλά και σε πιο «πεζό» επίπεδο, υπάρχουν πολλά άλλα αινίγματα στο Παλένκε.<br />Η επίσημη αρχαιολογία πρεσβεύει ότι δεν υπήρξαν επαφές μεταξύ Παλαιού και Νέου Κόσμου πριν τον Κολόμβο. Θεωρεί ότι οι αμερικανικές και οι αιγυπτιακές πυραμίδες αποτέλεσαν προϊόντα παράλληλης εξέλιξης. Είδαμε όμως πώς ο Ναός των Επιγραφών στο Παλένκε αποτέλεσε τον πυραμιδοειδή τάφο του Πακάλ. Στο Παλένκε υπάρχουν και πολλά άλλα ευρήματα που υποδηλώνουν αλλόκοτες ομοιότητες τόσο με τον αιγυπτιακό πολιτισμό, όσο και με τους πολιτισμούς της Ασίας! Τέτοιες προτάσεις αποτελούν ανάθεμα για την επίσημη αρχαιολογία –αλλά όπως έχουμε πει, η δουλειά των Οριακών Φαινομένων (στην συγκεκριμένη περίπτωση των «απίθανων» αρχαιολογικών ευρημάτων) είναι να υπονομεύουν το ισχύον ερμηνευτικό υπόδειγμα.<br />Η ταφή του Πακάλ στην πυραμίδα του Ναού των Επιγραφών δεν είναι το μόνο στοιχείο που εγείρει υποψίες για αιγυπτιακές επιρροές. Το δάπεδο του ναού δεν είναι στρωμένο με το συνηθισμένο γύψο των Μάγια, αλλά με τεράστιες, επίπεδες πλάκες. Η δίοδος προς τον τάφο στα έγκατα της πυραμίδας ήταν επίτηδες φραγμένη με τεραστίους ογκόλιθους. Επιπλέον έστριβε. Ο ταφικός θάλαμος ήταν στεγασμένος με πελώρια, πέτρινα δοκάρια. Όλα αυτά τα στοιχεία παραπέμπουν σε αιγυπτιακή και όχι αμερικανική πυραμίδα –υπάρχει μέχρι και «δίοδος αερισμού» (ή δίοδος της ψυχής) όπως εκείνες στη Πυραμίδα του Χέοπα! Επιπλέον ο H.Harleston θεώρησε ότι οι μετρήσεις στο Ναό των Επιγραφών φαίνεται να βασίζονται στο αιγυπτιακό κύβιτο κι όχι στο μαγιανό χουνάμπ (1,059 μ) (αν και οι μετρήσεις ακριβείας σε μνημεία που έχουν υποστεί διάβρωση και καταστροφές από σεισμούς, πρέπει να αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό). Συμπτώσεις όλα; Και τι θα πει άραγε σύμπτωση; Από την άλλη μεριά όμως, οι πυραμίδες της Γκίζας αναγέρθηκαν τρεις χιλιάδες χρόνια πριν από τις πυραμίδες των Μάγια. Ή τουλάχιστον αυτό αποδεχόμαστε σήμερα…<br />Ακόμα αινιγματικότερα είναι τα ευρήματα στο Παλένκε που παραπέμπουν σε ινδουϊστικούς και βουδιστικούς ναούς. Ήδη από το 1949 είχαν εντοπιστεί αναπαραστάσεις μοτίβων λωτού εξαιρετικά παρόμοιες με εκείνες στη Χασαπάρνα της Ινδίας ή στο Μπορομπουντούρ της Ιάβας. Ο γνωστός Peter Tompkins (Mysteries of the Mexican Pyramids) έκανε παρόμοιες παρατηρήσεις, εντοπίζοντας ότι, τόσο στον Παλιό όσο και στο Νέο Κόσμο, υπάρχουν απεικονίσεις ψαριών να καταβροχθίζουν άνθη λωτού. Ακόμα περισσότερο, τα χρονικά πλαίσια του ινδικού πολιτισμού και εκείνου των Μάγια είναι παραπλήσια, πράγμα που αφήνει περιθώρια για πιθανές επαφές.<br />Περιπλανήθηκα στα ερείπια του Παλένκε κάτω από τον καυτό ήλιο. Ξαπόστασα για λίγο στην κορυφή ενός ναού απέναντι από την πυραμίδα των Επιγραφών και το κυρίως, πανέμορφο συγκρότημα. Και μέσα στην αποπνικτική, νοτερή ατμόσφαιρα των τροπικών, αγναντεύοντας τη ζούγκλα που χανόταν στον ορίζοντα, αναρωτήθηκα ακόμα μια φορά για τα απειράριθμα αινίγματα του παρελθόντος. Αναλογίστηκα τα περίεργα Μορφογενετικά Πεδία που επηρέασαν λαούς και πολιτισμούς υπερβαίνοντας τα γεωγραφικά όρια των ωκεανών. Σκέφτηκα την Αρχή του Simulacrum που δημιουργεί αλλόκοτες εννοιολογικές γέφυρες ανάμεσα στο (εκάστοτε) παρελθόν με το (εκάστοτε) παρόν, στο πλαίσιο μιας περίεργης αμφίδρομης αντίδρασης. Και συνειδητοποίησα για πολλοστή φορά πόσο ασταθή είναι τα θεμέλια της επίσημης συναίνεσης που αφορά το παρελθόν της Ανθρωπότητας.<br /><br /></span><div style="text-align: right;"><span style="font-weight: bold;" class="fullpost">Θανάσης Βέμπος</span><br /><span class="fullpost">Το παρών άρθρο αποτελεί μέρος της συνεργασίας του alt-arc με τον συγγραφέα-ερευνητή <a href="http://www.vembos.gr/">Θανάση Βέμπο</a>. Τα πνευματικά δικαιώματα, ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στον ίδιο τον συγγραφέα. Απαγορεύεται με οποιοδήποτε τρόπο η αναπαραγωγή του άρθρου!</span><br /></div><span class="fullpost"><br /></span>Γιώργος Ιωαννίδηςhttp://www.blogger.com/profile/16564180449415049423noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-30079913088466137022011-09-28T03:15:00.000-07:002011-09-28T03:17:35.741-07:00Ανγκόρ Βατ: Ο Καθρέφτης του Ουρανού<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjc5HlM4ZzpHI-4liieNwtuB_icBpR6AHnLxGwetxUyAe-2Qs_ORcdvG7eAGg0lbOmUvT0Ekr7E0ZNjc667LbNkOLP1SWFkLbjXmyEkvUyGWxdeKfy22snPzbXGjd9znOJdixITtqxov-qz/s1600/Vembos-Angkor+Wat.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 207px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjc5HlM4ZzpHI-4liieNwtuB_icBpR6AHnLxGwetxUyAe-2Qs_ORcdvG7eAGg0lbOmUvT0Ekr7E0ZNjc667LbNkOLP1SWFkLbjXmyEkvUyGWxdeKfy22snPzbXGjd9znOJdixITtqxov-qz/s320/Vembos-Angkor+Wat.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5657352604380122466" border="0" /></a><br />Καταμεσής σε μια πλατιά πεδιάδα πλασμένη από αρχαίες προσχώσεις του ποταμού Μεκόνγκ, στην καρδιά της σημερινής Καμπότζης, υψώνονται μεγαλόπρεποι και μυστηριακοί οι περίπλοκοι ναοί του Ανγκόρ, δημιουργήματα του πολιτισμού των Χμερ. Πνιγμένοι στη βλάστηση για πολλούς αιώνες, κατάφεραν να γλιτώσουν τόσο από την αδυσώπητη φθορά του χρόνου όσο και από την καταστρεπτική μανία του ανθρώπου, για να αποτελέσουν σήμερα το σημαντικότερο αξιοθέατο όλης της Ινδοκίνας. Σε μια έκταση 300 τετραγωνικών χιλιομέτρων, απλώνεται ένα πέτρινο αρχιπέλαγος ναών, τάφων και κατασκευών με αυστηρή γεωμετρία. Μπορεί κανείς να επισκεφτεί τα σημαντικότερα μνημεία, το Ανγκόρ Βατ και το Ανγκόρ Τομ, μέσα σε λίγες ώρες. Να τραβήξει φωτογραφίες στριμωγμένος στα πολυεθνικά στίφη των τουριστών, να δεχτεί τον μηχανικό καταιγισμό των πληροφοριών από τους ξεναγούς, να ψωνίσει «σουβενίρ» και μετά να καταφύγει στο αιρ κοντίσιον και το μαλακό κρεβάτι του ξενοδοχείου. Και φυσικά δεν θα έχει αντιληφθεί τίποτα από τη μεγαλοσύνη και το μυστηριακό χαρακτήρα του Ανγκόρ. Επί μια βδομάδα περιπλανιόμουν με ποδήλατο σε αυτό τον ιερό λαβύρινθο, από τα χαράματα ως το σούρουπο –και παρόλα αυτά μπορώ να πω ότι απλώς πήρα μια μικρή γεύση. <span class="fullpost"><br />Από το έδαφος, ο επισκέπτης δεν μπορεί να αντιληφθεί την γεωμετρική μεγαλοπρέπεια του Ανγκόρ. Μια μόνο ματιά σε μια αεροφωτογραφία των βασικών συγκροτημάτων του Ανγκόρ Βατ και του Ανγκόρ Τομ, φανερώνει ότι πρόκειται για περίπλοκα κατασκευάσματα βασισμένα στο σχήμα του τετραγώνου και του παραλληλόγραμμου. Θεωρώ περιττό να σπαταλήσω τον περιορισμένο χώρο που έχω στη διάθεσή μου παραθέτοντας ξερά και ψυχρά νούμερα –απλώς αναφέρω ενδεικτικά ότι στο Ανγκόρ Βατ, το σπουδαιότερο συγκρότημα, ο εξωτερικός περίβολος έχει διαστάσεις 1300Χ1500 μ, ο εσωτερικός 1025Χ800 μ και η τάφρος που τους περιβάλλει έχει πλάτος 190 μ. Παρόλα αυτά όμως το συνολικό χωρομετρικό σφάλμα δεν ξεπερνά το 1 (ένα) εκατοστό του μέτρου! Το όλο συγκρότημα του Ανγκόρ Βατ είναι εκπληκτικά ευθυγραμμισμένο με τον άξονα Βορρά Νότου, έχοντας απόκλιση μόλις 0,75ο. Η ανέγερσή του ολοκληρώθηκε το 1150 μΧ. Το γειτονικό συγκρότημα του Ανγκόρ Τομ είναι τέσσερις φορές μεγαλύτερο και περιέχει τρεις σημαντικούς ναούς, το Φιμεανάκας (Phimeanakas), το Μπαφουόν (Baphuon) και το μυστηριακό Μπαγιόν (Bayon). Υπάρχουν βέβαια δεκάδες άλλοι ελάσσονες ναοί, περίβολοι και κατασκευάσματα σε όλη την περιοχή, που κάποτε έσφυζε από ζωή αποτελώντας τον ομφαλό της αυτοκρατορίας των Χμερ. Εκτιμάται ότι η περίοδος ανέγερσης των ναών καλύπτει το διάστημα 902-1220 μΧ.<br />Το μυστικό για να δει κανείς όχι μόνο τα πράγματα διαφορετικά αλλά και διαφορετικά πράγματα, είναι να αλλάξει την οπτική του γωνία. Αν κοιτάξουμε από ψηλά το συγκρότημα του Ανγκόρ Βατ, αποκαλύπτεται η πραγματική του φύση: είναι μια τεράστια μάνταλα! Η μάνταλα είναι ένα πανάρχαιο γεωμετρικό ινδουϊστικό-βουδιστικό σύμβολο που συνδυάζει κύκλο και τετράγωνο με δεσπόζουσα θέση σε ό,τι αφορά στην αυτοσυγκέντρωση και το διαλογισμό. Η μάνταλα είναι ένα κλειδί για το άνοιγμα πυλών του νου. Είναι μια συμβολική αναπαράσταση του σύμπαντος. Και σε αρχιτεκτονικό επίπεδο αποτελεί μια καθαγιασμένη περιοχή που λειτουργεί σαν εστία, σαν locus συμπαντικών δυνάμεων. Εισχωρώντας στο ναό-μάνταλα και προχωρώντας προς το κέντρο του, ο επισκέπτης-προσκυνητής ακολουθεί τα μονοπάτια της κοσμικής διαδικασίας της αποσύνθεσης και της επανολοκλήρωσης. Βαδίζει προς τη μυστικιστική γνώση της αλήθειας. Αυτή είναι και η διαφορά του απλού επισκέπτη-τουρίστα από εκείνη του ερευνητή-προσκυνητή. Ο πρώτος απλώς θαυμάζει και φωτογραφίζει. Ο δεύτερος περιπλανιέται σε ένα λαβύρινθο αυτοσυγκέντρωσης και γνώσης. Κι ας θυμηθούμε εδώ ότι το Μπαγιόν, ίσως το σημαντικότερο μυστικιστικά συγκρότημα του Ανγκόρ σημαίνει «Πατέρας της Γιάντρα», όπου Γιάντρα μια ειδική μορφή μάνταλα που αποτελεί ιδιαίτερη εστία αυτοσυγκέντρωσης! Το Μπαγιόν έχει αποκληθεί από τους Γάλλους αρχαιολόγους Ζωρζ Κεντ (George Coedes) και (Μπερνάρ Γκροσλιέ) Bernard Groslier αντίστοιχα ως «ο μυστικός πυρήνας της αυτοκρατορίας των Χμερ» και σαν «ομφαλός του πέτρινου σύμπαντος του Ανγκόρ».<br />Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για την προϊστορία και πρωτοϊστορία της Ινδοκίνας. Οι ναοί του Ανγκόρ μπορεί να είναι σχετικά σύγχρονοι, αλλά είναι χτισμένοι πάνω σε ερείπια παλαιότερων ιερών, τα οποία με τη σειρά τους μάλλον ανεγέρθηκαν πάνω σε ακόμα αρχαιότερα ιερά. Και όσο περισσότερο προχωρούμε στο παρελθόν, τόσο περισσότερο οι μαγικοθρησκευτικές αντιστοιχίες μικρόκοσμου και μεγάκοσμου, ανθρώπινου κόσμου και σύμπαντος είναι εντονότερες. Από την άποψη αυτή το Ανγκόρ αποτελεί ένα αντικαθρέφτισμα του ευρύτερου σύμπαντος σε μικροκοσμικό επίπεδο.<br />Μια παλιά επιγραφή της εποχής του Τζαγιαβάρμαν του 7ου, του βασιλιά των Χμέρ που έχτισε το Ανγκόρ Τομ τον 12ο αιώνα, αναφέρει κάτι πολύ σημαντικό: «η γη του Καμπού (Καμπότζη) είναι παρόμοια με τον ουρανό». Αν αυτό σας θύμισε το παμπάλαιο ερμητικό ρητό «όπως πάνω, έτσι και κάτω», τότε πιάσετε το βαθύτερο νόημα. <br />Ο δραστήριος ερευνητής της εναλλακτικής αρχαιολογίας Γκράχαμ Χάνκοκ (Graham Hancock) είναι γνωστός μεταξύ άλλων για τη θεωρία του της «αστρικής αντιστοιχίας» των Πυραμίδων της Γκίζας με τον αστερισμό του Ωρίωνα. Σύμφωνα με τον Χάνκοκ, οι τρεις μεγάλες πυραμίδες αντιστοιχούν στα τρία άστρα της ζώνης του Ωρίωνα όπως αυτός ήταν το 10.500 πΧ. Κάποιες παρόμοιες σχέσεις με τον αστερισμό του Λέοντα εντοπίστηκαν και για την γειτονική Σφίγγα. Ο Χάνκοκ δεν άργησε να επεκτείνει τη θεωρία του και σε άλλους ιερούς τόπους της ανθρωπότητας –κάτι που ανέπτυξε στο Heaven’s Mirror (1998), ένα συναρπαστικό βιβλίο που γίνεται ακόμα γοητευτικότερο χάρη στις εκπληκτικές φωτογραφίες της γυναίκας του Santha Faiia.<br />Το 1996 ο 25χρονος δρ Τζων Γκρίγκσμπυ (John Grigsby) που εργαζόταν στο Ανγκόρ για να συντάξει μια βάση δεδομένων για λογαριασμό του Χάνκοκ, παρατήρησε πως τα βασικά μνημεία προτυπώνουν τον αστερισμό του Δράκοντα. Πολύ χονδρικά, τα βασικά άστρα του αστερισμού αντιστοιχούν στους 15 βασικούς ναούς-πυραμίδες της περιοχής, που τυγχάνει να είναι και οι αρχαιότεροι –με την έννοια ότι κτίστηκαν πάνω σε παλαιότερα ιερά. Κι αυτό δεν είναι βεβαίως κάτι τυχαίο.<br />Ο βασικός ναός του Ανγκόρ Βατ είναι προσανατολισμένος έτσι ώστε να είναι ισημεριακός, δηλ. ευθυγραμμίζεται ακριβώς με την ανατολή και τη δύση του Ήλιου στην εαρινή ισημερία. Είδαμε πως η ευθυγράμμιση βορρά-νότου είναι τέλεια, με μια μικρή όμως απόκλιση 0,75ο. Αυτή όμως η συγκεκριμένη κλίση δίνει μια «προειδοποίηση» τριών ημερών για την ισημερία! Κι αυτό αποτελεί ακόμα ένα «ενοχοποιητικό» στοιχείο. Επιπλέον το Ανγκόρ ήταν ουσιαστικά αφιερωμένο στην λατρεία των ερπετών –και συγκεκριμένα του επτακέφαλου Νάγκα, ενός υπερφυσικού πλάσματος, μιας κόμπρας-βασιλιά που κυβερνά τη γη αλλά η οποία συγκαταλέγεται μεταξύ των θεών. Τα Νάγκα που υπάρχουν παντού στο Ανγκόρ συμβολίζουν τη γέννηση και το θάνατο των συμπαντικών εποχών και την αιώνια αναγέννηση του χρόνου. Το εντυπωσιακό είναι πως ο αστερισμός του Δράκοντα είναι ίσως ο μοναδικός στον έναστρο ουρανό που παραπέμπει άμεσα στην μορφή την οποία συμβολίζει. Για όλους τους άλλους, απαιτείται πολλή φαντασία για να διακρίνει κανείς τις μορφές που τους απέδωσαν οι αρχαίοι πολιτισμοί. Όμως ο Δράκοντας, με τα άστρα που αποτελούν το οφιοειδές κορμί του και το ελλειπτικό κεφάλι του, παραπέμπει άμεσα στην κόμπρα!<br />Το Ανγκόρ Βατ με τα τείχη και τις τάφρους του, το κεντρικό ιερό, τις εισόδους, τους πυραμιδοειδείς ναούς και τις γέφυρες με τα Νάγκα, όπως και τα άλλα περίπλοκα μνημεία αποτελούν αναπαραστάσεις στην πέτρα των μεγάλων μύθων της ινδουϊστικής κοσμολογίας. Αναπαριστούν το επίγειο μοντέλο ενός ουράνιου κόσμου προκειμένου να εξασφαλιστεί η αρμονία μεταξύ των δυο κόσμων χωρίς την οποία δεν θα ήταν δυνατό να ευημερήσει η ανθρωπότητα. Κι αυτό δεν το λέει μόνο ο Χάνκοκ. Ήδη από τον Ιούλιο του 1976 το έγκριτο και άκρως «ορθόδοξο» Science είχε δημοσιεύσει μια εργασία στην οποία καταδεικνυόταν πως ακόμα και οι διάδρομοι του Ανγκόρ Βατ ενσωματώνουν συμπαντικό συμβολισμό και αριθμούς που κωδικοποιούν τους κύκλους του χρόνου. Η βασική μονάδα μέτρησης των Χμερ ήταν το χατ (0,43545 μ). Όλες οι αριθμητικές αναλογίες στην αρχιτεκτονική του Ανγκόρ, παραπέμπουν στο συμβολισμό των Μεγάλων Συμπαντικών Εποχών (γιούγκα) της ινδουϊστικής κοσμολογίας. Οι εποχές αυτές είχαν διάρκεια εκατοντάδων χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ετών. Κι ακόμα ένα σημαντικό στοιχείο: η αρχιτεκτονική του Ανγκόρ βασίζεται στους αριθμούς 72 και 108 (72 συν το μισό του 72). Αλλά το 72 ήταν και βασικός ιερός αριθμός των Μάγια της Κεντρικής Αμερικής.<br />Όλα αυτά είναι υπερβολικά «παρατραβηγμένα» για τους συμβατικούς αρχαιολόγους οι οποίοι βγαίνουν από τα ρούχα τους ωρυόμενοι τι στα κομμάτια σχέση μπορεί να έχει ο πολιτισμός των Χμερ με τον πολιτισμό των Αιγυπτίων που ήκμασε 3.500 χρόνια νωρίτερα και, ακόμα περισσότερο, με τον πολιτισμό των Μάγια που άνθισε ένα ωκεανό μακριά; Άλλωστε η συμβατική αρχαιολογία δεν αποδέχεται επαφές του Παλιού με το Νέο Κόσμο πριν τον Κολόμβο.<br />Το πρόβλημα συνίσταται στο ότι η συμβατική αρχαιολογία, παρότι εξαιρετικά χρήσιμη ως εργαλείο, είναι τραγικά περιορισμένη σε ό,τι αφορά τον τρόπο σκέψης της. Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε σφαιρικά το παρελθόν με τη συμβατική αρχαιολογία, όπως δεν μπορούμε και να κατανοήσουμε σφαιρικά το σύμπαν μόνο με τη Νευτώνεια φυσική. Υιοθετώντας μια διαφορετική οπτική γωνία, ανοίγουν νέοι ορίζοντες. Οι αρχαίοι πολιτισμοί, όσο απομονωμένοι και να θεωρούμε πως ήταν στο χώρο και στο χρόνο, ίσως αποτελούσαν συγκοινωνούντα δοχεία στο πλαίσιο μιας πολύ ευρύτερης (και αιρετικής) κοσμοθέασης. Τι εννοούμε; Ας αφήσουμε τον Χάνκοκ να το εκφράσει.<br />«Ποια πανίσχυρη, κοινή πηγή ανώτερης γνώσης, ποια κοινή πνευματική ιδέα, και ποια υπόγεια διαδρομή, θα μπορούσε να είναι επαρκώς οικουμενική, επαρκώς αρχαία και επαρκώς διαχρονική για να ασκήσει τόσο βαθιά επίδραση στον πολιτισμό της Αιγύπτου γύρω στο 2500 πΧ και κατόπιν, 3500 χρόνια αργότερα, στον πολιτισμό των Χμερ της Καμπότζης μεταξύ του 9ου και του 13ου αιώνα μΧ;»<br />Εγώ θα έβαζα και τους Μάγια στην εξίσωση. Η προσωπική εμπειρία θεωρείται εξ ορισμού υποκειμενική, αλλά από ένα σημείο και μετά ο ερευνητής δεν είναι υποχρεωμένος να χάνει χρόνο «αποδεικνύοντας» σε τρίτους τα ευρήματά του. Ακόμα λαμπυρίζει στη μνήμη μου η συγκλονιστική συνειδητοποίηση που είχα στο ιερό της κορυφής μιας μικρής πυραμίδας του Ανγκόρ, ένα πρωινό προτού ανατέλλει καν ο ήλιος, όταν οι ήχοι της ζούγκλας έπαψαν ξαφνικά δίνοντας στη θέση τους σε μια αλλόκοτη σιωπή. Μέσα στη σιωπή άκουσα το μήνυμα. Και «είδα» πόσο όμοια ήταν η μικρή, κλιμακωτή πυραμίδα-ναός, στην κορυφή της οποίας διαλογιζόμουν, με μια αντίστοιχη, κλιμακωτή πυραμίδα χαμένη στις ζούγκλες της Γουατεμάλας…<br />Σε προηγούμενα άρθρα είχαμε αναφερθεί στο πρόβλημα του παροντισμού –δηλαδή του να εξετάζουμε το παρελθόν με τα μάτια του παρόντος. Όταν επισκεπτόμαστε ένα αρχαίο ιερό τα σύγχρονα μάτια μας αντιλαμβάνονται μια εικόνα εντελώς διαφορετική από εκείνη που συλλάμβανε ο τότε άνθρωπος. Εκεί που εμείς βλέπουμε ένα μνημείο με αρχαιολογική, αισθητική ή ιστορική αξία, ο τότε άνθρωπος αντιλαμβανόταν μια κωδικοποιημένη μορφή του ίδιου του σύμπαντος, έβλεπε το ίδιο το κτίσμα προικισμένο με υπερφυσικές δυνάμεις. Οι θεμελιώδεις συμβολικές δομές ανταποκρίνονταν στις αρχέτυπες δομές που βρίσκονται βαθιά στο υποσυνείδητο. Σήμερα δεν συμβαίνει αυτό, διότι βιώνουμε το σύμπαν με καρτεσιανό, κατακερματισμένο τρόπο. Όσες πληροφορίες και να αποστηθίσουμε για έναν αρχαίο ναό, δεν πρόκειται να «πιάσουμε» το βαθύτερο συμβολισμό του περισσότερο απ’ όσο μπορούμε να πιάσουμε μια ραδιοφωνική εκπομπή στα FM χρησιμοποιώντας τα αυτιά μας. Έχουμε δώσει μεγαλύτερη έμφαση στην «ηλιακή» (γιανγκ) γνώση παρά στην «σεληνιακή» (γιν). Όπως λέει χαρακτηριστικά ο γνωστός Κόλιν Ουίλσον, «η ‘γνώση’ του αρχαίου ανθρώπου δεν ήταν γνώση με τη σημερινή έννοια, γνώση που μπορούσε να ταξινομηθεί σε μια εγκυκλοπαίδεια. Ήταν μια αργά αυξανόμενη αίσθηση ενότητας με το σύμπαν» (From Atlantis to the Sphinx, 1996). Με δυο λόγια, ο άνθρωπος εκείνης της εποχής αντιλαμβανόταν μια άλλη Συναινετική Πραγματικότητα, ριζικά διαφορετική από τη δική μας.<br />Και σε μια άλλη εποχή, ο ναός είχε όλες τις γεωμετρικές ιδιότητες που μπορούσαν να τον καταστήσουν ένα στρόβιλο, μια δίνη, η οποία μπορούσε να ενεργοποιηθεί είτε εξαιτίας εξωτερικών παραγόντων (ημέρα, ώρα, εποχή, καιρικές συνθήκες, θέση των άστρων) είτε ανθρωπογενών (τελετουργίες, θυσίες, επικλήσεις), είτε με συνδυασμό και των δύο. Το αποτέλεσμα όμως είναι κοινό: μπορούσε να ανοίξει μια αλληλοδιαστατική πύλη. Και αναλόγως των «διαστάσεων» της πύλης αυτής, μπορούσαν να περάσουν διάφορα πράγματα: από κύματα ενέργειας και αντικείμενα, μέχρι οντότητες που πολύ συμβατικά θα ονομάζαμε «εξωγήινες», από την άποψη ότι δεν ανήκουν σε αυτόν τον κόσμο. Ο «βαθμός πραγματικότητας» αυτών των πραγμάτων κυμαίνεται από μια φευγαλέα σκέψη, ένα χρησμό, ή ένα όνειρο, μέχρι ένα καθ' όλα υλικό πλάσμα ή αντικείμενο.<br />Κι αυτό που συνέλαβα στην κορυφή της καμποτζιανής πυραμίδας ήταν ένα τέτοιο μήνυμα, μια κοσμική πληροφορία, ένα τεκμήριο που –βεβαίως- δεν μπορεί να σταθεί σε κανένα «δικαστήριο» το οποίο θα «κρίνει» αν κάτι είναι «σωστό» ή «λανθασμένο». Αλλά εδώ και πολύ καιρό έχω πάψει να ενδιαφέρομαι να αποδείξω σε έναν τυφλό την τύφλα του…<br /><br /></span><div style="text-align: right;"><span style="font-weight: bold;" class="fullpost">Θανάσης Βέμπος</span><br /><span class="fullpost">Το παρών άρθρο αποτελεί μέρος της συνεργασίας του alt-arc με τον συγγραφέα-ερευνητή <a href="http://www.vembos.gr/">Θανάση Βέμπο</a>. Τα πνευματικά δικαιώματα, ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στον ίδιο τον συγγραφέα. Απαγορεύεται με οποιοδήποτε τρόπο η αναπαραγωγή του άρθρου!</span><br /></div><span class="fullpost"><br /></span>Γιώργος Ιωαννίδηςhttp://www.blogger.com/profile/16564180449415049423noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-86766517398631543752011-07-18T03:02:00.000-07:002011-07-19T10:15:46.875-07:00Οι Πέτρες της Ίκα: Ένα Επίμονο Αίνιγμα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJPXDMGVYEI2qDCL7O2YRCiBx_4gPbNp5_QR-nZ6WmmiNz4-JFW1ma-7MEL3SP_R6uAgVLMfhT1ir1u_9YDWVBxJ9XTbgu4i934xcIrdj_8T9enXHjgUbrVT8wKAaTzVT6SqopKa4oJNTT/s1600/Ica-4.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 236px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJPXDMGVYEI2qDCL7O2YRCiBx_4gPbNp5_QR-nZ6WmmiNz4-JFW1ma-7MEL3SP_R6uAgVLMfhT1ir1u_9YDWVBxJ9XTbgu4i934xcIrdj_8T9enXHjgUbrVT8wKAaTzVT6SqopKa4oJNTT/s320/Ica-4.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5630632015069512802" border="0" /></a><br />Πρωτοέμαθα για τις πέτρες της Ίκα μια πολύ μακρινή εποχή όταν ήμουν ακόμα μαθητής γυμνασίου, διαβάζοντας τα βιβλία του Έριχ φον Νταίνικεν. Σχεδόν τριάντα χρόνια αργότερα έμελλε να δω από κοντά αυτές τις πέτρες. Πρόκειται για μια τεράστια συλλογή στιλπνών λίθων από ανδεσίτη οι οποίοι φέρουν μια τεράστια ποικιλία χαράξεων και διαγραμμάτων. Κάποιες από αυτές προκαλούν κατάφωρα το ισχύον ερμηνευτικό υπόδειγμα της αρχαιολογίας και της παλαιοντολογίας: απεικονίζουν ανθρώπους μαζί με δεινοσαύρους, ή ανθρώπους να χειρίζονται εξελιγμένη τεχνολογία. Εδώ και χρόνια, οι πέτρες της Ίκα αποτελούν το μήλο της έριδος σε μια διαμάχη που ακόμα συνεχίζεται. Από τη μία πλευρά, οι σκεπτικιστές θεωρούν ότι πρόκειται απλώς για μια απάτη. Από την άλλη, τρεις παρατάξεις θεωρούν ότι οι πέτρες είναι αυθεντικές: οι υποστηρικτές των Αρχαίων Αστροναυτών (για τους οποίους η εξωγήινη παρέμβαση έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ανθρωπότητας), οι Δημιουργιστές (που ερμηνεύουν την Βίβλο κυριολεκτικά) και οι Ευημεριστές (που λένε ότι οι αρχαίοι μύθοι δεν είναι παρά ιστορικά γεγονότα).<span class="fullpost"><br />Η ιστορία άρχισε το 1966 στην Ίκα, μια πόλη του Περού κάπου 340 χλμ νότια της Λίμα, όταν ο γιατρός Χαβιέρ Καμπρέρα Νταρκέα (Xavier Cabrera Darquea), ντόπιος προύχοντας και </span><span class="fullpost">γόνος αριστοκρατικής οικογένειας της περιοχής, δέχτηκε ως δώρο γενεθλίων από ένα φίλο του μια παράξενη χαραγμένη πέτρα. Ο Καμπρέρα, που ενδιαφερόταν έντονα και για την αρχαιολογία και παλαιοντολογία της περιοχής, θεώρησε ότι στην πέτρα απεικονιζόταν ένα είδος ψαριού που είχε εξαφανιστεί εδώ κι ένα εκατομμύριο χρόνια. Λίγο αργότερα, ο Καμπρέρα έμαθε ότι οι Κάρλος και Πάμπλο Σόλντι (Soldi), ντόπιοι συλλέκτες, είχαν στην κατοχή τους χιλιάδες παρόμοιες πέτρες οι οποίες είχαν βρεθεί το 1955 στην περιοχή Οκουκάχε (Ocucaje), 40 χλμ νότια της Ίκα. Ο Καμπρέρα αγόρασε 341 από αυτές (στην εξευτελιστική τιμή των 47 δολαρίων!) οι οποίες αποτέλεσαν τον πυρήνα της συλλογής του που στη δεκαετία του 1970 είχε φτάσει αισίως τις 11.000 πέτρες! Οι πέτρες ποικίλαν σε μέγεθος (από βότσαλα μέχρι ευμεγέθη αγκωνάρια) και </span><span class="fullpost">ορισμένες από αυτές έφεραν «απίθανες» απεικονίσεις: προκολομβιανούς Ινδιάνους να πιλοτάρουν αεροσκάφη, να χειρίζονται τηλεσκόπια, να πραγματοποιούν περίπλοκες εγχειρήσεις και να κυνηγούν δεινοσαύρους.<br />Η εποχή που ο Καμπρέρα συγκέντρωνε τη συλλογή του, συνέπεσε με την ακμή του κινήματος των Αρχαίων Αστροναυτών. Ο Ρομπέρ Σαρού (1974) και αργότερα ο πολύς Έριχ φον Νταίνικεν, έγραψαν στα βιβλία τους για τις Πέτρες της Ίκα με αποτέλεσμα η ιστορία να γίνει ευρύτερα γνωστή. Ο ίδιος ο Καμπρέρα είχε καταστρώσει μια θεωρία σύμφωνα με την οποία οι πέτρες («γλυπτόλιθοι» σύμφωνα με τον ίδιο) ήταν το κληροδότημα των Γλυπτολιθικών Ανθρώπων ενός πανάρχαιου πολιτισμού εξωγήινης προέλευσης. Οι Γλυπτολιθικοί Άνθρωποι, που διέθεταν μεγαλύτε</span><span class="fullpost">ρο εγκέφαλο, ανώτερη ευφυΐα, και παραψυχικές δυνάμεις, τροποποίησαν την εξέλιξη δημιουργώντας τον γήινο άνθρωπο. Αργότερα, αναχώρησαν από το «διαστημοδρόμιο» της Νάσκα (στην έρημο κοντά στην Ίκα όπου υπάρχουν οι περίφημες και αινιγματικές χαράξεις) για τις Πλειάδες. Αυτό έγινε πριν 65 εκατομμύρια χρόνια, λίγο πριν τον αφανισμό των δεινοσαύρων από πτώση αστεροειδούς. Στο βιβλίο του Το Μήνυμα των Χαραγμένων Λίθων της Ίκα (1976), ο Καμπρέρα περιγράφει τη θεωρία του. Προσωπικά τη θεωρώ ως κλασικό παράδειγμα «υπερερμηνείας» των δεδομένων, σαν κάτι αντίστοιχο με τις δαιδαλώδεις θεωρίες του Ζαχαρία Σίτσιν: και οι δυο ξεκινούν από ορισμένα υπαρκτά δεδομένα και κατασκευάζουν κυριολεκτικά πύργους από τραπουλόχαρτα.<br />Ωστόσο το βασικό πρόβλημα παραμένει. Άραγε οι πέτρες της Ίκα είναι αυθεντικές; Πολλοί είχαν υποδείξει από νωρίς το ενδεχόμενο απάτης. Δυστυχώς τέτοια τεχνουργήματα δεν μπορούν να υποβληθούν σε τεστ που θα έδιναν μια ιδέα για την αρχαιότητά τους (όπως αυτό με τον άνθρακα 14). Κάποιοι ερευνητές (όπως ο Σαρού και ο Ryan Drum) αναφέρουν ότι [κάποιες] από τις πέτρες εξετάστηκαν από ειδικούς που διαβεβαίωσαν τη</span><span class="fullpost">ν αυθεντικότητά τους. Ο ίδιος ο Καμπρέρα λέει πως το 1967, ο φίλος του, μηχανικός ορυχείων Έρικ Βολφ (Eric Wolf) εξέτασε τις πέτρες και κατέληξε πως οι χαράξεις στην πατίνα των λίθων έγιναν λίγο πριν οι τελευταίοι καταλήξουν στα σημεία στα οποία αργότερα ανευρέθηκαν. Άραγε αυτό σημαίνει ότι οι πέτρες είναι όντως εκατομμυρίων ετών; Όχι απαραίτητα. Εκτός αυτού σύντομα η υπόθεση έγινε «τοπίο στην ομίχλη»: από το 1969 και μετά ο Μπασίλιο Ουσούγια (Basilio Uschuya) ένας χωρικός της περιοχής, προμήθευσε τον ενθουσιασμένο Καμπρέρα με πολλές χαραγμένες πέτρες τις οποίες υποτίθεται ότι έβρισκε στο Οκουκάχε.<br />Από την άλλη, υπάρχουν στοιχεία σύμφωνα με τα οποία χαραγμένες πέτρες ανακαλύπτονταν στην περιοχή της Ίκα από την εποχή της ισπανικής κατάκτησης (συγκεκριμένα, το 1535) ενώ η πρώτη τέτοια πέτρα μεταφέρθηκε στην Ισπανία το 1562. Κάποιες από α</span><span class="fullpost">υτές ήταν στην κατοχή του πατέρα του Καμπρέρα από τις αρχές του 20ου αιώνα αλλά αργότερα χάθηκαν ή εκλάπησαν. Ένας άλλος ενδιαφερόμενος για τις πέτρες, ο αρχιτέκτονας Σαντιάγο Αγούρτο Κάλβο (Santiago Agurto Calvo) είχε αγοράσει πολλές από αυτές και το 1966 έκανε ο ίδιος ανασκαφές σε προϊνκαϊκούς τάφους στο Οκουκάχε. Ανακάλυψε πολλές πέτρες τις οποίες δώρισε το 1968 στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Ίκα –αν και δεν κατάφερε να κινήσει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον των αρχών για την προστασία της περιοχής (η αρχαιοκαπηλία αποτελεί τεράστια μάστιγα στο Περού). Οι πέτρες τις οποίες είχε δωρίσει αποσύρθηκαν από το Μουσείο όταν οι θεωρίες του Καμπρέρα απέκτησαν παγκόσμια εμβέλεια.<br />Το 1977 δυο δημοσιογράφοι του BBC TV πήγαν στο Περού για να κινηματογραφήσουν κάποια θέματα στο πλαίσιο του ντοκυμοντέρ <span style="font-style: italic;">Pathways of the Gods</span>. Βρήκαν τον Ουσούγια, ο οποίος τους είπε ότι τις πέτρες τις κατασκεύαζε ο ίδιος και τις πουλούσε στον Κα</span><span class="fullpost">μπρέρα. Ήδη από το 1973 είχε ομολογήσει το ίδιο στον φον Νταίνικεν. Αργότερα όμως, είπε σε Γερμανό δημοσιογράφο ότι οι πέτρες ήταν αυθεντικές αλλά ήθελε να αποφύγει την κατηγορία της αρχαιοκαπηλίας –κάτι απολύτως κατανοητό.<br />Η υπόθεση των πετρών της Ίκα διευρύνθηκε ακόμα περισσότερο το 1996, όταν ο Καμπρέρα μετέτρεψε ένα χώρο του σπιτιού του σε μουσείο με την ονομασία Museo de Piedras Grabadas (Μουσείο των Χαραγμένων Πετρών), εκθέτοντας χιλιάδες κομμάτια από τη συλλογή του. Λίγο αργότερα ο Ουσούγια συνελήφθη με την κατηγορία της πώλησης αρχαιοτήτων –για να αφεθεί αργότερα ελεύθερος χωρίς συνέπειες.<br />Ο Καμπρέρα θα πέθαινε το 2001 σε ηλικία 77 ετών, με ακλόνητη πίστη στην ισχύ των θεωριών του. Φαίνεται πως από ένα σημείο και μετά, ζούσε στον δικό του, ιδιωτικό κόσμο. Οι δημοσιογράφοι του BBC είχαν ακούσει ήδη από το 1977 ότι ο Καμπρέρα, παρότι ευυπόληπτο μέλος της τοπικής κοινωνίας, είχε αποξενωθεί εξαιτίας των «παλαβών» του ιδεών. Άλλωστε ο ίδιος ο Νταίνικεν τον είχε περιγράψει ως «ισχυρογνώμονα» που δεν ανεχόταν καμία αντίθετη γνώμη. Ο Καμπρέρα δεν αποκάλυψε ποτέ σε ποιο ακριβώς σημείο είχαν βρεθεί οι πέτρες. Υποτίθεται πως ένα μεγάλο μέρος τους είχε ανακαλυφθεί σε μια σπηλιά, την</span><span class="fullpost"> θέση της οποίας δεν αποκάλυψε ούτε στον στενό του φίλο Έριχ φον Νταίνικεν. Αυτό θυμίζει λίγο την υπόθεση με τα αινιγματικά χρυσά τεχνουργήματα του Cueva de los Tayos) στο Εκουαδόρ την οποία ίσως εξετάσουμε σε μελλοντικό άρθρο. Αλλά και η υπόθεση των πετρών της Ίκα θυμίζει τα αντίστοιχα αγαλματίδια δεινοσαύρων του Ακάμπαρο (Acambaro) στο Μεξικό. Κάποιοι πρότειναν πως ο Καμπρέρα εμπνεύστηκε από τα αγαλματίδια του Ακάμπαρο για να σκαρώσει μια απάτη. Η υπόθεση αυτή ενισχύεται και από το γεγονός ότι ο Καμπρέρα διέθετε και ένα «μυστικό δωμάτιο» γεμάτο με πήλινα τεχνουργήματα που απεικόνιζαν δεινοσαύρους. Όμως η εξέταση κάποιων από αυτών έδειξε ότι είχαν κατασκευαστεί το πολύ πριν από 20 χρόνια.</span><br /><span class="fullpost">Η τοποθεσία των αρχικών ευρημάτων παραμένει ανεξακρίβωτη –συνεπώς δεν μπορούν να γίνουν επιτόπιες έρευνες. Υποτίθεται ότι η πληθώρα των λίθων αποκαλύφθηκε το 1961 μετά από πλημμύρες στην περιοχή του Οκουκάχε –και κατόπιν οι ουακέρος, οι Περουβιανοί αρχαιοκάπηλοι άρχισαν να συλλέγουν και να πωλούν τις πέτρες. Κάποιες (μάλλον πολλές) από τις –δεκάδες χιλιάδες- πέτρες είναι αυθεντικές, αλλά ποιες είναι αυτές; Δεν έχει γίνει καμία εμπεριστατωμένη έρευνα –και υπό τις παρούσες συνθήκες δεν μπορεί να γίνει. Οι ισχυρισμοί του Καμπρέρα για πολιτισμούς ηλικίας δεκάδων εκατομμυρίων ετών είναι αυθαίρετοι και πολύ παρατραβηγμένοι –για όποιον μελετήσει το βιβλίο του. Οπωσδήποτε πολλές από τις πέτρες της Ίκα είναι πλαστές. Όμως δεν είναι δυνατόν να τις έχει κατασκευάσει όλες ο Ουσούγια. Όσο για τις απεικονίσεις «υψηλής τεχνολογίας», ακόμα κι αν δεν είναι απάτες, μπορούν να εξηγηθούν (τουλάχιστον ορισμένες από αυτές). Οι «εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς» μπορεί να είναι απλώς ξερίζωμα της καρδιάς, κάτι που συνηθιζόταν σε ορισμένους προκολομβιανούς πολιτισμούς. Οι απεικονίσεις δεινοσαύρων δεν είναι απαραίτητο να απαιτούσαν αυτόπτες μάρτυρες. Ένας σαμάνος με ικανότητες ψυχομετρίας, θα μπορούσε να «δει» έναν δεινόσαυρο πιάνοντας απλώς το απολιθωμένο κόκαλό του. Θα μπορούσαμε ακόμα να υποθέσουμε ότι ένας τέτοιος αρχαίος σαμάνος θα μπορούσε να «δει» τα τεχνολογικά επιτεύγματα του μέλλοντος (τηλεσκόπια, μεγεθυντικοί φακοί κλπ). Και πάει λέγοντας.<br />Από την άλλη μεριά όμως, οι πέτρες της Ίκα δεν αποτελούν αποκλειστικότητα της συλλογής του Καμπρέρα, ούτε καν της Ίκα. Παρόμοιες πέτρες έχουν βρεθεί και σε άλλα σημεία του Περού, ενώ είδαμε ότι διάφορα άτομα κατείχαν μεγάλες συλλογές από παρόμοιες πέτρες. Είναι επίσης αξιοσημείωτο ότι οι πέτρες φαίνεται να διέπονται από την ίδια περίπου τεχνοτροπία –και ο Καμπρέρα μάλιστα εντόπισε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως την συνεχή επανάληψη ενός φυλλόσχημου μοτίβου. Συνεπώς ίσως (κάποιες) από τις πέτρες, να αποτελούν κληροδότημα ενός πανάρχαιου, άγνωστου πολιτισμού. Και αυτές οι συγκεκριμένες πέτρες αποτελούν ένα μόνο από τα πολυάριθμα αινιγματικά τεχνουργήματα ανά τον κόσμο που αποδεικνύουν ότι η καθιερωμένη εικόνα που έχουμε για την εξέλιξη του πολιτισμού (αλλά και του ανθρώπου) πάσχει από σοβαρές αδυναμίες.<br />Ένα Ιουνιάτικο μεσημέρι πριν σχεδόν μια δεκαετία, βρέθηκα μπροστά στην πόρτα του σπιτιού του Καμπρέρα στην κεντρική πλατεία της Ίκα. Όταν την χτύπησα, μου άνοιξε η οικονόμος του για να με πληροφορήσει, προς μεγάλη μου απογοήτευση, πως ο Καμπρέρα είχε πεθάνει πριν από μήνες. Παρόλα αυτά, με ξενάγησε στο γραφείο-μουσείο του, όπου είχα την ευκαιρία να δω, να φωτογραφήσω και να αγγίξω πολλές από τις περίφημες πέτρες της συλλογής του.<br />Και θα με ρωτήσετε δικαιολογημένα. Τελικά τι είναι οι πέτρες της Ίκα; Αυθεντικά δημιουργήματα κάποιου χαμένου πολιτισμού, ή απάτη; Στη συγκεκριμένη υπόθεση, η απάντηση δεν μπορεί να είναι ξεκάθαρη για πολλούς λόγους, ο κυριότερος από τους οποίους είναι η «σκόνη» που έχει σηκωθεί αφότου η υπόθεση έγινε ευρύτερα γνωστή. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι μοιάζει να υπάρχει ένας πυρήνας αυθεντικότητας στην υπόθεση.<br />Όχι, δεν αποκλείω ότι μπορεί να είναι αυθεντικές ακόμα και κάποιες από τις πέτρες με τις πλέον «εξωφρενικές» απεικονίσεις. Και, όχι, δεν πιστεύω ότι αυτές οι «ανώμαλες» πέτρες πρέπει να αποτελούν σώνει και καλά δημιουργήματα πανάρχαιων εξελιγμένων πολιτισμών ή εξωγήινων επισκεπτών. Όχι, υπάρχει και μια άλλη προσέγγιση. Και αυτή η προσέγγιση είναι πολύ πιο «εξωφρενική» από τις θεωρίες περί Γλυπτολιθικών Ανθρώπων…<br />Είναι κάτι που δεν μπορώ να αναλύσω διεξοδικά σε ένα μικρό άρθρο, αλλά κάτι για το οποίο έχω γράψει ορισμένα πράγματα κατά καιρούς –και για το οποίο θα γράψω πολύ περισσότερα στα επόμενα άρθρα σε αυτό εδώ το blog.<br />Το παρελθόν υφίσταται μια διαρκή διαδικασία αναθεώρησης. Οι αναμνήσεις μας τροποποιούνται για να ταιριάξουν με την εικόνα που έχουμε για τον κόσμο και πώς αυτός έπρεπε να ήταν, πώς αυτός έπρεπε να έχει εξελιχθεί με βάση τα εκάστοτε δεδομένα. Σε κάθε εποχή κάνουμε διαφορετικές επιλογές, «ανακαλύπτουμε» διαφορετικά δεδομένα που οδηγούν σε διαφορετικές κοσμοθεωρίες -και σε διαφορετικά παρελθόντα. Το παρελθόν αποτελεί αντικείμενο συνεχούς ανασκευής, αναλόγως των πεποιθήσεων της εκάστοτε εποχής.<br />Οι αναγνώστες μου θα γνωρίζουν τα όσα έχω γράψει εδώ και χρόνια περί Οριακών Φαινομένων (ΟΦ). Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των ΟΦ είναι πως έχουν την ιδιότητα να «ξεγλιστρούν» και να καμουφλάρονται, μένοντας στο περιθώριο του εκάστοτε ερμηνευτικού υποδείγματος. Τα εξαιρετικά ανώμαλα αρχαιολογικά και παλαιοντολογικά ευρήματα –σαν τις πέτρες της Ίκα- αχνοφέγγουν στη Ζώνη του Λυκόφωτος. Απορρίπτονται ασυζητητί από τους σκεπτικιστές και την επίσημη αρχαιολογία-παλαιοντολογία και ταυτόχρονα γελοιοποιούνται από τους ίδιους τους υπέρμαχούς τους εξαιτίας των απλοϊκών και αστήρικτων θεωριών που σκαρώνουν για να τα εξηγήσουν.<br />Ωραία, αν είναι έτσι όμως, τότε πού βρίσκεται η αλήθεια; Αν κάποιες από τις πέτρες της Ίκα είναι αυθεντικές, τότε ποιος κερατάς τις έφτιαξε;<br />Θα απαντήσω πλαγίως, χρησιμοποιώντας τον εξωφρενικό ισχυρισμό του παλιού ερευνητή Μπραντ Στάιγκερ, ο οποίος γράφει (<span style="font-style: italic;">Mysteries of Time and Space</span>, 1974): «Είναι απολύτως εύλογο ότι πολλά από τα παράξενα τεχνουργήματα έχουν στην πραγματικότητα δημιουργηθεί από εκείνους που τα ανακάλυψαν. Κάποιος πηγαίνει να κάνει ανασκαφές πρεσβεύοντας την ακλόνητη πεποίθηση ότι άνθρωπος και τριλοβίτης δημιουργήθηκαν μαζί το 4004 πΧ. Άραγε θα μπορούσε ένα μέρος του μυαλού του να δημιουργήσει στην πραγματικότητα τα στοιχεία για τα οποία ο ίδιος ερευνά;»<br />Θεότρελο, έτσι; Πιο τρελό και από τις θεωρίες περί αρχαίων αστροναυτών, περί Γλυπτολιθικού Πολιτισμού, περί διαστημοδρομίων στη Νάσκα. Ίσως όμως, όπως έλεγε και ο Νιλς Μπορ, «όχι αρκετά τρελό για να είναι αληθινό…»<br />Θα πούμε πολύ περισσότερα στο μέλλον. Άλλωστε οι ασυνήθιστοι ισχυρισμοί, απαιτούν και ασυνήθιστα τεκμήρια.<br /></span><div style="text-align: right;"><span class="fullpost"><span style="font-weight: bold;">Θανάσης Βέμπος<br /></span><span style="font-size:85%;">Το εν λόγω άρθρο αποτελεί μέρος της συνεργασίας του alt-arc με τον συγγραφέα-ερευνητή <a href="http://www.vembos.gr/">Θανάση Βέμπο</a>. Τα πνευματικά δικαιώματα, ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στον ίδιο τον συγγραφέα. Απαγορεύεται με οποιοδήποτε τρόπο η αναπαραγωγή του άρθρου!</span><span style="font-weight: bold;"><br /></span></span></div>Γιώργος Ιωαννίδηςhttp://www.blogger.com/profile/16564180449415049423noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-65933949246294088022011-07-18T01:57:00.000-07:002011-07-20T06:20:57.044-07:00Συνεργασία με τον Θανάση Βέμπο<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFmhGsQf_rIB11_XgJKXqmtO13Nz4hCdCtZa8mEoE7jq063zbQnfW6MJ1VI1Kf0nRosfCk_ey_u1Uz673DTqaBj_NutahirOPoyXfYqcW8d-tvalXkMpjmqa3915VbjX6J9Ppsxrv5V-u3/s1600/%25CE%25B8%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B2%25CE%25AD%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2582.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 250px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFmhGsQf_rIB11_XgJKXqmtO13Nz4hCdCtZa8mEoE7jq063zbQnfW6MJ1VI1Kf0nRosfCk_ey_u1Uz673DTqaBj_NutahirOPoyXfYqcW8d-tvalXkMpjmqa3915VbjX6J9Ppsxrv5V-u3/s320/%25CE%25B8%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B2%25CE%25AD%25CE%25BC%25CF%2580%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5631423900077780898" border="0" /></a><br /><div style="text-align: left;">Μια νέα δυναμική συνεργασία ξεκινά από σήμερα για το alt-arc! Μαζί μας στην εξερεύνηση του άγνωστου παρελθόντος, ο καλός φίλος και καταξιωμένος ερευνητής Θανάσης Βέμπος.<span class="fullpost">Ένα από τα πλέον επίμονα προβλήματα της μελέτης της εναλλακτικής αρχαιολογίας στον Ελληνικό χώρο δεν είναι άλλο από τη φτωχή περιεχομένου επανάληψη της ίδιας θεματογραφίας. Έλλειψη επαγγελματισμού, αληθινής αγάπης για την αρχαιολογία και συχνή παραχάραξη πληροφοριών με σκοπό το εύκολο κέρδος είναι μερικά από τα μεγαλύτερα ατοπήματα.</span><br /><span class="fullpost">Γνωρίζοντας καλά το έργο του κυρίου Βέμπου κι εκτιμώντας την αληθινά πρωτότυπη συγγραφική του δράση, έχω τη πεποίθηση πως η συνεργασία μας θα οδηγήσει σε μια, επιτέλους, άνθηση της σοβαρής εναλλακτικής αρχαιολογίας.</span><br /><span class="fullpost">Νέα θέματα, επιτόπιες έρευνες και ολόφρεσκη βιβλιογραφία είναι όσα σας υπόσχομαι τόσο εγώ όσο και ο κύριος Βέμπος. Η συνέχεια επί της οθόνης σας...</span></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-1043845126156922172009-11-23T06:13:00.000-08:002009-11-23T06:17:30.184-08:00Lost Pyramids of Rock Lake<div align="left"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimdoCluqyGe701GPHlAdOoppnGNy2TTAzGLGM4PUvton1mbLsNNIBoNWtD-41oKAfjEEGxULvThzQYXxYNCZ7qTlb3GQllScY0SBt5Vn3hEjAlGgjVqKH3KR8qqSjrCA6y_5YMXko9wvs/s1600/The+lost+pyramids+of+Rock+Lake.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 108px; height: 160px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimdoCluqyGe701GPHlAdOoppnGNy2TTAzGLGM4PUvton1mbLsNNIBoNWtD-41oKAfjEEGxULvThzQYXxYNCZ7qTlb3GQllScY0SBt5Vn3hEjAlGgjVqKH3KR8qqSjrCA6y_5YMXko9wvs/s320/The+lost+pyramids+of+Rock+Lake.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5407302950652457314" /></a><br />Frank Joseph<br />Εκδ.: Galde Press, 2002<br /><br />Δυστυχώς στη χώρα μας ενώ έχουν μεταφραστεί αρκετά έργα για την ιστορία και τη καταστροφή της Ατλαντίδας, ωστόσο σχεδόν κανένα τους δεν αποτελεί επιτόπια έρευνα προς ανακάλυψη αποδεικτικών στοιχείων.<br /><span class="fullpost"><br />Σε αντιδιαστολή το βιβλίο του διάσημου Frank Joseph είναι ένα οδοιπορικό στη μαγευτική λίμνη του Wisconsin. Εκεί, που ανακαλύφθηκαν πανέμορφα, πολυεπίπεδα , πυραμιδοειδή οικοδομήματα στο βάθος της λίμνης. Ζωντανές αποδείξεις ενός ξεχασμένου πολιτισμού της αρχαιότητας. Μάλιστα η χρονολόγηση τους , τα τοποθετεί στο 3.000 π.Χ., μια εποχή, κατά την οποία δεν θα έπρεπε να υπάρχει κάτι τόσο προηγμένο στην Αμερική, όπως διατείνονται οι Ακαδημαϊκοί. Με διαφορά το καλύτερο βιβλίο για τη χαμένη ιστορία της Ατλαντίδας!<br /></span></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-33351450308068029652009-11-23T06:07:00.000-08:002009-11-23T06:13:34.046-08:00The Hooked X<div align="left"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2KrVUKhXHtkvX74BFJN8VxF9hKge144CI_TJHSo2skjFCkuYcig31FTJfe8ljyP1GHcvv32T89glswp3zLNxJXMFfifNZCEWVL4QtTRzIU-e10hRFtzwIYmYrAwPNKcW4fWFSpe5WKuQ/s1600/The+HookedX.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 211px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2KrVUKhXHtkvX74BFJN8VxF9hKge144CI_TJHSo2skjFCkuYcig31FTJfe8ljyP1GHcvv32T89glswp3zLNxJXMFfifNZCEWVL4QtTRzIU-e10hRFtzwIYmYrAwPNKcW4fWFSpe5WKuQ/s320/The+HookedX.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5407301449372768738" /></a><br />Scott Wolter<br />Εκδ. : North Star Press of St. Cloud, 2009<br /><br />Δεν είναι σπάνιες οι φορές, που γεωλόγοι προσεγγίζουν με μια πιο “ανοιχτή ματιά” τα αρχαιολογικά δεδομένα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι συγγραφείς Robert Schoch Και Scott Wolter.<br /><span class="fullpost"><br />Κι όντως οι θέσεις τους δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητες!<br />Το συγκεκριμένο βιβλίο προμηθεύθηκα προ λίγων ημερών, έχοντας διαβάσει ιδιαίτερα κολακευτικά σχόλια σε αρκετά sites. Αν και δύσπιστος αρχικά απέναντι στο περιεχόμενο του, ωστόσο πρέπει να ομολογήσω, ότι αποτελεί ίσως ένα από τα αρτιότερα βιβλία εναλλακτικής αρχαιολογίας για τη χρονιά, που διανύουμε. Το θέμα, που πραγματεύεται δεν είναι άλλο από τον εγχάρακτο λίθο του Kensington των Η.Π.Α. . Πρόκειται για έναν λίθο χαραγμένο με το ρουνικό αλφάβητο καθώς και σύμβολα των Hopi ινδιάνων. Η επιστημονική κοινότητα καταχώρησε το παράδοξο αυτό εύρημα στο χώρο των πλαστογραφήσεων. Ωστόσο ο Wolter έρχεται να αποδείξει τη γνησιότητα του λίθου αλλά ταυτόχρονα να υποδείξει την ύπαρξη ακόμα τριών παρόμοιων λίθων, γεγονός ικανό να αποδείξει τις πολιτισμικές επαφές μεταξύ Παλαιού και Νέου κόσμου, τουλάχιστον με κάθε βεβαιότητα από την εποχή των Βίκινγκς. Πρόκειται πράγματι για ένα εξαιρετικό έργο, ιδιαίτερα ανατρεπτικό και καλογραμμένο. Αποκτήστε το άφοβα.<br /></span></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-89467151470124397772009-09-21T05:32:00.000-07:002009-09-21T05:36:19.534-07:00Chronicles of Mystery: The Tree of Life (PC Game)<div align="left"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVS22GhYDZXZVVaq5rl_kOxCXgN6pBZcGBCTAMWWcELnEbFIh3MdnpRudpur_4OqjBsN31umWzxL9qmB96A2_PT9FuYC9yt_-llbnueTyLWppZlB7kebEBAMjTkPwI-WUMFRFCd7quDQQ/s1600-h/the+tree+of+life.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 238px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVS22GhYDZXZVVaq5rl_kOxCXgN6pBZcGBCTAMWWcELnEbFIh3MdnpRudpur_4OqjBsN31umWzxL9qmB96A2_PT9FuYC9yt_-llbnueTyLWppZlB7kebEBAMjTkPwI-WUMFRFCd7quDQQ/s320/the+tree+of+life.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5383898361968693042" /></a><br />Chronicles of Mystery: The Tree of Life <br />City Interactive<br />Ένα πολλά υποσχόμενο adventure game έρχεται να μας χαρίσει μερικές εκπληκτικές στιγμές ενατένισης του άγνωστου παρελθόντος.<br /><span class="fullpost"><br />Με σενάριο, που διαδραματίζεται τόσο σε Κάιρο , Γιβραλτάρ και Βενετία, υπόσχεται να μας ταξιδέψει στα μυστήρια του κόμη St. Germain και σε χαμένα χρονικά των Κονκισταδόρων! Το περιμένουμε ανυπόμονα.<br /></span></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-103747031023699272009-09-21T05:29:00.000-07:002009-09-21T05:32:30.329-07:00Immortal Egypt (μουσική)<div align="left"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlh66oLMgaUw-Id861yHykWs9_8z7OSvCdwpH-TU5Rpn_lX-_uuYFY-0dhULnsGjtsMgp4rcWOhb21u9FXHyceBI_MxHmyOpBVsZRQu_j2z2OE8wXwnwW4tlFvXhw1mSVdLyDbSmqxkeE/s1600-h/immortal+egypt.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 317px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlh66oLMgaUw-Id861yHykWs9_8z7OSvCdwpH-TU5Rpn_lX-_uuYFY-0dhULnsGjtsMgp4rcWOhb21u9FXHyceBI_MxHmyOpBVsZRQu_j2z2OE8wXwnwW4tlFvXhw1mSVdLyDbSmqxkeE/s320/immortal+egypt.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5383897530192210114" /></a><br />Immortal Egypt<br />Phil Thornton, Hossam Ramzy<br />1998 <br />Ένας ξεχασμένος δίσκος στη συρταροθήκη μου κατάφερε να μου χαρίσει μερικές στιγμές ηρεμίας τις τελευταίες ημέρες.<br /><span class="fullpost"><br />Πρόκειται για το Immortal Egypt. Ένα αρμονικό δέσιμο σύγχρονων μουσικών οργάνων καθώς και Αιγυπτιακής μουσικής το οποίο με κάθε βεβαιότητα θα σας οδηγήσει σε ονειρικούς κόσμους. Αποκτείστε το!<br /></span></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-33926688926024404942009-09-21T05:26:00.000-07:002009-09-21T05:29:13.634-07:00The Labyrinth of the Grail (Βιβλίο)<div align="left"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioaCj5Im3poXecGI9EHYp19h_Y-halG1DSsjRQkZNfGBokHAj2awCm8TlSMWv5K5zwtUgvbmVTxnsEBuflDFXlvCbT-qyl68RcXCJM_oHPdHET3UQrILVIaA9PcbXCoDn4nNoMYTfGjFg/s1600-h/the+labyrinth+of+grail.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 198px; height: 310px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioaCj5Im3poXecGI9EHYp19h_Y-halG1DSsjRQkZNfGBokHAj2awCm8TlSMWv5K5zwtUgvbmVTxnsEBuflDFXlvCbT-qyl68RcXCJM_oHPdHET3UQrILVIaA9PcbXCoDn4nNoMYTfGjFg/s320/the+labyrinth+of+grail.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5383896648719915218" /></a><br />The Labyrinth of the Grail<br />William Mann<br />Laughing Owl, 1999<br />Η νοτιοανατολική ακτή του Καναδά κρύβει την αληθινή ταυτότητα του ιερού Γκράαλ!<br /><span class="fullpost"><br />Ο συγγραφέας μας ταξιδεύει στην άγνωστη ιστορία της Nova Scotia και του ταξιδιού των Ναϊτών ιπποτών το 1399 μ.Χ. στην Αμερική. Μύθος και παραδόσεις αλληλοσυνδέονται σ’ ένα υπέροχο σύνολο, άξιο των χρημάτων που θα διαθέσετε. Σίγουρα ένα από τα σημαντικότερα έργα στο χώρο.<br /></span></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-49438146409901570782009-09-21T05:17:00.000-07:002009-09-21T05:25:28.005-07:00The Bronze Age Computer Disc (Βιβλίο)<div align="left"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1EZvTWPrtredYSJ44Iq3QJqHfK8Z5LUAG2aAsL_m5pdTkdedXMauaifNXO5WEy21W6Vk5h1bns6NyBfD2lWYvC135_l7-KSjMIi3_xk0cqueiZ6Xn5AXkFS8pqSY7G61eihPlzJPIF1g/s1600-h/The+Bronze+Age+Computer+Disc.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 185px; height: 276px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj1EZvTWPrtredYSJ44Iq3QJqHfK8Z5LUAG2aAsL_m5pdTkdedXMauaifNXO5WEy21W6Vk5h1bns6NyBfD2lWYvC135_l7-KSjMIi3_xk0cqueiZ6Xn5AXkFS8pqSY7G61eihPlzJPIF1g/s320/The+Bronze+Age+Computer+Disc.JPG" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5383895291095680306" /></a><br />The Bronze Age Computer Disc<br />Alan Butler<br />Foulsham, 1999<br />Ομολογώ, πως στην αρχή μου φάνηκε αστήρικτος ο ισχυρισμός του συγγραφέας, ότι ο δίσκος της Φαιστού είναι ικανός να χρησιμοποιηθεί ως ένας “πρωταρχικό υπολογιστής” μετρήσεων διαστάσεων, όπως η απόσταση και ο χρόνος, δηλαδή ως ένας αστρολάβος προορισμένος να κοιτά τη Γη και όχι τον ουρανό.<br /><span class="fullpost"><br />Μάλιστα κάνει αναφορές σε κάποια πανάρχαια φυλή, η οποία υπήρξε και δημιουργός του δίσκου. Τα πειστήρια του βιβλίου είναι αρκετά και σίγουρα εντυπωσιάζουν. Το προτείνω ως μία εναλλακτική ματιά σ’ ένα απαράμιλλο μυστήριο της αρχαιότητας.<br /></span></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-58030572498727876692009-09-21T05:12:00.000-07:002009-09-21T05:17:11.588-07:00 Οι Αιγυπτιακοί Ναοί δείγματα αστρονομικής σοφίας<div align="left"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF2VNGfRt4UPdDFP3WHzRzkq80JcIjY5f3xBt80O1-l8fmbBYqsZPH7iIBgjjNohM8udvVSYNVTYtaHbLRtPK-rHIzlkDJIwGRg_ZY9Kmre7A7vtd49Uy61mgsI5ieWKhAZzDTkeEIxGQ/s1600-h/Luxor+Temple+and+Obelisk+at+Sunset.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 240px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgF2VNGfRt4UPdDFP3WHzRzkq80JcIjY5f3xBt80O1-l8fmbBYqsZPH7iIBgjjNohM8udvVSYNVTYtaHbLRtPK-rHIzlkDJIwGRg_ZY9Kmre7A7vtd49Uy61mgsI5ieWKhAZzDTkeEIxGQ/s320/Luxor+Temple+and+Obelisk+at+Sunset.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5383893555005695682" /></a><br />Μπορούν οι διαστάσεις και η τοποθεσία των Αρχαίων Αιγυπτιακών ναών να συμπίπτουν με τα διάφορα αστρονομικά γεγονότα ;<br /><span class="fullpost"><br />Φαίνεται πως ναι και ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι εκείνο του ναού του Καρνάκ, όπου την Πρωτοχρονιά ο ήλιος του χειμερινού ηλιοστασίου έλουσε το κεντρικό ιερό του ναού.<br /><br />Εξάλλου, τα ιερογλυφικά των ναών αφήνουν υπόνοιες για παρόμοιες αστρονομικές μελέτες κατασκευής τους, με χαρακτηριστικότερη εικόνα εκείνη του φαραώ που με ένα τεντωμένο σκοινί ευθυγραμμίζει το ναό. Οι απεικονίσεις όμως αυτές δεν αποτελούν επαρκή στοιχεία.<br /><br />Επιπλέον, οι Belmonte και Mosalam Shaltout από το Αστεροσκοπείο Helwan του Καΐρου βρήκαν ότι όλοι οι ναοί είναι ευθυγραμμισμένοι με σημαντικά αστρονομικά γεγονότα, όπως μια ισημερία, ένα ηλιοστάσιο ή η ανατολή του Σείριου.<br /><br />Μόνο αν επισκεφθούμε ένα μεγάλο ναό κατά τη διάρκεια ενός τέτοιου γεγονότος θα μπορέσουμε να καταλήξουμε σε συμπεράσματα. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ναοί υπήρξαν γνώμονες των ανθρώπων ανά τους αιώνες για την κατασκευή σημαντικών ημερολογίων.<br /><br />Σχολιασμός: Η απάντηση κρύβεται στα βιβλία του μυστικιστή συγγραφέα R. A. Schwaller de Lubicz, ο οποίος πέρα από μία εξωτερική θέαση των αστρονομικών γνώσεων των αρχαίων Αιγυπτίων, παρατηρεί και την εσωτερική, ψυχική εναρμόνιση του ανθρώπινου εαυτού με τη διαδικασία ανέγερσης των ναών. Οι Αιγυπτιακοί ναοί μας προκαλούν τέτοιο δέος, όχι διότι είναι τεραστίων διαστάσεων αλλά λόγω της αρμονίας τους.<br /><br />(Μετάφραση & σχολιασμός: Αγγελική Γιαννίτσα, Αλέξανδρος Γιαννακός)<br /></span></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-87763021783244329862009-09-21T05:07:00.000-07:002009-09-21T05:11:43.528-07:00Λύθηκε το μυστήριο στο Νησί του Πάσχα ;<div align="left"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFMabpZeLr03ybxoSp_buep7JImMC5gYyFUDMUklluKqBswEJdvf7MlWrQoPD_Q9CIt9dHq_Uigki_IqITZmZv9bmi5oh4QSjA-xRdGeQ6kszUg3Msjvlu07NH4Ga1-Nuy2IREjGoWECc/s1600-h/Moai.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 304px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFMabpZeLr03ybxoSp_buep7JImMC5gYyFUDMUklluKqBswEJdvf7MlWrQoPD_Q9CIt9dHq_Uigki_IqITZmZv9bmi5oh4QSjA-xRdGeQ6kszUg3Msjvlu07NH4Ga1-Nuy2IREjGoWECc/s320/Moai.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5383892081906828050" /></a><br />Η έρευνα έχει ξεκινήσει από το 1914 και τώρα αρχαιολόγοι από τα πανεπιστήμια του Manchester και College London θεωρούν ότι τα κόκκινα «καπέλα» των αγαλμάτων στο νησί του Πάσχα προέρχονται από πέτρωμα κοντινού ηφαιστείου.<br /><span class="fullpost"><br />Αν και ακόμα δεν γνωρίζουμε για ποιο λόγο τοποθετήθηκαν αυτά τα καπέλα, ωστόσο ένα σκεπάρνι που βρέθηκε κοντά στο χώρο, κάνει τους επιστήμονες να υποθέτουν πως πρόκειται για ένα είδος προσφοράς μπροστά σε ένα βωμό !<br /><br />Πράγματι, τα καπέλα αυτά πληθαίνουν όσο πλησιάζει κανείς στο ηφαίστειο και σχηματίζουν ένα είδος «ιερού», σύμφωνα με τον Βρετανό αρχαιολόγο Colin Richards, που εμποδίζει την άμεση πρόσβαση στο εντυπωσιακό αυτό γεωλογικό φαινόμενο.<br /><br />Χωρίς αμφιβολία, οι Πολυνήσιοι αντιμετώπιζαν το ηφαίστειο σαν κάτι ζωντανό και θέλησαν να δώσουν στοιχεία του στα αγάλματα. Να περιμένουμε άραγε μια άλλη τροπή στην Πολυνησιακή ιστορία;<br /><br />Σχολιασμός: Η λατρεία του ηφαιστείου, ως θεότητα είναι κοινή πρακτική των αρχαίων λαών και δη των Πολυνησιακών. Ωστόσο ο ισχυρισμός του Colin Richards, πως τα “καπέλα” πληθαίνουν όσο πλησιάζουμε κοντά στο ηφαίστειο είναι εντελώς λανθασμένος. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι δεκάδες κεφαλές Μοάι βρίσκονται ριγμένες στο έδαφος του νησιού, ενώ δίπλα κείτονται και τ’ αντίστοιχα καπέλα. Η λογική ιερού τύπου Stonehenge δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί εδώ. Οι κεφαλές δεν αποτελούν κάποιο ιερό αλλά είναι σημάδια της επαφής των πολιτισμών της Νοτίου Αμερικής με το νησί. Οι Ολμέκοι διέθεταν αντίστοιχες κεφαλές, όχι διότι λατρεύονταν ως ιερές αλλά ως τιμητικές αναπαραστάσεις γενναίων ηγετών τους. Το νησί του Πάσχα είναι δικαιότερο να ειδωθεί ως μια ένα αρχαίο μνημείο προς τιμήν άξιων ηγετών.<br /><br />(Μετάφραση & σχολιασμός: Αγγελική Γιαννίτσα, Αλέξανδρος Γιαννακός)<br /></span></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-71891228998579696572009-09-21T04:56:00.000-07:002009-09-21T05:06:40.835-07:00Το πιστό αντίγραφο της λύρας του Ορφέα !<div align="left"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiN7ZvmNqJIR8KJeMFz8yyyA8GkPESB9Xb-WqEY3c80GtGdZyrTYqs57RLpSfod1OPjsICycIJg28C3lM6_TQ-P5YoUMl54Xc5epHhjK1_ymFt3AXGVCAL9y66WwiGvC7nJrQv9lB7zpko/s1600-h/orpheus.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 198px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiN7ZvmNqJIR8KJeMFz8yyyA8GkPESB9Xb-WqEY3c80GtGdZyrTYqs57RLpSfod1OPjsICycIJg28C3lM6_TQ-P5YoUMl54Xc5epHhjK1_ymFt3AXGVCAL9y66WwiGvC7nJrQv9lB7zpko/s320/orpheus.jpg" border="0" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5383889957807139538" /></a><br />Όλοι γνωρίζουμε το μύθο του Ορφέα, που για να επαναφέρει στη ζωή την Ευρυδίκη, έφτασε στον Κάτω Κόσμο και κατάφερε να επιστρέψει, δυστυχώς χωρίς την αγαπημένη του.<br /><span class="fullpost"><br />Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουμε είναι πως η μαγική του λύρα, στη μελωδία της οποίας δεν είχε αντισταθεί ούτε ο ίδιος ο Άδης, υπήρξε αντικείμενο λατρείας για τους Αρχαίους Έλληνες, τόσο που το Δημοτικό Ινστιτούτο Αρχαιοτήτων της βουλγαρικής πόλης Πλόβντιβ, κατασκεύασε ένα πιστό της αντίγραφο.<br /><br />Το μουσικό όργανο έχει μήκος 40 εκατοστά και φτιάχτηκε από συκομουριά και το κέλυφος χελώνας, αφού η αρχική σκέψη να κατασκευαστεί από άλλα ζωικά είδη, πιο κοντά στο αυθεντικό, κατέστη αδύνατη.<br /><br />Η λύρα, που κόστισε 150.000 ευρώ στις συμμετέχουσες χώρες (Βουλγαρία, Ισπανία και Ιταλία), παρουσιάστηκε στις 12 Σεπτεμβρίου στο Αρχαίο Θέατρο του Πλόβντιβ και μάλιστα η ιστορία της θα γίνει και ταινία, κάτι που δεν γίνεται για πρώτη φορά. Εξάλλου, ο Γάλλος συγγραφέας Ζαν Κοκτώ είχε επηρεαστεί καθοριστικά από το μύθο του Ορφέα και όλες οι εκφάνσεις της τέχνης του (ζωγραφική, γλυπτική, θέατρο, κινηματογράφος) μαρτυρούν αυτή του τη λατρεία, με αποκορύφωμα την αυτοβιογραφική του ταινία «Η Διαθήκη του Ορφέα».<br /><br />(Mετάφραση & σχολιασμός: Αγγελική Γιαννίτσα)<br /></span></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-67059952362625693892009-09-02T11:38:00.000-07:002009-09-02T11:46:11.177-07:00Ενόψει αρχαιολογικών εξελίξεων;<div align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu4F_y15SCiMvEv0jG3Nc2uTnw_hPUtB5lUcEL5CHhCebODLdgrruvhfq5R1TlhrXBOxQKOCu1onz-tSF68GbLOZTgIp6kASo8PU8ezhFtCrmvlGjIJi4Bs-hxHN5I3yH0Ti7qGSM-Y5A/s1600-h/Teotihuacan.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5376941955754282258" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 200px; CURSOR: hand; HEIGHT: 140px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu4F_y15SCiMvEv0jG3Nc2uTnw_hPUtB5lUcEL5CHhCebODLdgrruvhfq5R1TlhrXBOxQKOCu1onz-tSF68GbLOZTgIp6kASo8PU8ezhFtCrmvlGjIJi4Bs-hxHN5I3yH0Ti7qGSM-Y5A/s320/Teotihuacan.jpg" border="0" /></a><br />Ψάχνοντας ένα καλό μέρος να φυτέψουν αβοκάντο, οι Jose Humberto Tellez και Piceno Guillen ανακάλυψαν μια πυραμίδα καλυμμένη με αγριόχορτα στο Ario de Rosales της περιοχής Michoacan στο Μεξικό.<br /><span class="fullpost"><br />Ο αρχαιολόγος Roberto Gonzalez Zuñiga από το Michoacan INAH Center επιβεβαίωσε πως πρόκειται για μια Yacata, με παραλληλόγραμμη βάση 20 με 14 μέτρα και ύψους 4 μέτρων, που συνδυάζει ημικύκλια στοιχεία. Έχει επίσης έξι κλιμακωτά επίπεδα και είναι καλά διατηρημένη.<br />Πιθανολογείται ότι αποτελεί μέρος τελετουργικού κέντρου της Κλασικής περιόδου, με επιρροές από Teotihuacan, ενώ από η κατασκευή της μοιάζει με πυραμίδες του αρχαιολογικού χώρου Timbangato.<br />Ωστόσο, είναι δύσκολο να καταταχθεί σε ένα συγκεκριμένο πολιτισμό, καθώς στην περιοχή Michoacan είχαν αναπτυχθεί οι Purepecha κατά τους προϊσπανικούς χρόνους, όπως και άλλοι πολιτισμοί.<br />Ο χώρος είναι ήδη γνωστός από το 2004, όπου οι τοπικές αρχές έλεγξαν την περιοχή με σκοπό την ανάπτυξη οικολογικού τουρισμού.<br /><br />Σχολιασμός: η συγκεκριμένη πυραμίδα έχει επηρεαστεί από την τεχνοτροπία της Teotihuacan,αλλά όχι λόγω μονάχα της δόμησης της μα κυρίως εξαιτίας της “οδού” που διέρχεται από το σημείο. Όπως έχω αναφέρει ξανά και στο “ημερολόγιο - journal” του blog, τη συγκεκριμένη περίοδο ο ηγέτης των Μάγια, Ah-Bolon-Abte ανεγείρει το πυραμιδικό συγκρότημα της Uxmal. Η οδός που ξεκινά τόσο από την Uxmal όσο και από την Teotihuacan εφάπτεται απόλυτα με την οδό της συγκεκριμένης πυραμίδας (όπως καταλαβαίνουμε οι ανασκαφές στις γύρω εκτάσεις θα φέρουν στην επιφάνεια ολόκληρο το πυραμιδικό συγκρότημα). Κατά τη γνώμη μου με την ολοκλήρωση των ανασκαφών, θα έχουμε ανακαλύψει ένα πλαίσιο μοτίβο ενός ενιαίου πολιτισμού κατά πολύ αρχαιότερου των ως τώρα ευρεθέντων.<br /><br />Πηγή: http://www.thelocal.se/21716/20090827/<br />(μετάφραση & σχολιασμός: Αγγελική Γιαννίτσα, Αλέξανδρος Γιαννακός)<br /><br /></div></span>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-32393281972521460012009-09-02T11:31:00.000-07:002009-09-02T11:44:03.368-07:00Πλοιάριο της Βινλανδίας;<div align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAomrAuo25XTGPgd6iZJjORd7yyYMald2bDSZceLscGxJ7HtHfKf2690LAN4DvS8RUWX-GOITSL9FekEuXQ6P2XPz1Qg1Kd2KXrEuBD4UHfiiOwbV-l1tnkcHpO7_Kk3VgFwXKFb0whc4/s1600-h/Vikings.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5376940427429652370" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 148px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAomrAuo25XTGPgd6iZJjORd7yyYMald2bDSZceLscGxJ7HtHfKf2690LAN4DvS8RUWX-GOITSL9FekEuXQ6P2XPz1Qg1Kd2KXrEuBD4UHfiiOwbV-l1tnkcHpO7_Kk3VgFwXKFb0whc4/s320/Vikings.jpg" border="0" /></a><br />Σουηδοί αρχαιολόγοι από το Lake Vänern Museum και το Gothenburg University ανακάλυψαν ένα καράβι ενταφιασμού του 7ου αιώνα, που λέγεται ότι ανήκει στην περίοδο Vendel της σουηδικής προϊστορίας. Εντοπίστηκε συγκεκριμένα στη λίμνη Vänern και είναι το μοναδικό που έχει βρεθεί στη Σουηδία.<br /><span class="fullpost"><br />Τέτοιου είδους πλοία ήταν προνόμιο ευγενών της εποχής και μόνο εκείνοι είχαν δικαίωμα σε ανάλογο αποχαιρετισμό. Εκτός από τη σωρό του νεκρού, το πλοίο εφοδιαζόταν με θυσίες ζώων και δώρα και έπαιρνε φωτιά με εντυπωσιακό τρόπο.<br />Με αυτή την ανακάλυψη, θα ριχτεί άπλετο φως στην περίοδο Vendel, της οποίας στοιχεία δεν αναμενόταν να βρεθούν στη νότια Σουηδία, αφού θεωρείται ότι είχε αναπτυχθεί στις περιοχές Uppland και Mälardalen της κεντρικής Σουηδίας.<br /><br />Σχολιασμός: Σαφέστατα πρόκειται για μια μοναδική αρχαιολογική ανακάλυψη, ίσως όμως ελαφρά υποτιμημένης μελέτης. Είναι όντως γεγονός, πως πλοιάρια τελετουργικής φύσης χρησιμοποιούνταν κατά συρροή την περίοδο του 6ου-9ου αιώνα στη Σκανδιναβία. Ωστόσο γεγονός παραμένει, ότι πλοία σαν το συγκεκριμένο χρησιμοποιούνταν και σε θαλάσσιες πολιορκίες, κυρίως λόγο της ευελιξίας τους, δίχως να διαθέτουν ελαφρύ κατάστρωμα. Ταυτόχρονα και ίσως με αρκετή δόση κατανόησης της πραγματικότητας, ζωγράφοι όπως ο Thomas Dicksee παρουσιάζουν τα τελετουργικά πλοία όμοια με τις περιγραφές των Sagas για τη Γη της Βινλανδίας (κατά πολλούς, οι ακτές της Ανατολικής, Βόρειας Αμερικής). Άραγε μήπως το συγκεκριμένο μπορεί να μας προσφέρει περισσότερα στοιχεία γι’ αυτές τις αρχαίες, υπερπόντιες, πολιτισμικές επαφές;<br /><br />Πηγή: http://www.artdaily.org/index.asp?int_sec=2&int_new=32660<br />(μετάφραση & σχολιασμός: Αγγελική Γιαννίτσα, Αλέξανδρος Γιαννακός)<br /><br /></div></span>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-43123483635007479122009-09-02T07:46:00.000-07:002009-09-21T08:40:50.443-07:00Οδοιπορικό στα μυστήρια της California<div align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjj7lmzQGmJz958zArjpiga9ZmyRLkttnxlSfZ5xLQq6p-LwIIoJVGaawpnc3rrRAILEAe8OW0Hn7F4GDhhzM8-RaL_beWwxsSLR3P10DlSiR00b_pWQ_Hk7hHrGGImtZJ2l3QvXfZ7CdQ/s1600-h/Death+Valley.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5376882081603349682" style="margin: 0px auto 10px; display: block; width: 320px; height: 240px; text-align: center;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjj7lmzQGmJz958zArjpiga9ZmyRLkttnxlSfZ5xLQq6p-LwIIoJVGaawpnc3rrRAILEAe8OW0Hn7F4GDhhzM8-RaL_beWwxsSLR3P10DlSiR00b_pWQ_Hk7hHrGGImtZJ2l3QvXfZ7CdQ/s320/Death+Valley.jpg" border="0" /></a><br />“Η γνώση είναι η δύναμη, αλλά ο ενθουσιασμός είναι η σπίθα…”<br />-Bob Larrangag<br /><span class="fullpost"><br />Υαλοποιημένες αρχαίες πόλεις, Ινδιάνικοι γρίφοι, υπόγειοι ποταμοί και χαμένοι ήπειροι κατέκλυζαν τη σκέψη μου καθώς βάδιζα για πρώτη φορά στα εδάφη της California. Συνεπαρμένος από τις μελέτες μου για τη μυθική ήπειρο Μου και την εμφάνιση της στις τοπικές παραδόσεις όδευα σ’ έναν νέο, αρχαιολογικά απάτητο κόσμο. Τα παράξενα μυστήρια της California βρίσκονταν μπροστά μου και ήμουν αποφασισμένος να τα εξερευνήσω.<br />Κοιτώντας μαζί με τα παιδιά της UFO Society του κοσμοπολίτικου San Francisco, έξω από το παράθυρο του μικρού μας βαν, το ερημικό τοπίο που απλωνόταν γύρω μας, δεν μπόρεσα να μην αναρωτηθώ σχετικά με την αρχαιότητα αυτής της γης και των μακρινών πλέον προγόνων, που βάδισαν πάνω της. Η διάσημη κοιλάδα του Θανάτου της California θα μπορούσε άνετα να υπήρξε το απομεινάρι ενός υπερτεχνολογικού πολιτισμού του παρελθόντος, σπάραγμα μίας μεγάλης καταστροφής, όπως θα έγραφε και ο Erich von Daniken.<br />Δίχως να χάσω περαιτέρω χρόνο σε αφηρημένες προσεγγίσεις ανοίγω το εκπληκτικό βιβλίο “Secrets of the Lost Races” (Rene Noorbergen, Barnes & Noble, 1977) και διαβάζω το εξής χωρίο, “Τα περισσότερα σημάδια υαλοποιήσεων λόγω ασυνήθιστα υψηλής θερμότητας (σημείωση: σύμφωνα με τους ενασχολούμενους με τη θεωρία των αρχαίων αστροναυτών, αρκετές πόλεις της αρχαιότητας δεν κάηκαν από κάποιο φυσικό αίτιο αλλά με τη χρήση πυρηνικών όπλων) παρατηρούνται στις δυτικές Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Το 1850 ο εξερευνητής και αρχαιοδίφης Ives Walker υπήρξε ο πρώτος που εντόπισε παρόμοια δείγματα καταστροφής στη κοιλάδα του Θανάτου. Ανακάλυψε μία πόλη μήκους ενός μιλίου, η οποία ακόμα μπορούσε να φανερωθεί στο γυμνό μάτι κυρίως λόγω της μερικής αν και κατεστραμμένης λιθοδομής των τειχών της. Στο κέντρο της πόλης εγείρεται ένας τεράστιος ορθόλιθος εμφανώς λιωμένος εξαιτίας ασυνήθιστα υψηλής θερμοκρασίας. Ο Walker υπέθεσε, πως κάποια έκρηξη ηφαιστείου ήταν υπεύθυνη αυτής της παραδοξότητας. Όμως στη συγκεκριμένη τοποθεσία δεν υπάρχει κανένα ενεργό ηφαίστειο…. Ολόκληρη η περιοχή μεταξύ των ποταμών Gila και San Juan είναι γεμάτη από ολοσχερώς καταπατημένα ερείπια, ερείπια μιας τρομερής καταστροφής… άλλες περιπτώσεις υαλοποίησης συναντούμε σε Νότια California, Arizona και Colorado”.<br />Όλες αυτές οι επισημάνσεις ακούγονται εντυπωσιακές αλλά όντως ισχύουν;<br />Στο περιβόητο Titus Canyon (στη κοιλάδα του Θανάτου, της California) πετρογλυφικά κι επιγραφές έχουν χαραχθεί σχεδόν παντού από ένα άγνωστο αρχαίο χέρι. Το χέρι των μακρινών προγόνων, όπως το αποκαλούν οι σημερινοί Navajo ινδιάνοι.<br />Ο συγγραφέας και περιηγητής Cyrus Gordon σημειώνει στο έργο του “Before Columbus” (Crown, 1971), “οι θρύλοι των Navajo κάνουν λόγο για μια υπόγεια πολιτεία, την Shin-au-av, κάτω ακριβώς από τη κοιλάδα του Θανάτου. O Tom Wilson, ένας Ινδιάνος ιχνηλάτης του 1920 ισχυρίστηκε, πως κατάφερε να βρει αυτή τη πόλη, διανύοντας έναν υπόγειο λαβύρινθο σπηλαίων… τελικά ο Wilson ύστερα από μία ιδιαίτερη κοπιαστική πορεία φθάνει σε μια ολόφωτη πολιτεία ανθρώπων. Μπορεί αυτή η αμφισβητούμενη ανακάλυψη να πέθανε μαζί με τον Wilson αλλά η θύμηση της επέζησε μέσω του αριστοκράτη Walter Scott, ενός ευγενούς με την πλέον παράδοξη ιστορία. Κατά τη περίοδο του 1940 ο διάσημος πλέον ως Death Valley Scotty ισχυρίστηκε πως η συγκεκριμένη πολιτεία υπάρχει και πως ο χρυσός, τον οποίο εξήγαγε ο ίδιος από τη συγκεκριμένη τοποθεσία ήταν δώρο των υπόγειων κατοίκων ”.<br /><br /><strong>Η υψηλή παραδοξότητα της Κοιλάδας του Θανάτου</strong> </span></div><span class="fullpost"><div align="left"><br />Μέσα καλοκαιριού στο άδειο τοπίο της Κοιλάδας. Η ομάδα μας φθάνει πάνοπλη αν και ασφαλώς κουρασμένη από το μεγάλο ταξίδι. Ύστερα από μια γρήγορη στάση για φαγητό, ο Dave δίνει το σύνθημα της εξερεύνησης.<br />Η συζήτηση φουντώνει. Ο Dave με τον John κάνουν λόγο για την ύπαρξη φυλής γιγάντων στο παρελθόν κι εδώ ακριβώς. Τα στοιχεία πέφτουν στο τραπέζι.<br />Σκελετοί γιγάντων έχουν ανευρεθεί στη California. Το 1833 στρατιώτες στη προσπάθεια τους να σκάψουν αναχώματα ανακαλύπτουν σε μεγάλο βάθος το σκελετό ενός γίγαντα ύψους τριών μέτρων! Το σώμα ήταν στολισμένο με μια πορφυρίτη ενδυμασία, γεμάτη από δυσμετάφραστα σύμβολα (“Stranger than Science”, Frank Edwards, Bantam Books, 1959).<br />Ψάχνοντας λίγο στα χαρτιά που είχαμε κουβαλήσει μαζί μας από το San Francisco, η προσοχή μου έπεσε σε μία εκπληκτική είδηση, δημοσιευμένη στην εφημερίδα της Nevada, “Hot Citizen”. Το κείμενο ήταν ένα γρήγορο flashback του αρθρογράφου στα γεγονότα της δεκαετίας του 1950. Ο υπέρτιτλος της ιστορίας, “Αποστολή επιβεβαιώνει την ανακάλυψη σκελετών, ύψους δυόμιση μέτρων!”, “Μία ομάδα ερασιτεχνών αρχαιολόγων ανακοίνωσε σήμερα, ότι ανακάλυψε έναν αρχαίο πολιτισμό γιγάντων. Ο Howard Hill, υπεύθυνος της ομάδας ισχυρίζεται, ότι αυτή είναι η αρχή εύρεσης της πραγματικής Ατλαντίδας!”. Σύμφωνα προς ολόκληρο το κείμενο, η έρευνα διεξήχθη σε σπηλαιολογικό συγκρότημα κάτω από τη κοιλάδα, όπου και βρέθηκαν ανθρώπινα εργαλεία ηλικίας 80.000 ετών. Η ακριβής τοποθεσία των σπηλαίων βρίσκεται στα νότια σύνορα μεταξύ California και Nevada.Αν και σαφώς η επίσημη αρχαιολογική κοινότητα κράτησε αποστάσεις από το θέμα, ωστόσο το Los Angeles County Museum διεξήγαγε αργότερα έρευνα στη τοποθεσία φέρνοντας στην επιφάνεια ίχνη ενός πολιτισμού ηλικίας 3000 ετών, άγνωστου μέχρι τότε.<br />Πραγματικά εκπληκτική ιστορία, αλλά δεν είναι η μοναδική άξια λόγου!<br />Το 1961 οι Wally Lane, Mike Mikesell και Virginia Maxey, λάτρεις των πολύτιμων λίθων μεταβαίνουν στα όρη Coso, όπου και αναζητούν παράξενα πετρώματα. Σε ύψος 4.300 μέτρων εντοπίζουν ένα απολιθωμένο “κέλυφος”, όπως το αποκάλεσαν οι ίδιοι, εντός του οποίου υπήρχε τεχνητός, μεταλλικός πυρήνας. Το εν λόγω αντικείμενο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο βιβλίο “Strangest of all” του Frank Edwards προκαλώντας σάλο στην αρχαιολογική κοινότητα. Κι ευτυχώς δεν ήταν μόνο αυτό!<br /></div><div align="left">Έχοντας τελειώσει με το δείπνο και με τις αρχαιολογικές συζητήσεις μας ξεκινάμε για μια γρήγορη εξερεύνηση στη περιοχή Joshua Tree. Μία άνυδρη έκταση το τοπίο μας, αλλά όποιος έχει διαβάσει τα έργα του Carlos Castaneda αμέσως θα αισθανθεί ένα δέσιμο μ’ αυτό τον φαινομενικά αφιλόξενο τόπο.<br />Η αφόρητη ζέστη ενοχλεί μόνο αρχικά καθώς αμέσως συλλαμβάνω στο οπτικό μου πεδίο τα περιβόητα ερειπωμένα ορυχεία της περιοχής. Ο θρύλος που τα σκεπάζει, ξεπερνά τις προσδοκίες μας.<br />Σύμφωνα με τις μελέτες στα ορυχεία, το μετάλλευμα που εξαγόταν σε μεγάλες ποσότητες, δεν ήταν άλλο από τον ημιπολύτιμο νεφρίτη. Η πρώτη χρήση του ορυχείου χρονολογείται πίσω στο 1500 π.Χ. . Πού είναι όμως το μυστήριο; Πολύ απλά ο νεφρίτης αυτός εντοπίζεται στα ιερά των Τολτέκων και των Μάγια. Η Αμερική ως ήπειρος διαθέτει μονάχα δύο κύριες πηγές εξόρυξης νεφρίτη. Εδώ που στεκόμαστε τώρα, στο Joshua Tree καθώς και στη Motagua της Guatemala. Επίσης ο πολιτισμός των Ανασάζι, ειδικά στο Pueblo Bonito κατεργάστηκε τον ημιπολύτιμο λίθο, προσδίδοντας του θρησκευτικές προεκτάσεις.<br />Πέρα όμως από τις ακαδημαϊκές προεκτάσεις, ο συγγραφέας David Chandler, στο έργο του “100 Tons of Gold” (doubleday, 1978) παρουσιάζει μια μοναδική ιστορία για τα συγκεκριμένα ορυχεία. Σύμφωνα με το θρύλο, κάτω από το νότιο μέρος του ορυχείου τρέχει υπόγειο ρεύμα με τις όχθες του να είναι πλούσιες σε αποθέματα χρυσού.<br />Το συμβάν ξεκινά το 1927, όταν ο τυχοδιώκτης Earl Dorr εξοπλισμένος μ’ ένα χάρτη της τοποθεσίας, σχεδιασμένου από κάποιον γεωλόγο ονόματι Morton, εξορμά προς εύρεση χρυσού. Ίσως και με τη βοήθεια της τύχης, ανακαλύπτει μια μικρή χαραμάδα στη νότια πλευρά των ψηλών βράχων που κατακλύζουν την περιοχή. Από κει και μετά ξεκινά μια δυσχερής αλλά σταθερή κατάβαση μέχρι που ανοίχθηκε μπροστά τους ένα μεγάλο σπήλαιο, το οποίο διαχωριζόταν από ένα καταρράκτη, που σχημάτιζε ένα ρηχό ποταμάκι. Όπως ανέφερε αργότερα στο περιοδικό Sun και στον δημοσιογράφο Jim Webb, το σπήλαιο κατέρρευσε λίγα χρόνια μετά τη πρώτη κάθοδό του σ’ αυτό, κάνοντας έτσι αδύνατη τη πρόσβαση.<br />Μύθος ή πραγματικότητα; Προσωπικά και με τη βοήθεια των παιδιών προσπάθησα να εντοπίσω το υποτιθέμενο άνοιγμα προς τον ποταμό του χρυσού, δίχως όμως κάποια επιτυχία. Σαφέστατα εντόπισα κατολισθήσεις στο χώρο αλλά δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι ικανές να οδήγησαν σε απόκρυψη ενός υπογείου συγκροτήματος σπηλαίων. Σίγουρα πάντως μου προξένησε μεγάλη έκπληξη το γεγονός, πως στο βιβλίο “Legends of the Lost” του Peter Brookesmith, βιβλίο του 1984, αναφέρεται ξανά ο θρύλος και μάλιστα παρατίθενται αντικείμενα, που ανακαλύφθηκαν στη περιοχή. Χρυσά αντικείμενα, σκαλισμένα με γραφικούς χαρακτήρες αρκετά όμοιους με ιδεογράμματα!<br />Κατασκηνώνοντας λίγο πριν την αυγή, πετώ ακόμα ένα ξύλο στη φωτιά αναρωτώμενος για την αλήθεια όλων αυτών των ιστοριών της κοιλάδας του θανάτου. Υπάρχουν όντως ίχνη ενός άγνωστου πολιτισμού στην ερημιά της ανατολικής California; Ποταμοί χρυσού, ιδεογράμματα, απομεινάρια γιγάντων, ιστορίες επί ιστοριών ξεσαλώνουν στο θυμικό μου. Κι όμως η αλήθεια είναι εκεί έξω…<br /></div><div align="left"><strong></strong> </div><div align="left"><strong>Επιστροφή στο χθες</strong></div><div align="left"><strong><br /></strong></div><strong></strong><div align="left">Έχοντας ολοκληρώσει τις έρευνες μας στη κοιλάδα του θανάτου επιστρέφουμε στο San Francisco, όπου πρέπει να καταστρώσουμε τα σχέδια μας για τις επόμενες εξορμήσεις. Η γιγαντιαία αυτή πόλη κρύβει τα δικά της αρχαιολογικά μυστήρια. Μυστήρια, που αν και υποφέρουν υπό το βάρος τόνων μπετόν, φασαρίας και συνεχούς κοσμοσυρροής, ωστόσο αποπνέουν ακόμα τη δική τους γοητεία.<br />Μιλώντας με το προσωπικό φίλο και άριστα κατηρτισμένο γνώστη της αρχαιολογίας, Michael Richards κατάφερα να πληροφορηθώ μια εντελώς άγνωστη λεπτομέρεια, σχεδόν απαρατήρητη ακόμα και στον “υποψιασμένο” αναζητητή. Τόσο ανατολικά όσο και δυτικά του San Francisco bay έχουν διασωθεί ψήγματα αρχαίων τειχών κατασκευασμένων από ευμεγέθεις λίθους βασάλτη. Μερικοί εξ αυτών των λίθων ζυγίζουν άνω του ενός τόνου βάρους ενώ το ύψος του τείχους σε ορισμένα σημεία σήμερα ξεπερνά τα δύο μέτρα.<br />Ο αρχαιολόγος Russell Swanson, ο οποίος και ανακάλυψε πρώτος τα τείχη, κάνει λόγο για ένα από τα σημαντικότερα τεχνουργήματα παγκοσμίως, με σκοπό τη καταπολέμηση της πειρατείας.<br />Πραγματικά απόρησα με το συγκεκριμένο συμπέρασμα καθώς δεν έχει παρατηρηθεί διαχρονικά κάποιο έντονο πρόβλημα πειρατείας στη περιοχή. Κι άλλωστε η κατασκευή ενός ογκώδους αλλά σχετικά χαμηλού τείχους δεν είναι με κανένα τρόπο ένα ικανοποιητικό οχυρωματικό έργο κατά των πειρατών.<br />Μη καταφέρνοντας να αντισταθώ στο κάλεσμα του αγνώστου ξεκινώ για τη διάσημη pier 39, όπου πέρα από τις δεκάδες καφετέριες και τα πολυάριθμα restaurants, υπάρχουν και δείγματα του τείχους. Σαφέστατα δεν πρόκειται για φυσικούς σχηματισμούς-κάτι το οποίο φοβόμουν-καθώς πέραν του γεγονότος ότι οι λίθοι διαθέτουν το ίδιο σχήμα, ταυτόχρονα παρατήρησα πως είναι σαφέστατα διαχωρισμένοι μεταξύ τους και σε ίσα διαστήματα. Με σιγουριά επίσης πιστεύω, πως δεν αποτελούν μέρος κάποιου κατεστραμμένου κτιρίου. Είναι κάτι πολύ περισσότερο!<br />Παρατηρώντας το βράδυ και από τη λοφοπλαγιά των Twin Peaks τα εκτυφλωτικά φώτα της πόλης είδα τη πιθανή λύση στο μυστήριο! Τα τείχη δε είναι ούτε οχυρωματικά έργα, ούτε λείψανα καταβυθισμένων πολιτισμών, μήτε τα ίχνη μυθικών ηπείρων, όπως της Λεμουρίας και της Μου. Αντιθέτως είναι το τελευταίο σημάδι ενός μεγαλειώδους πολιτισμού, που γεννήθηκε βορείως της πόλης, στο περίφημο όρος Shasta…<br /></div><div align="left"><strong></strong> </div><div align="left"><strong>Το όρος της γνώσης<br /></strong><br />Το όρος Shasta υπήρξε για αρκετές γενιές-ακόμα και σήμερα- πηγή παραφυσικών θεάσεων για αρκετούς μελετητές. Άλλωστε δεν είναι τυχαίος και ο χαρακτηρισμός που του έχει αποδοθεί, ως η “Μέκκα των αναζητητών”. Ιστορίες και θρύλοι που έχουν αποδοθεί στη περιοχή κυμαίνονται από τη διαβίωση κάποιων αρχαίων, παγκόσμιων εξουσιαστών στο εσωτερικό του όρους (η θεωρία αυτή πηγαίνει πίσω μέχρι τη δεκαετία του 1980, δηλαδή πολύ προτού “εφευρεθούν” αντίστοιχες σημερινές θεωρίες ) έως τη συχνή εμφάνιση UFO.<br />Μπορεί οι περισσότεροι εξ αυτών των θρύλων να ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας αλλά κάποιοι άλλοι βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα. Τα περίτεχνα οικοδομήματα που έχουν ανασκαφεί στη περιοχή υποδεικνύουν την ύπαρξη ενός άγνωστου παρελθόντος.<br />Η μοναχική κορυφή των ποιητών, όπως το χαρακτηρίζει ο Joaquin Miller (1841-1913) υψώνεται στα 4000 μέτρα προσφέροντας μία από τις μαγευτικότερες θέες στην υφήλιο. Αν και σκληροτράχηλο όρος, ωστόσο στην ανατολική πλευρά του φιλοξενεί ένα υπέροχο αλσύλλιο, το οποίο αποτελεί και τη γενέτειρα της φυλής Siskiyou. Η μυθολογία της φυλής αναφέρει ως θεούς-προγόνους, τους “κατοίκους της κορυφής” (δηλαδή αυτούς που έζησαν στον αρχαίο οικισμό κοντά στη κορυφή). Στους θρύλους της φυλής Wintun η κορυφή του όρους θεωρείται άβατο, καθώς φυλάσσεται από τους αόρατους προγόνους, μία φυλή ανθρώπων ανώτερη από τη σημερινή ανθρωπότητα (Bruce Walton, “Mount Shasta, Home of the Ancients”, Health Research, 1985).<br />Ακόμα και η ονομασία του όρους αντηχεί περισσότερο ως Ινδικής προέλευσης κι όχι Αμερινδικής. Είναι όμως απλά μία επιπόλαια παρατήρηση;<br />Σαφώς όχι. Η γλωσσολογική καταγωγή των λέξεων California και Shasta δεν μπορεί να εντοπιστεί σε συνάφεια με τις τοπικές διαλέκτους. Άλλωστε τη μόνη ιστορική αναφορά σ’ αυτές τις λέξεις συναντάμε στο Ισπανικό βιβλίο “Las Sergas de Esplandian”του Garcia Ordonez de Montalvo (1500 μ.Χ.). Σύμφωνα με τον συγγραφέα και καθηγητή αρχαιολογίας του πανεπιστημίου της Βομβάης, Lal Chaman και οι δύο ονομασίες οφείλονται σε πολιτισμικά δάνεια του Ινδικού πολιτισμού. Μάλιστα ισχυρίζεται, πως η λέξη California προέρχεται από τη λατρεία της θεάς Kali καθώς και της ανέγερσης ναών αφιερωμένων στη θεά (“Hindu America?”, Bharatiya Vidya Bhavan, 1960)! Της ίδιας γνώμης είναι και ο συγγραφέας Barry Fell.<br />Εφόσον εξετάσουμε τις αρχαίες εμπορικές διαδρομές της Ινδίας σε σχέση με τα έθιμα και τις συνήθειες που αποκτήθηκαν από τους τελικούς προορισμούς των υλικών ή πνευματικών αγαθών του εμπορίου, μπορούμε να εντοπίσουμε με σχετική ακρίβεια τη θέση των προορισμών αυτών. Πιο συγκεκριμένα, η κατανάλωση της Ινδικής πιπερόριζας από τις φυλές των Navajo και των Wintun δεν αποτελεί ένα σύγχρονο γεγονός αλλά συνδέεται και με μοτίβα των μυθολογιών τους.<br />Ανεβαίνοντας την πλουμιστή από τα δεκάδες χρώματα των λουλουδιών πλαγιά του όρους κοιτάζω τη χιονοσκέπαστη κορυφή του. Πώς είναι δυνατόν να γεννήθηκε ένας “μαγικός” πολιτισμός σ’ ένα τόσο δυσχερές “πεδίο των ανέμων και του χιονιά”; Το μυστήριο είχε μόλις ξεκινήσει…</div><div align="left"></div><div align="left"><br /><span style="font-weight: bold;">Η χαμένη γνώση</span><br />Με κομμένη αναπνοή από τη δύσκολη ανάβαση σταματώ, για να απολαύσω τη θεσπέσια θέα της απόκρημνης κορυφής του όρους. Παρόλο που είναι καλοκαίρι και η θερμοκρασία στις παρυφές του όρους ακουμπά του 30 βαθμούς Κελσίου, ωστόσο εδώ ψηλά ένα κρύο αεράκι κουρνιάζει σε κάθε βήμα μας. Η πνοή του μοχθηρού πνεύματος…<br />Σύμφωνα με τοπικό θρύλο των Ινδιάνων, προτού δημιουργηθεί η ανθρωπότητα το πνεύμα του Coyote “γέννησε” τα ζώα και τους χάρισε όλο το κόσμο να τον κατοικούν ελεύθερα, με τον περιορισμό να μη διαβούν επί της γης του όρους Shasta (σαφώς και ο θρύλος ομοιάζει με το κήπο της Εδέμ και το δένδρο της γνώσης. Άλλωστε οι τηλεοπτικοί ευαγγελιστές διέστρεψαν το συγκεκριμένο θρύλο καταλήγοντας σε απύθμενης ανακρίβειας συμπεράσματα, βλ. God TV). Η ρητή διαταγή υποσκελίστηκε από την απληστία των ζώων, τα οποία και κατέλαβαν το όρος. Η τιμωρία τους ήλθε από το μοχθηρό πνεύμα, το οποίο κατοικώντας εκεί, ξεσπά με τη μορφή άγριας χιονοθύελλας θανατώνοντας τους καταπατητές…<br />Εδώ όμως πρέπει να προσέξουμε αρκετά. Συνήθως με το άκουσμα των λέξεων “αρχαίος θρύλος” δεν προσφεύγουμε στη μέθοδο της ιστορικής ανάλυσης έκαστου θρύλου, απλά τον αποδεχόμαστε. Μεγάλο λάθος.<br />Η μάχη των δύο αντιπάλων, στη πραγματικότητα δεν είναι μια αρχαία παράδοση των Ινδιάνων. Η εξάπλωση του θρύλου οφείλεται στον διάσημο για το έργο του σχετικά με την Ατλαντίδα, Harvey Lewis. Στο παρασκήνιο των μελετών του συνέθεσε κι ένα σχεδόν άγνωστο έργο για την ιστορία της ηπείρου Lemuria και των κατοίκων της. Το βιβλίο κατάφερα να το βρω σ’ ένα μικρό βιβλιοπωλείο μεταχειρισμένων του San Francisco, παραμελημένο από τους προκατόχους του βρέθηκε τελικά στα χέρια μου. Εκεί καταγράφεται, πως το Coyote αντικατοπτρίζεται στα μάτια των Λεμουρίων κατοίκων που μετοίκησαν στο όρος Shasta, ενώ το μοχθηρό πνεύμα δεν είναι άλλο από τη καταστροφική δύναμη του όρους (χιονοθύελλες και δυσχερείς συνθήκες διαβίωσης).<br />Λογική η ερώτησή μου. Ποιος ο λόγος της παραμονής τους σ’ ένα τόσο ακατάλληλο έδαφος;<br />Καθώς συνέχιζα την ανάβαση μου, ο καλός φίλος Dave μου υπενθύμισε, πως κρυφά σπήλαια βρίσκονται διασκορπισμένα καθ’ όλη τη δεξιά λοφοπλαγιά, κάτι που είχα διαπιστώσει αρχικά κι εγώ. Ο συλλογισμός του έγκειται στο γεγονός της σταθερής θερμοκρασίας στο εσωτερικό των σπηλαίων, καθιστώντας τα ιδανικά μέρη ως κρησφύγετα. Αν και απλοϊκός ο συλλογισμός, ωστόσο η διαπίστωση αυτή ίσως οδηγήσει σ’ ένα νέο Κουμράν!<br />Η ιστορία μας ξεκινά στα 1924, όταν ο καθηγητής Edgar Larkin πρωτοαναφέρει την ύπαρξη παράξενων ερειπίων στη κορυφή του όρους. Κατά τη διάρκεια μετρήσεων του, χρησιμοποιώντας ένα φορητό τηλεσκόπιο κάνει λόγο για δύο φωτεινούς τρούλους δίπλα σ’ ένα μεγάλο σπήλαιο. Παραμένει στο χώρο για σχεδόν ένα χρόνο και με συνεχόμενες αποστολές εξερευνεί τα άγνωστα ερείπια. Αν και δεν γνωρίζω προσωπικά κάποια εργασία του σχετικά με τα ευρήματά του, ο προαναφερθείς Harvey Lewis στο appendix του βιβλίου του “Lemuria-The Lost Continent of the Pacific” σημειώνει, ότι ο καθηγητής Larkin ήταν πεπεισμένος για την ανακάλυψη των οικημάτων των μετοίκων της Lemuria (εδώ μια μικρή αλλά πολύ σημαντική υποσημείωση. Η αναφορά θέασης UFO στη περιοχή είναι απλά μια αντιγραφή και παραχάραξη των “φωτεινών τρούλων” του καθηγητή Larkin. Επίσης συγγραφείς, όπως ο William Henry δανείστηκαν την ίδια αναφορά για να καταλήξουν στη θεωρία των Stargates)…<br />Υπάρχει όμως κάτι στα σπήλαια αυτά; Ο γνώστης των τοπικών παραδόσεων και συγγραφέας Abraham Mansfield επιμένει στο έργο του “The King of the Lemurians”, πως μία κάστα απογόνων των Λεμουριανών συνεχίζει να επιζεί στη μυστική υπόγεια πόλη Telos (στο βάθος του όρους Shasta). Αν και είμαι δύσπιστος απέναντι σε τέτοιου είδους αυθαίρετες εξιστορήσεις πρέπει να παραδεχθώ, ότι όντως τα συγκεκριμένα σπήλαια στη κορυφή του όρους κρύβουν το δικό τους μυστήριο.<br />Φθάνοντας σ’ ένα από τα πρώτα σπήλαια κατά την ανάβαση μας, διαπίστωσα πως η είσοδος τους ήταν σαφώς λαξευμένη σε αρκετά σημεία από ανθρώπινα χέρια. Το εσωτερικό είχε χρησιμοποιηθεί με κάθε βεβαιότητα. Σαφώς και θα μπορούσαν να είναι σημάδια σύγχρονων περιηγητών αλλά ο χώρος απέπνεε μια ξεχωριστή αίσθηση αρχαίου μεγαλείου. Το έδαφος ήταν παράδοξα ομαλό για σπήλαιο ενώ όλως τυχαίως τα δύο υπεράνω σπήλαια βρίσκονταν ακριβώς στην ίδια κάθετη γραμμή. Άραγε το 1924 είχαν να επιδείξουν κάτι περισσότερο;<br />Μπορεί η πόλη Talos να μην υπάρχει αλλά ένα είναι αναμφισβήτητο γεγονός. Ο βασιλιάς του κόσμου της Σαμπάλα ως μύθος γεννήθηκε εδώ υπό την ονομασία Sharula. Στο σπάνιο βιβλίο “Lemuria the Incomparable, the answer ” γίνεται για πρώτη φορά λόγος για τη βασίλισσα του κόσμου Sharula. Η βασίλισσα αποθέωσε κι έβγαλε από τα έγκατα της Γης το γένος των ανθρώπων με τη βοήθεια του μυθικού ιερέα της Adama (πολύ πιθανή σύνδεση με τη τηλεοπτική σειρά Battlestar Galactica. Η ανθρωπότητα ανυψώνεται στον ουρανό από τον αντίστοιχο Adama, ενώ έρχεται στο φως της μητέρας Γης υπό τη καθοδήγηση μιας θεία χαρισματικής γυναίκας) …<br />Καθώς ο ουρανός σκοτεινιάζει και η έρευνα μας φθάνει σ’ ένα τέλος αναρωτιέμαι μονάχα. αν η χαμένη γνώση έχει επιζήσει κάπου, σε κάποιο χαμένο χειρόγραφο, καλά καταχωνιασμένο στα εδάφη, που διαβαίνω τώρα. Πρέπει να επανέλθω στο μέλλον…η έρευνα πρέπει να συνεχιστεί και θα συνεχιστεί.<br /><br /></div></span>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-4742143328037029942009-08-31T05:50:00.000-07:002009-08-31T05:58:18.813-07:00Sirius et la Géométrie Occulte du Parthénon<div align="left"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibsFH-79Zzt0F2DhyphenhyphenSL7V42gh5Gib1et0nNPJ0-aV438gnSCWFBXS2FeFdnNkuA4xMtoWyG3fCmQ7UmwU6eWov1QQ6RB-B6Kjfl5rDf-GQjNiZri2jxG-o7sKgZBl_tdwGDIL_mlE7gs8/s1600-h/parthenon_west.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5376110335341327074" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 233px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEibsFH-79Zzt0F2DhyphenhyphenSL7V42gh5Gib1et0nNPJ0-aV438gnSCWFBXS2FeFdnNkuA4xMtoWyG3fCmQ7UmwU6eWov1QQ6RB-B6Kjfl5rDf-GQjNiZri2jxG-o7sKgZBl_tdwGDIL_mlE7gs8/s320/parthenon_west.jpg" border="0" /></a><br />Pour la plupart des gens, l’histoire religieuse du monde occidental se divise en deux périodes, celle d’avant et celle d’après Jésus Christ. Correct ?<br /><span class="fullpost"><br />Et pourtant, la réalité est bien loin de ce modèle !<br />De nos jours, personne ne sait comment exactement les différents mouvements religieux et leurs croyances ont évolué. Cependant, on considère que plusieurs mouvements religieux différents sont passés par notre planète, ayant chacun ses propres façons de croyance et ses propres symboles.<br />Mais chaque fois, le nouveau système assimilait les dogmes des systèmes précédents, en modifiant souvent leur continu de départ. De cette façon, les dieux des Grecs sont devenus des démons pour les chrétiens. Mais quelle était la foi qui dominait auparavant ? A qui les hommes adressaient-ils leurs invocations et quels dieux glorifiaient-ils ?<br />Peu de choses sont connues sur les cultes qui précèdent les années historiques. En général, on peut dire que nos ancêtres lointains ont commencé comme animistes, puis ils sont passés à l’ère des chamans et enfin au culte des astres. Plus tard, comme les premières grandes villes en Egypte et en Mésopotamie prospéraient, la théologie s’est organisée aussi en familles de dieux et en forces anthropomorphes cosmiques.<br />A travers donc le caractère centralisateur des prêtres, résulte le monothéisme d’aujourd’hui qui ne constitue, bien sûr, qu’une phase seulement du long chemin historique de la religiosité de l’homme.<br />Il reste, pourtant, un vide historique, un énigme, si vous préférez, sur ce que les hommes vénéraient réellement bien avant les dieux de Babylone et de Memphis !<br />Assez de réponses ont été données à cette question et elles se basent toutes sur la recherche de petites données historiques ayant échappé à la modification qu’apporte la mécanique religieuse.<br />De cette façon, l’article suivant se base sur une de ces théories qu’une tradition secrète est arrivée en Grèce des pays du sud. Une tradition du culte des astres qui peut être aperçue aujourd’hui, transformée, dans certains éléments étranges que l’antiquité nous a légués. Cette tradition est centrée sur Sirius, se manifeste à travers le culte chtonien des serpents et elle arrive, en passant par la Nubie, l’Egypte, la Crète et les Delphes, jusqu’en Attique et le culte de Pallas Athéna pour laquelle, même si on a tous entendu parler, peu de gens connaissent le rôle important qu’elle a joué dans l’histoire mystique du monde…<br /><br />Le Savoir Incroyable des Dogons sur l’Astronomie<br /><br />Parlant de Sirius, on ne peut que commencer par les mystérieux Dogons…<br />Le monde entier a pu connaître les Dogons à travers l’ œuvre extraordinaire du chercheur Robert Temple, The Sirius Mystery (1976).<br /><br />La Tradition Mystique des Danaens<br />et l’Archéoastronomie d’Athéna la Noire.<br />Un voyage historique et cognitif des Dogons et les<br />Mystères de l’Egypte au Culte Chtonien et Secret ( ?)<br />de Sirius à l’intérieur de l’Acropole !<br /><br />Dans cette œuvre est présenté le savoir cosmologique supérieure des prêtres des Dogons (des détails précis sur notre système solaire mais aussi sur Sirius et Sirius B dont l’observation peut se faire seulement à l’aide d’un télescope) et grâce à la façon d’écrire unique de Temple, est sous-entendue leur implication avec la visite éventuelle des astronautes anciens (les Nommos les ophiomorphes) sur notre Terre !<br />Et pourtant le cycle mytho-historique des Dogons est incroyablement plus complexe du point de vue de Temple et, comme on verra à la suite, il semble se lier directement au Parthénon, Athéna la Noire et bien sûr Sirius…<br />Les Dogons, donc, en tant que tribu, mais aussi en tant que branche culturelle (et non en tant que culture, comme des dizaines de « chercheurs » les appellent) a ses racines en l’Afrique du nord et plus spécifiquement en Nubie antique.<br />Ce détail est assez important, notez-la bien !<br /><br />Ceux qui évoquent la Lumière Mystique<br /><br />Bien avant Temple, au début encore des années 1930, deux anthropologues Français, Marcel Griaule et Germaine Dieterlen ont voyagé et vécu auprès des Dogons pendant trois décennies entières en inventoriant leurs habitudes et leurs coutumes dans les œuvres Conversations with Ogotemelli (où est présenté profondément le système religieux complet des Dogons) et The Pale Fox (où le recensement du système religieux se complète en liaison avec le regroupement social du peuple en une sorte de sectes).<br />Bien sûr, chez le grand public, le savoir cosmologique spécial des Dogons sur Sirius s’est fait connaître grâce à un petit article des deux anthropologues ayant le titre A Sudanese Sirius System dans l’anthologie des traditions mythologiques des tribus africaines, African Worlds (1954).<br />Plus tard, la fille de Griaule, Geneviève Calame-Griaule, publiera sa propre œuvre Dictionnaire Dogon, en soutenant que le savoir cosmologique supérieure de la tribu est dû aux mystères de l’Egypte antique !<br />De cette façon, Robert Temple note ce détail très important et tente, de sa manière à lui, de lier la tradition des Dogons à la théorie des Astronautes Anciens.<br />Si ses positions sont correctes, ce n’est pas le moment de l’analyser. Cependant, ce qui est vrai c’est que la liaison entre la tradition occulte des Dogons et l’Egypte est plus que proche !<br />Prenons par exemple le titre hogon que les prêtres des Dogons portent. Le même mot existe aussi dans le royaume antique du Nil et signifie la même chose :évocation de la lumière (Christian Jacq, Fascinating Hieroglyphs, 1996).<br />Quelle est cette lumière que les Dogons évoquent ? Et comment les mystères Egyptiens sont liés au Culte de Sirius que les deux anthropologues Français ont inventorié ? L’égyptologue George Hart a peut-être la réponse.<br /><br />Le Culte de Sirius Egyptien à l’Image du Serpent<br /><br />La civilisation égyptienne, au moins celle de 2400-1200 av. J.-C., possède son Sirius à elle. Les données linguistiques sont claires pour encore une fois.<br />En étudiant la structure idéographique des hiéroglyphes du temple de Luxor, Hart (A Dictionary of Egyptian Gods and Goddesses, 1999) a découvert un passage où sont liés clairement les cultes des Egyptiens à ceux des Dogons.<br />Cette inscription dit : « Cnef le Serpent grandit et agrandit tout. Il éclaire et il est éclairé. L’étoile de Seth renaît… » c’est ainsi qu’il est traduit un des passages principaux des stèles du temple !<br />Comparez-le maintenant avec l’extrait suivant du volume African Worlds où se présente la cosmologie des Dogons : « Chai renaît, Chai est vivant, puissance et lumière ». La ressemblance des passages est évidente !<br />Concernant la constellation de Seth, il s’agit bien sûr de Sirius, selon des égyptologues distingués comme Wallis Budge et Helene Hagan !<br />Basés donc sur plusieurs données comme celle citée ci-dessus, Hart et Geneviève Calame-Griaule prétendent que les Dogons ont emprunté leur savoir par les prêtres égyptien. Mais, qui est ce Chai ?<br /><br />En ouvrant le livre-guide sur les mystères des Dogons, The Science of the Dogon (2006) je lis que le dieu Chai constitue le Serpent sacré de la tradition des Nubiens, et comme on a cité auparavant, les Dogons sont une branche de la civilisation Nubienne !!<br />Dans la mythologie égyptienne, donc, le dieu Khepher constitue le dieu primordial et supérieur à tous ! Il est symbolisé en plus comme le Serpent Uroborus que l’on connaît très bien. Encore une fois, la ressemblance ici est évidente !<br />Mais comment est-ce possible que les Dogons ont obtenu le savoir des Egyptiens ? Qu’est-ce qui s’est passé entre ces deux peuples ?<br /><br />Tout est venu de la Nubie !<br /><br />On peut trouver la réponse dans deux chroniques archéologiques très importantes du siècle dernier. Le Legends of the Egyptian Gods de Willis Budge et le Myth and Symbol in Ancient Egypt de Rundle Clark.<br />En étudiant la ligne de succession des Pharaons tous les deux arrivent et s’arrêtent à la reine nubienne d’Egypte, Néfertiti, l’épouse d’Akhenaton.<br />Comme on connaît tous, Akhenaton a introduit une sorte de monothéisme à la pratique rituelle des Egyptiens, pendant la période amarnienne de l’Egypte et plus spécifiquement en 1351 av. J.-C. A l’époque, selon ses ordres, le polythéisme du Nil a été remplacé par Aton, le dieu solaire. Mais, en réalité, ce n’était pas son nom de départ !<br />Pour la première fois, les intentions religieuses du jeune Pharaon se font connaître sur un panneau akkadien s’adressant à la reine Tiyi (Nicholad Grimal, A History of Ancient Egypt, 1994). Sur cette inscription, le nom du seul dieu d’Akhenaton se prononce clairement comme Chai !!<br />Comme vous devez vous rappeler, on a déjà vu ce nom auparavant comme le lien entre Sirius, le serpent et la Nubie.<br />Ce culte de Chai, est arrivé au pays noir de l’Egypte de la Nubie à travers l’épouse bien-aimée d’Akhenaton, Néfertiti qui, de cette façon, a voulu continuer sans obstacle le culte de ses dieux ancestraux. Ainsi, la jeune reine a introduit peut-être la dissimulation la plus intelligente dans l’histoire universelle, d’une religion ancienne par une nouvelle religion !<br />D’ailleurs, entre les deux dieux, il y avait un élément commun :le scarabée.<br />Vous voyez, en Egypte pré-akhenatonienne, la représentation symbolique du soleil c’était le scarabée, comme à la Nubie (mais aussi chez les Dogons) où Chai était vénéré, pas seulement comme serpent, mais aussi sous la forme du scarabée !!<br />Il est bon de mentionner aussi que l’Egyptologie moderne, quand elle tombe sur le symbole du scarabée elle tombe également sur l’inscription « hpr », c’est-à-dire Khepher. De cette façon unique donc, est introduit en Egypte le culte du Serpent sacré et de Sirius…<br />Enfin, selon l’intellectuel et historien Grec Athanasios Stageiritis (Ogygie), Orphée, en arrivant en Egypte et suivant les mystères d’Isis et d’Osiris, a modifié les pratiques et les a introduites en Grèce.<br />Mais, la ligne du temps se perd au royaume Minoen, selon Hart.<br /><br />La Géométrie Occulte du Parthénon et la Pyramide Secrète de l’Acropole<br /><br />Est-ce que la structure architecturale du Parthénon, ou même l’Acropole d’Athènes entière, pourrait cacher un Culte de Sirius ?<br />C’est possible, même si le temple que l’on contemple de nos jours – celui de 447 av. J.-C. – n’est pas le premier, mais il est construit sur les fondations des sanctuaires précédents comme celui que Pisistrate avait construit et que les Perses ont détruit.<br />Est-il possible que dans les Parthénons qui ont précédé celui d’Ictinos et de Callicratès, les signes du Culte de Sirius étaient plus visibles ? Malheureusement, on ne saura jamais !<br />Cependant, dans le Parthénon actuel il y a certains détails très intéressants et étranges :<br />Par exemple, Théophanis Manias, dans son œuvre Parthénon (1987) présente une théorie mathématique spéciale sur le temple sacré d’Athènes à l’Acropole.<br />Plus spécifiquement et en analysant sa théorie, le diamètre de chaque colonne du Parthénon est peu plus longue de la base au milieu et puis elle est plus étroite vers le haut et converge vers le centre de la colonnade où il appartient ou, plus simplement, elle converge comme une ligne imaginaire vers le centre du temple.<br />Tout cet artifice architectural a comme résultat que les colonnes ne sont pas droites mais qu’elles s’unissent, si on les prolonge d’une ligne imaginaire jusqu’aux 1852 mètres, en créant ainsi une pyramide dont le sommet se trouvait en ligne droite avec la statue d’Athéna ! Le volume de la pyramide serait exactement la moitié du volume de la Grande pyramide de Khéops, c’est-à-dire 45.000.000 pieds cubiques.<br />Mais, encore un écrivain a distingué une pyramide à la géométrie du rocher sacré. Si on feuillette cette fois l’édition française du livre rare de Christos Sassalos sur l’analyse mathématique de l’Acropole, on tombe sur une série de diagrammes où il s’en déduit que les surfaces mathématiques de l’Acropole forment, non seulement une pyramide, mais que les Propylées représentent le crâne humain qui est visible jusqu’aux os zygomatiques – et cela car les Propylées se trouvent en elliptique parabolique (l’axe est droit) et en cylindre droit paraboloïde, comme c’est le crâne humain !<br />Pour est-ce tout cela important ? Peut-être parce que, mis à part la « pyramide » de l’Acropole, la Grande Pyramide de Khéops se dirige aussi vers Sirius – plus concrètement le puisard ouvert de la Chambre de la Reine est dirigé vers Sirius !<br />Si toutes ces théories sont vraies, les caractéristiques géométriques secrètes du Parthénon se lient aux forces énergétiques de la Grande Pyramide !<br />Plus concrètement, les Propylées comme le Parthénon, ont été construits intégralement en marbre pentélique plutôt qu’en marbre de Lefkada, comme c’était répandu. Il y a des opinions différentes qui justifient ce choix.<br />Mais, celle qui nous intéresse veut que le marbre pentélique contienne plus de fer qui, sous des conditions spécifiques, produit des phénomènes électromagnétiques et fonctionne dans l’espace en tant que bobine ! Bien sûr, des forces semblables ont été mesurées dans la Grande Pyramide aussi, un sujet duquel le chercheur Joseph P. Farrell (2002) s’est beaucoup occupé et il a formulé une théorie extraordinaire… de laquelle on va parler bientôt dans une prochaine grande édition spéciale !<br /><br /><br />La totalité de l’article va être publiée bientôt dans un magazine français connu du domaine de la recherche. Pour plus d’information, consultez notre blog. Traduction et correction du texte : Angélique Giannitsa, auteurs : Georges Ioannidis et Alexandre Giannakos.<br /><br /><br /><br /><br /><br /></span></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-5736017088081452632009-08-03T03:58:00.000-07:002009-08-03T04:01:26.020-07:00Memento Mori (PC Game)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjl2J5QPOwZSM7Hz0CuOEmDBNy-bHiwkIBDALIb5ZOR8wtEEwZBqd3G0Jg3e4KaF9HCIQ5UfA2q4Om5t2zZQbmsMAmM79TDGqAENKdC012rqh-XhdEVfR7agKBBXp2jnJQkVBrbFhwxcFs/s1600-h/Memento+Mori.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 228px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjl2J5QPOwZSM7Hz0CuOEmDBNy-bHiwkIBDALIb5ZOR8wtEEwZBqd3G0Jg3e4KaF9HCIQ5UfA2q4Om5t2zZQbmsMAmM79TDGqAENKdC012rqh-XhdEVfR7agKBBXp2jnJQkVBrbFhwxcFs/s320/Memento+Mori.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5365690941625318658" border="0" /></a><br /><div style="text-align: left;"><a href="http://www.mementomori-game.com/">Memento Mori</a><br />DTP young entertainment, 2009<br />Μόλις προχθές κυκλοφόρησε η Αγγλική έκδοση του πολυαναμενόμενου adventure game “Memento Mori” (προστακτική έγκλιση, μεταφραζόμενο ως “θυμήσου, θα πεθάνεις” ή πιο λογοτεχνικά «θύμηση θανάτου»).<br /><br /><span class="fullpost">Το παιχνίδι διαδραματίζεται γύρω από την εξαφάνιση σημαντικών πινάκων από το μουσείο Hermitage του St. Petersburg. Έχει σπουδαίο ενδιαφέρον στην έρευνα μας, διότι παράλληλα με τη κεντρική του ιστορία γίνεται λόγος και για συνέχιση του Αιγυπτιακού συμβολισμού στη σύγχρονη τέχνη. Απαρτίζεται από πολύ όμορφα γραφικά και μουσικά κομμάτια (μόνο οι φωνές των πρωταγωνιστών δεν βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο). Ένα ευχάριστο διάλειμμα στη καθημερινή πραγματικότητα.</span><br /></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-72405940717459650582009-08-03T03:55:00.000-07:002009-08-03T03:58:23.618-07:00Battlestar Galactica: The Complete Series (TV Show)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj-fSaPDVqHyfzoCRqWYEnzq2aLtlqYpyQxkGchrBu80bCcOCPtpzUC_vWX099v6gcuBBWhczUxRpx-prN56dmFOtBPOsUm1egjlF8Th2FLrHPsWC0BsIOKqEU0jamKgMibDxwZpXWIxY/s1600-h/battlestar+galactica.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhj-fSaPDVqHyfzoCRqWYEnzq2aLtlqYpyQxkGchrBu80bCcOCPtpzUC_vWX099v6gcuBBWhczUxRpx-prN56dmFOtBPOsUm1egjlF8Th2FLrHPsWC0BsIOKqEU0jamKgMibDxwZpXWIxY/s320/battlestar+galactica.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5365690082367021106" border="0" /></a><br /><div style="text-align: left;"><a href="http://www.amazon.com/Battlestar-Galactica-Edward-James-Olmos/dp/B001993Y2C/ref=sr_1_2?ie=UTF8&qid=1249297010&sr=8-2">Battlestar Galactica: The Complete Series</a><br />Universal Studios, 2009<br />Προ λίγων ημερών (στις 28 Ιουλίου του 2009) κυκλοφόρησε ολοκληρωμένη και η σειρά Battlestar Galactica.<br /><br /><span class="fullpost">Η αδιαφιλονίκητη ναυαρχίδα (μαζί με τη σειρά Eureka) του SyFy Channel έρχεται να μας προσφέρει πέρα από φιλοσοφικούς προβληματισμούς και εναλλακτικές αρχαιολογικές προσεγγίσεις. Σύμφωνα με την εξέλιξη της ιστορίας , οι πολίτες του διαστημικού στόλου του Galactica, αναζητούν αρχικά τη πατρίδα των Θεών τους κι έπειτα τη Γη. Ποιοι είναι αυτοί οι Θεοί; Το αρχαίο Ελληνικό Δωδεκάθεο! Η σειρά κλείνει, όπως πρώτος είχε παρατηρήσει ο καλός φίλος και αρχισυντάκτης του Mystery Γιώργος Ιωαννίδης, με τον πλέον αρχαιοαστροναυτικό τρόπο. Ένα εκπληκτικό σενάριο και ένα μαγευτικό soundtrack θα σας κρατήσουν καλή παρέα για αρκετό καιρό.</span><br /></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-13314179406955205622009-08-03T03:52:00.000-07:002009-08-03T03:55:00.215-07:00Stargate Atlantis: The Complete Series (TV Show)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiv0iAV2Hx3i3EzxMPjoFmrkdG-2wYxiB-CrneG5G-W8Sm14iGXXpmUh1Yz-9lFKtA4JQ8WJFkjEPaEAsmPyGVMkkcFbHDQhXA-GX7EjJS8NIyF000mZNJHoXhI6NlRH_9WTIAuELUeiQ/s1600-h/Stargate+Atlantis.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 320px; height: 180px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiv0iAV2Hx3i3EzxMPjoFmrkdG-2wYxiB-CrneG5G-W8Sm14iGXXpmUh1Yz-9lFKtA4JQ8WJFkjEPaEAsmPyGVMkkcFbHDQhXA-GX7EjJS8NIyF000mZNJHoXhI6NlRH_9WTIAuELUeiQ/s320/Stargate+Atlantis.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5365689228887937058" border="0" /></a><br /><div style="text-align: left;"><a href="http://www.amazon.com/Stargate-Atlantis-Complete-Collection/dp/B002EL4RLQ/ref=sr_1_5?ie=UTF8&qid=1249296834&sr=8-5">Stargate Atlantis: The Complete Series</a><br />MGM, 6 Οκτωβρίου 2009<br />Όντας φανατικός υποστηρικτής της σειράς Stargate SG1 δεν θα ήταν δυνατόν να παραλείψω τη δεύτερη μεγάλη μου αγάπη, το Stargate Atlantis.<br /><br /><span class="fullpost">Έχοντας πλέον ανακαλύψει την Ατλαντίδα στο Pegasus Galaxy, η νέα ομάδα της τηλεοπτικής σειράς (υποβοηθούμενη στη τέταρτη season και από την εκπληκτική Amanda Tapping) αντιμετωπίζει ένα νέο κίνδυνο για την ανθρωπότητα εν ονόματι Wraith. Κατά τη γνώμη μου το τελευταίο επεισόδιο της σειράς αποτελεί και το κορυφαίο τόσο του Atlantis όσο και του SG1. Αξεπέραστος ο ρόλος του David Hewlett ως Rodney McKay. Ολόκληρη η σειρά είναι διαθέσιμη για προπαραγγελία μέσω του Amazon. Αποκτείστε ένα από τα λαμπρότερα διαμάντια της σύγχρονης Sci-Fi σκηνής.</span><br /></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-41026268846103983042009-08-03T03:48:00.000-07:002009-08-03T12:10:31.529-07:00The Ancient Secrets of Al Khemit (DVD)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT8ZhG8fjUeA3wSorxqtt0Ti0_JC3YNNXFGaibFza2RVY1FlWxsc1VokNsJ3Ch9vzQaR61b0pIZlCXhBZHSP-5cDB8rjTQQ14jnjbpFjgwxahfMyJ1QrrTDMDrq4u633wUDi8FD5W4gb4/s1600-h/The+Ancient+Secrets+of+Al+Khemit.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 158px; height: 217px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT8ZhG8fjUeA3wSorxqtt0Ti0_JC3YNNXFGaibFza2RVY1FlWxsc1VokNsJ3Ch9vzQaR61b0pIZlCXhBZHSP-5cDB8rjTQQ14jnjbpFjgwxahfMyJ1QrrTDMDrq4u633wUDi8FD5W4gb4/s320/The+Ancient+Secrets+of+Al+Khemit.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5365688393339128482" border="0" /></a><br /><div style="text-align: left;"><a href="http://www.amazon.com/Ancient-Secrets-Khenmit-DVD-set/dp/B0007UVWZA">The Ancient Secrets of Al Khemit</a><br />Stephen Mehler, 2 DVD Set, 2005<br />Ο συγγραφέας του “The Land of Osiris” μας ξεναγεί στο μυστηριακό κόσμο των πυραμίδων.<br /><br /><span class="fullpost">Ίσως ένα από τα πιο ζωντανά documentaries που έχω δει ως τώρα, το “The Ancient Secrets of Al Khemit” προσφέρει την επανασύνδεση της σημερινής Αιγύπτου με τους θρύλους του μακρινού Παλαιού Βασιλείου. Οι χαμένες παραδόσεις του παρελθόντος επιβιώνουν στη τωρινή μνήμη του λαού, που ανήγειρε τις πυραμίδες. Ορισμένα από τα αρχαία μυστικά σκιαγραφούνται μπροστά στα μάτια μας κατά το πέρασμα μέσα από τα σοκάκια του Καίρου. Πραγματικά αξιομνημόνευτη εργασία.</span><br /></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-36915103760831489132009-08-03T03:44:00.000-07:002009-08-03T03:48:29.167-07:00The Tutankhamun Prophecies (Βιβλίο)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRamrR9xuM207m5ATWXN05vqUSXXoAa301M0tzH99o2XH3J3ClvzM3z9ft9sgStolkloj9Whlk5qnZR9dEuvPzT6R9MBiIQKTuLygOgNWbiOoMBkP5PuKGcF3EosyB8nvpkJ_QE_KHXs0/s1600-h/Tutankhamun+Prophecies.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 209px; height: 313px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRamrR9xuM207m5ATWXN05vqUSXXoAa301M0tzH99o2XH3J3ClvzM3z9ft9sgStolkloj9Whlk5qnZR9dEuvPzT6R9MBiIQKTuLygOgNWbiOoMBkP5PuKGcF3EosyB8nvpkJ_QE_KHXs0/s320/Tutankhamun+Prophecies.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5365687524013796706" border="0" /></a><br /><div style="text-align: left;"><a href="http://www.amazon.com/Tutankhamun-Prophecies-Sacred-Egyptians-Freemasons/dp/1879181703">The Tutankhamun Prophecies</a><br />Maurice Cotterell<br />Εκδ.: Bear & Company, 2001<br />Προτού ξεκινήσω με τη παρουσίας του βιβλίου, να παραδεχθώ, πως οι εκδόσεις Bear & Company αποτελούν, όπως έχετε καταλάβει τόσο μέσα από το blog αλλά και από τη στήλη μου, “Εναλλακτική Αρχαιολογία” στο περιοδικό Mystery, τις αγαπημένες μου στη προσέγγιση μου στα μυστήρια της αρχαιότητας.<br /><br /><span class="fullpost">Εφόσον διαβάσετε τα βιβλία αυτών των εκδόσεων με κριτικό μάτι , τότε σίγουρα έχετε να κερδίσετε πολλά.</span><br /><span class="fullpost">Περνώντας τώρα στο βιβλίο, παρατήρησα με ευχάριστη έκπληξη μία προσπάθεια σύνδεσης μεταξύ του θεού Quetzalcoatl με το Φαραώ Tutankhamun. Φυσικά και το εγχείρημα είναι δύσκολο αλλά το μυστήριο λύνεται μέσα από τις αρχαίες καταγραφές για το πατέρα του, Achnaton. Και οι δύο Φαραώ φέρουν στους τάφους τους, βασιλικά περιδέραια αντίστοιχα αναπαραστάσεων του Quetzalcoatl (για περισσότερες πληροφορίες δείτε στο επερχόμενο βιβλίο μου). Αγοράστε το για τις πρωτοποριακές του ιδέες.</span><br /></div><span class="fullpost"><br /></span>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-89071065267927072532009-08-03T02:02:00.000-07:002009-08-03T02:04:42.502-07:00Early America Revisited (Βιβλίο)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS0xdzPkTHzKd5IcI2JTLTWG7hcPEsNEHRNNp9JfQzK72LlUrZNWdSZFMHM670Ah-mpWkyRVmCQ_iODqxwZ552xXWQwmTPBAawSbnCXqsdW5YC-VrU5Dpu24yaMgJNQoTNab_oHiirFvI/s1600-h/Early+America+Revisited.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 209px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS0xdzPkTHzKd5IcI2JTLTWG7hcPEsNEHRNNp9JfQzK72LlUrZNWdSZFMHM670Ah-mpWkyRVmCQ_iODqxwZ552xXWQwmTPBAawSbnCXqsdW5YC-VrU5Dpu24yaMgJNQoTNab_oHiirFvI/s320/Early+America+Revisited.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5365660816685289602" border="0" /></a><br /><div style="text-align: left;"><a href="http://www.amazon.com/gp/product/0765804638/ref=s9_simb_gw_xi_s0_p14_t1?pf_rd_m=ATVPDKIKX0DER&pf_rd_s=center-2&pf_rd_r=165CB3T3DM57DG1E30X7&pf_rd_t=101&pf_rd_p=470938631&pf_rd_i=507846">Early America Revisited</a><br />Ivan Van Sertima <br />Εκδ.: Transaction Publishers, 1998<br />Πρόκειται για το πιο ενδελεχές έργο αναφορικά με τη πολιτισμική επαφή μεταξύ αρχαίας Αιγύπτου και Νουβίας με τη Νότια Αμερική.<br /><br /><span class="fullpost">Στο συγκεκριμένο βιβλίο θα βρείτε πέρα από μία μοναδική καταγραφή των πολιτισμικών επαφών και μία εκτενή παράθεση του αραβικού χειρογράφου Al Qalqashandi, όπου παρουσιάζεται η ιστορία ανακάλυψης της Αμερικής από τους Νουβίους, το 1324 μ.Χ. . Επίσης ο συγγραφέας είναι ο υπεύθυνος για τη διάδοση του θρύλου της ύπαρξης καπνού εντός Αιγυπτιακών μουμιών. Ο ίδιος εντοπίζει την ύπαρξη νικοτίνης εντός της μούμιας του Φαραώ Ραμσή του δεύτερου. Η αγορά του βιβλίου καθίσταται αναγκαία για κάθε μελετητή της εναλλακτικής ιστορίας.</span><br /></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3165160796615419048.post-48027937580604971302009-08-03T01:51:00.000-07:002009-08-03T02:01:46.087-07:00The Mayan Factor: Path Beyond Technology (Βιβλίο)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh98jhyphenhyphenamb7Q4dYX9rokgo7uiqpd3oXaIBVVvPmF9-6-nTQfdA8UamCOViDpjUTfWgdwObxCwNIoYknNa9XKsuClwiF9pd89TP-Hb0D4SOaaC1f4-V2tocHb0BmgEO3HJw4RP9c5L9NxGU/s1600-h/The+Mayan+Factor.JPG"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 185px; height: 235px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh98jhyphenhyphenamb7Q4dYX9rokgo7uiqpd3oXaIBVVvPmF9-6-nTQfdA8UamCOViDpjUTfWgdwObxCwNIoYknNa9XKsuClwiF9pd89TP-Hb0D4SOaaC1f4-V2tocHb0BmgEO3HJw4RP9c5L9NxGU/s320/The+Mayan+Factor.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5365660036225803810" border="0" /></a><br /><div style="text-align: left;"><a href="http://www.amazon.com/gp/product/0939680386/ref=s9_simb_gw_xu_s0_p14_t1?pf_rd_m=ATVPDKIKX0DER&pf_rd_s=center-1&pf_rd_r=165CB3T3DM57DG1E30X7&pf_rd_t=101&pf_rd_p=470938131&pf_rd_i=507846">The Mayan Factor: Path Beyond Technology</a><br />Jose Arguelles<br />Εκδ.: Bear & Company, 1987<br />Η πλέον κλασική, αν και άγνωστη μελέτη για τις “απαγορευμένες” γνώσεις των Μάγια.<br /><br /><span class="fullpost">Με γλαφυρό λόγο, ο περιβόητος Jose Arguelles παρουσιάζει τα τεχνολογικά κατορθώματα της φυλής καθώς και τη καταστροφή της εξαιτίας αυτής της τεχνολογίας. Αξίζει να αποκτήσετε το βιβλίο κυρίως λόγω δύο “πνευματικών πρωτιών” του συγγραφέα. Για πρώτη φορά γίνεται φανερή αναφορά στη σύνδεση μεταξύ του ημερολογίου των Μάγια και το τέλος του κύκλου, που διανύει τώρα η ανθρωπότητα καθώς και η αναφορά στη ξηρασία ως λόγου εξαφάνισης των Μάγια. Αν και παρέμεινε στο βιβλιογραφικό παρασκήνιο τη τελευταία δεκαετία, σήμερα μπορεί να μας προσφέρει μία νέα οπτική των πραγμάτων δίχως τον πανικό των αντίστοιχων βιβλίων επί του θέματος αλλά με αυθεντικές εναλλακτικές ιδέες.</span><br /></div>Alexander Giannakoshttp://www.blogger.com/profile/03207548433617745875noreply@blogger.com0